Vijf blikvangers op de affiche van HEAR HEAR!

Na hun overwinning op Humo’s Rock Rally in 2016 ging het hard voor de postpunkers van Whispering Sons. Er volgden lange tournees door heel Europa en een voortreffelijk ontvangen debuut, ‘Image’ (2018). Met nog méér optredens als gevolg. In 2019 alleen al 97 concerten, in België en de verste buitenlanden.

Met ‘Several Others’ (2021) maakte het vijftal een geslaagd tweede album. De plaat klinkt anders. Minder theatraal. Meer elektronica. Dynamischer, met een pure, pretentieloze intensiteit. De nummers werden geschreven met het live-gegeven in het achterhoofd. Eind juni van dit jaar opende Whispering Sons TW Classic met een gesmaakt optreden.

“Je bent geen fan van Whispering Sons zonder te bidden aan het altaar van Fenne Kuppens: frontvrouw, maar - zie ze gaan! - evengoed dansende sjamaan”, schreef Humo over die passage. “Plotsklaps zie je geen aardig vollopend Werchter-weitje meer, maar schuimbekkende stoottroepen.” Smaakt naar meer dus!

Vorige maand stapte Liam Gallagher nog abrupt op in het midden van een concert op een festival nabij de Franse stad Caen, voor de ogen van zo'n 30.000 verbouwereerde toeschouwers. Op het moment zelf gaf de Britse zanger geen uitleg, later liet hij op Twitter weten dat hij kampte met een ontsteking van het strottenhoofd.

Dat de voormalige frontman van Oasis soms zijn kuren heeft, is alom bekend. Hij is niet op zijn mondje gevallen, gedraagt zich vaak als een arrogante eikel en scheldt zijn favoriete doelwit, grote broer Noel, niet zelden de huid vol. "Ik ben een betere zanger dan hij! Ik ben de enige echte!", verklaarde hij in 2011.

Op het podium wordt zijn grillige aard met de mantel der liefde bedekt, want sinds de 49-jarige Brit zijn vorig project Beady Eye begroef, won hij als soloartiest alleen maar aan ontzag. Met ‘As You Were’, ‘Why Me? Why Not.’ en ‘C'mon You Know’ vervaardigde hij drie steengoede albums, die hem ver boven het rockpeloton doen uitstijgen. Het bewijs? In 2019 ontving hij geheel terecht de MTV Europe Music Award in de categorie ‘Rock Icon’.

Met Pixies zakt één van de speerpunten van de alternatieve rock van de jaren 90 af naar Kiewit. Black Francis en de zijnen wisten eind de jaren 80 de basis te leggen van een nieuwe beweging in een genre dat ei zo na uitgestorven was, met eclectische nummers over mentaal welzijn, incest, religie en buitenaards leven. Het viertal, waarin de karakteristieke stem van Black afgewisseld wordt met de zachte zanglijnen van bassiste Kim Deal, zorgde voor een ware revolutie. En dat met slechts vier albums.

In 1991 verscheen het album ‘Trompe le monde’, een absoluut hoogtepunt in hun carrière. Maar net als de stemmen, clashten ook de karakters in de groep. In 1993 kwam de split. Elk groepslid startte ofwel een nieuwe band of een soloproject.

Elf jaar later volgde een reünie. Kim en Black zetten hun geschillen opzij en begonnen aan een wereldtour met hun oude nummers. Pas in 2010 brachten ze hun vijfde album uit en sindsdien vonden ze een tweede adem. In 2013 verving Paz Lenchantin Kim Deal, maar dat veranderde niets aan de zin voor surrealisme die nog steeds in hun muziek vervat zit. In september verwachten we de release van het achtste album. Wie zich daar al voor wil klaarstomen, kan op 14 augustus maar beter een tripje naar Kiewit plannen.

Opvallend aan het ontstaan van Balthazar is dat na de oprichting in 2004 de jonge formatie rond Maarten Devoldere, Patricia Vanneste en Jinte Deprez al snel succes oogstte. In 2005 werd de groep van Kortrijkse en Gentse oorsprong gelauwerd voor 'Lost en Found' met de prijs van 'Beste muziek' op de Kunstbende, een kunstenwedstrijd van de Vlaamse provincies. In december van dat jaar kwam de tweede bekroning toen ze Westtalent wonnen, een West-Vlaamse rockwedstrijd. Het geluk kon niet op, want in 2006 won Balthazar de KBC Publieksprijs op Humo's Rock Rally. Best straf voor een groep die nog niet eens een debuutplaat had uitgebracht.

In de daaropvolgende jaren leek er geen maat te staan op het succes van de groep. 'Rats', het tweede wapenfeit van Balthazar, won een MIA voor 'Beste Album' en werd in het buitenland bekroond met optredens in Frankrijk en uitverkochte concerten in het Verenigd Koninkrijk. De single 'Leipzig' uit 2014 kreeg een Europese headline-tour en in 2015 kwam het succesalbum 'Thin Walls' (met de geweldige hit 'Bunker') uit.

Het non-stop touren blijkt zijn tol te eisen want in het daaropvolgende jaar beslist Balthazar om een sabbatperiode in te lassen. De bandleden gaan elk hun eigen weg met een eigen plaat, maar de uitstap zal kort zijn: in oktober 2018 komt de single 'Fever' uit, gevolgd door het gelijknamige album in het begin van 2019. Met opvolger ‘Sand’ stelde Balthazar zijn verworven status van ‘kings of soulful alt-pop’ veilig door de grenzen nog verder af te tasten. Het album werd op een hypermoderne manier ingeblikt. Elk van thuis, met digitale conversaties in plaats van met z’n allen in de studio. Dit jaar won Balthazar twee MIA’s: in de categorieën ‘Alternative’ en ‘Beste Live Act’. Dat belooft!

Editors ontkiemde aan de universiteit van Stafford. Om een carrière in de muziek te kunnen uitbouwen, moesten Tom Smith en co. eerst gaan werken in callcentra om geld bijeen te harken. Hun debuutsingle ‘Blood’ en het magistrale eerste album ‘The Back Room’, met daarop onder meer ‘Munich’, vormden het startsein voor een veroveringstocht langs podia aller landen.

Eén van hun meest memorabele concerten dateert van 2012, op Rock Werchter. Het werd gezien als het definitieve bewijs dat de bandleden hun ietwat timide imago van zich hadden afgeschud en het publiek moeiteloos op concerten met stadionrockallures konden trakteren.

Na de release van de tweede plaat ging het pas echt hard: ‘An End Has A Start’ en de gelijknamige single werd meteen gretig opgepikt. Op dat album prijkt het innemende nummer ‘Smokers Outside The Hospital Doors’. Smith kwam op het idee voor het lied door de hospitaalbezoeken die hij in zijn jeugd deed.

Na de daaropvolgende zegetochten op Pukkelpop en het Nederlandse Lowlands kon Editors zich pas echt met recht en reden een festivalband noemen. Anno 2009 besloten de bandleden voor een iets meer ongepolijste en elektronische sound te gaan, en dat leidde tot de plaat ‘In This Light And On This Evening’, met wereldhit ‘Papillon’. Hun hoogdagen mogen dan wel in het verleden liggen – hun vijf meest beluisterde nummers op Spotify dateren uit de periode 2005-2009 – Editors behoort nog steeds tot de beste festivalbands van dit moment.