Hoe Coldplay tegelijkertijd de populairste en de meest verguisde band ter wereld werd

Muziek |
Zondag zendt Canvas ‘A Head Full of Dreams’ uit, een documentaire over Coldplay. Waar de Britse groep rond frontman Chris Martin aanvankelijk enkel lovende commentaren kreeg, is het tegenwoordig een splijtzwam onder muziekliefhebbers. Je bent voor of tegen. De tol van de roem? Of is er meer aan de hand? Proximus Pickx zoekt het uit.

Door Pickx

Gepubliceerd op 24.07.22

2min

We zullen maar meteen toegeven: zelf waren we ook eerder fan van de intiemere Coldplay zoals die klonk op de eerste drie albums ‘Parachutes’, ‘A Rush of Blood to the Head’ en ‘X&Y’. Meer dan van de epische stadionrockers die ze nadien werden, uitblinkend in meezingbare hymnes als ‘A Sky Full of Stars’, ‘Paradise’ en ‘Viva La Vida’. Het geldt voor wel meer muziekliefhebbers en het is een typische evolutie die menig artiest of band al meemaakte: aanvankelijk door de critici en de muzieksnobs op handen gedragen als nieuwste te ontdekken band, nadien, wanneer de wereldwijde roem lonkt en er een meer commercieel pad wordt ingeslagen, door een breder, maar ander publiek omarmd. En verguisd door diezelfde critici en muzieksnobs. Maar wat weegt door: de mening van die eerste, kleinere groep, of die van de meezingende massa?

Het is een vraagstuk dat aan bod komt in ‘A Head Full of Dreams’, een documentaire die gedraaid werd naar aanleiding hun twintigjarige bestaan en dat vernoemd werd naar het gelijknamige album dat in 2015 uitkwam. Coldplay is ruim 20 jaar nadat ze doorbraken met hitsingle ‘Yellow’ een soort Rorschach-test geworden onder muziekliefhebbers: je appreciatie zegt veel over je persoonlijkheid en culturele smaak.

Een evolutie die ook binnen de band tot spanningen (en zelfs verslavingen) leidde. Zo vertelt Chris Martin zelf in deze docufilm van regisseur Mat Whitecross (‘Supersonic: Oasis’). Die gaat helemaal terug tot de beginperiode van Coldplay, waarin we vier ambitieuze studenten zien -Chris Martin dan nog met glimmende beugels op z’n tanden- doorbreken als internationale helden, maar die ondanks de roem en de kritiek na twintig jaar nog steeds een vriendenkliek vormen. “De waarheid”, zo horen we frontman Martin zeggen in de docutrailer, “is dat elk van ons zwaar genaaid zou zijn zonder de andere drie.”

Positivisme versus cynisme

Natuurlijk, het valt niet te ontkennen dat Coldplay de voorbije decennia evolueerde naar een meer cheesy versie van zichzelf. Een kleurrijk en feestelijk universum waarin de nadruk ligt op sentiment, zonder al te veel omwegen of weerhaakjes. Positivisme in plaats van tragiek of cynisme. Ook in hun engagement en gedrag naast het podium.

Nu, muziek is sowieso subjectief en moeilijk om over te twisten, maar waar je moeilijk iets tegen kan hebben, is de totale toewijding van Chris Martin en kompanen om de fans telkens weer waar voor hun geld te geven. Stadion na stadion, album na album. Nooit wordt half werk afgeleverd. Weinig artiesten doneren ook zoveel geld aan goede doelen of stellen hun diensten ter beschikking van benefietshows. Ze zijn pioniers als het aankomt op een meer ecologische manier van touren. Waarom dan toch zoveel weerstand? Misschien moeten we met z’n allen, critici en snobs incluis, respect tonen voor de professionaliteit en passie die Coldplay nu al meer dan 20 jaar tentoonspreidt. Of zoals ze zelf etaleren: meer positivisme, minder cynisme. Want wat kan je daar op tegen hebben?

Bekijk ‘Coldplay: A Head Full of Dreams’ op zondag 24 juli om 22u op Canvas of waar je ook bent via Pickx.be of de Proximus Pickx-app. Niet gezien? Geen zorgen, met TV Replay bekijk je het programma tot 36 uur later en via de site of de app tot 7 dagen later wanneer jij wil.