Notes of Music: RHEA

Muziek | "Rock-‘n-roll is here to stay." Het zijn de gevleugelde woorden van Neil Young, en ze zijn absoluut toepasbaar op RHEA, het stel jonge wolven dat zijn opwachting maakte in Stu Bru’s De Nieuwe Lichting en zes jaar later goed op weg is om heel de wereld plat te spelen. “Op een podium staan en zien dat de mensen helemaal mee zijn, is zowat het mooiste wat er is”, aldus zanger Jorge Van Sande.

Door MF

Gepubliceerd op 20.08.22

3min

We treffen RHEA (Jorge Van Sande en gitarist Guillaume Lamont) aan de vooravond van hun concert op Werchter. Het geluk stond daarbij aan hun kant: door logistieke problemen van de Amerikaanse punkers van SUM 41 mochten ze in plaats van op een matinaal uur op vrijdag, een slot vullen op zondagmiddag, om 14u. Mooi. Perfect moment om het publiek, dat er dan al twee dagen festival geeft opzitten, wakker te schudden. Ondertussen weten we: het concert was verpletterend goed!

En wakker schudden, dat is wat RHEA al een paar jaar doet. Machtige sound, greater than life performances die de band al over heel Europa brachten, ook als support van artiesten waar ze zelf naar opkijken.

Wie zijn zo jullie helden vandaag?

Guillaume: “Het is soms hallucinant om te merken dat de bands naar wie je als jonge gast opkeek en die quasi de reden zijn waarom je muziek begon te maken, ineens de mensen zijn met wie je op tour gaat of voor wie je een support doet. Laatst speelden we de support van Royal Blood, toch nog steeds een van onze helden. Toen de drummer matter of factly hallo kwam zeggen en een praatje kwam maken, was ik toch nog een beetje starstruck. Op dat moment is er het besef: shit, dit is waar we als band al staan, en onze helden vinden ons cool genoeg om mee te praten. Dat is onwaarschijnlijk wijs. Maar ook nog steeds intimiderend.”

Jorge: “Je staat daar echt niet bij stil, als je een bandje begint. Ja, je hoopt dat je muziek veel mensen zal aanspreken, en dat er volk op je shows is. Maar dit zijn wel dromen die uitkomen. Mocht iemand ons jaren geleden gezegd hebben: jullie gaan de support spelen van Mastodon, en een jaar later staan jullie op Werchter en mogen jullie op tour door Europa, dan hadden we wellicht gezegd: ja ja, we zullen wel zien. Maar vandaag is het zover. We werken daar uiteraard wel keihard aan, en de band is ons leven, maar toch. Wat we met RHEA meemaken, is a dream come true.”

Ondertussen spelen jullie weides plat. Geen heimwee naar de kleine krochten?

Jorge: “Weet je, de kleine optredens die we als jonge band speelden, koester ik nog altijd. Ik hou van het directe contact met het publiek. De energie die je daar voelt en de onmiddellijke feedback, is echt heel erg fijn. Een groter concert is van een andere orde. Er is niet meteen direct contact, daarvoor is de afstand te groot, maar je kunt wel meer mensen ‘inpakken’. Voor ons concert in Werchter hebben we niets aan het toeval overgelaten: twee PA-repetities en twee try-outs, om onze sound helemaal op punt te zetten. Effecten tweaken, songs nog wat ‘grootser’ laten klinken ... Als wij spelen, willen we een pletwals zijn. We mikken op de moshpit.”

Guillaume: “Ja, die wall of sound is echt wel ons handelsmerk. Ik kan zelf enorm genieten van die tsunami aan geluid die ik over me krijg. Maar weet je, soms verloopt zo’n concert ook in een soort van waas: van de support voor Royal Blood in de Lotto Arena weet ik bijna niets meer. Het is alsof ik een klik maak ik mijn hoofd als ik het podium op stap en één wordt met de muziek. Vergelijk het met een soort van black-out, maar wel met een hyperfocus op wat we doen. Dat zijn heel intense, lichamelijke ervaringen. Ik moet mezelf soms zeggen: Guillaume, chill, geniet nu eens van dit moment.”

Jorge: “Helemaal dat! Ik weet enkel dat we in de Lotto Arena stonden, omdat ik er foto’s van zag, haha. Op een podium staan is echt iets heel bijzonders. Na al die jaren sta ik voor ik op moet stijf van de stress, een beetje à la Jacques Brel. Maar eens ik het podium op ga: weg. En dan is het gaan, mezelf helemaal geven en kapot van het podium stappen.”

Met de band de hort op, elke jonge artiest droomt van het leven on the road. Jullie hebben er al wat kilometers opzitten. Plezant zeker?

Guillaume: “Jazeker, maar touren kan ook echt slopend zijn. Lange ritten in het tourbusje, wachten om te spelen, korte nachten ... Ik zou het niet anders willen, maar als je als band ergens wil raken, moet je je kilometers doen. En er zijn dagen dat je denkt: Wow, nog een show? Mijn batterij is plat!

Jorge: “Zoals die keer in Budapest. We hadden er een zware tour opzitten en onze laatste show was er een in een rockclub in Budapest. En eerlijk, we wisten niet wat we mochten verwachten. Zou er volk opdagen? Kenden mensen RHEA überhaupt? Er was bij ons vooraf weinig animo.”

Guillaume: “Ja, ik herinner me dat nog haarscherp. Voor de vrouw die de promo deed, was het haar eerste opdracht. Toen ze ons backstage languit in de zetels zag liggen, moe van de tour, vroeg ze ons: gasten, jullie zien dit toch wel zitten, hé? Als jullie er nu al zo bij liggen, wat gaat dat straks geven op het podium? Maar wat bleek: een bekende muzikant in Budapest had RHEA toegevoegd aan een van zijn felbeluisterde Spotify-playlisten. En blijkbaar sloeg onze muziek wel aan in Hongarije.”

Jorge: “Toen we op het podium stapten, was de zaal nog redelijk leeg. Maar toen begon het publiek in dichte drommen toe te stromen vanuit de foyer. We wisten niet wat er gebeurde. Waren wij groot in Hongarije dan? Ja, zo bleek, want bij de eerste noot ging de zaal uit zijn dak. En wij waren meteen wakker.”

Guillaume: “Het werd zowat de beste show van de tour. Achteraf volgen de fans ons bij wijze van spreken tot in de douche, haha.”

Jorge: “Ja, inderdaad. Maar zo zie je maar: je weet nooit waar je terechtkomt, maar als je blijft geloven in de rock-‘n-roll komt het wel goed.”

RHEA speelt nog op Rock Herk en Crammerock .

https://open.spotify.com/artist/3iTqZTjeziB8WtVJeIUrLD?si=LbokyBcJSrGzp91_UwSN0g