Sterallures: pech weet de Italiaanse autocoureur Alessandro Zanardi altijd te achtervolgen

Sport | Pech lijkt de rode draad te zijn in het leven van de Italiaanse autocoureur Alessandro Zanardi. Hij maakte in bijna elke sport die hij op topniveau beoefende immers zeer ernstige ongevallen mee. Toch blijft de man zijn goedlachse zelve en blijft hij gezwind door het leven gaan.

Door Pickx

Gepubliceerd op 09.08.22

3min

“Always look on the bright side of life”. Zo klinkt het wereldberoemde lied van de Britse komediegroep Monty Python. Maar het zou ook het levensmotto van Alessandro Zanardi kunnen zijn. Deze Italiaanse Italiaanse autopiloot en handbiker kende in zijn leven heel wat pech, maar verloor zijn glimlach nooit. Al kan je jezelf de vraag stellen: wanneer is genoeg ook genoeg?

Successen in de VS

Zanardi stond eind de jaren tachtig te boek als een talentvolle autocoureur die in de lagere klassen zoals de Formule 3 en Formule 3000 furore maakte. In 1991 kreeg hij de kans om als Formule 1-piloot aan de slag te gaan, maar daar kon hij helaas geen grote potten breken. In 1995 ging hij dan maar aan de slag in het Amerikaanse CART-kampioenschap, een competitie die heel wat weg heeft van de Formule 1. Daar groeide de Italiaan op enkele maanden tijd uit tot een absolute smaakmaker. In zijn eerste seizoen won Zanardi immers drie races en nam hij ook zes pole positions in. Hij werd uiteindelijk derde in het eindklassement en werd hierdoor uitgeroepen tot ‘nieuwkomer van het jaar’. Het publiek smulde van hem. Zanardi was immers altijd goedlachs, kon aardig racen en zorgde bovendien voor spektakel tijdens de races. In 1996 bijvoorbeeld, toen voerde hij een gevaarlijk inhaalactie uit die bij fans nog steeds bekend staat als ‘The Pass’.

In 1997 en 1998 wordt Zanardi kampioen in het CART-kampioenschap. De Italiaan ziet zijn populariteit in het mediagekke Verenigde Staten stijgen en besluit om na zijn titels talloze Amerikaanse talkshows te frequenteren. Zijn twee titels zijn ook enkele teammanagers uit de Formule 1 niet ontgaan. Een van die managers, Frank Williams, trekt hard aan de mouw van Zanardi en brengt de Italiaan in 1999 terug naar de hoogste klasse in de autosport. Het uitstapje naar de Formule 1 duurde slechts één seizoen want Zanardi was helemaal niet bij machte om zijn concurrenten te verslaan. De Italiaan verzamelde dat seizoen in totaal 0 punten.

Aangereden aan 320 km/u

“Terug naar de VS”, moet Zanardi gedacht hebben. Daar nam hij opnieuw deel aan het CART-kampioenschap. De Italiaan hoopte om opnieuw aan te knopen met zijn eerdere successen maar die droom viel op 15 september 2001 in duigen. Zanardi werkte die dag een wedstrijd af op de Duitse Lausitzring en reed daarin zelfs even op kop. Hij reed na 13 ronden de pitstop in om nieuwe banden te krijgen, maar toen hij opnieuw het circuit opging merkte hij dat er iets niet pluis was.

De banden op zijn bolide waren nog niet voldoende opgewarmd waardoor ze geen grip kregen en hierdoor begon de wagen van Zanardi ongecontroleerd te spinnen. Hij strandde halverwege de baan en een van zijn concullega’s, de Canadees Alex Tagliani, reed hem regelrecht aan en dat aan een snelheid van 320 km/u.

De klap was enorm. Op camerabeelden is te zien hoe de bolide van Tagliani zich onherroepelijk dwars door de wagen van Zanardi klieft. Niet enkel de wagen van Zanardi werd op die manier in tweeën gesplitst, ook het lichaam van de Italiaan moest eraan geloven want Zanardi verloor op die dag zijn beide onderbenen.

Talloze hulpverleners snelden ter plaatse en die troffen een bloedbad aan. Zanardi leefde dan wel nog, maar hij was al heel wat liters bloed verloren. Ze brachten de Italiaan zo snel mogelijk over naar een ziekenhuis en onderweg kreeg hij zeven keer een hartstilstand. Hij verloor door het ongeval ook driekwart van al zijn bloed.

Het ware geluk

Eenmaal de dokters hem hadden behandeld, zakte Zanardi weg in een diepe coma. Hij ontwaakte een week later met zijn vrouw aan zijn zijde. Die vertelde hem dat hij geen onderbenen meer had. “Enorm triest was ik niet”, zei de Italiaan enige tijd nadien in de media. “Want ik leefde nog. Vroeger had ik gezegd dat ik liever zou willen sterven in plaats van mijn benen te moeten opgeven. Nu weet ik dat mijn geluk van andere dingen afhangt”, aldus Zanardi.

Na zijn revalidatie klom Zanardi opnieuw de wagen in. Hij nam (met behulp van protheses) zelfs deel aan aan het World Touring Car-kampioenschap waarin hij ook vier ritten wist te winnen. Zanardi begon ook aan een andere sport: het handbiken. Na enkele jaren van trainen en wisselende successen, wou hij in 2012 in deze discipline meedoen aan de Paralympische Spelen in Londen. Hij werkte naar dit sportevenement toe en won vervolgens een gouden medaille in de tijdrit en de wegrit. In 2016 nam hij deel aan de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro en daar won hij ook een 20 kilometer lange tijdrit.

Zanardi was verliefd geworden op het handbiken en het handbiken ook op hem. In 2020 nam hij deel aan een liefdadigheidswedstrijd maar die liep tragisch af voor de Italiaan. Hij botste tegen een vrachtwagen en liep hierdoor meerdere ernstige hoofdwonden op. Zanardi belandde opnieuw in het ziekenhuis en moest een tijdlang revalideren. Tijdens de revalidatie kwam aan het licht dat Zanardi zijn vermogen om te spreken verloren was, maar wel nog in staat was om te communiceren.

Die revalidatie gaat tot op de dag van vandaag door in een Italiaanse ziekenhuis. Normaal gezien zou de Italiaan thuis revalideren, maar er brak onlangs brand uit in zijn huis waardoor zijn revalidatie-apparatuur niet meer werkt… Je merkt het, pech blijft Zanardi achtervolgen.

Fan van deze reeks? Lees dan hier het tragische verhaal van het Franse wonderkind Seth Adonkor.