Notes of Music: Whispering Sons

En daarmee is de toon van het gesprek gezet. Whispering Sons zit aan het einde van een bijzonder succesvolle clubtour. Met nog drie concerten op het programma zou je kunnen denken dat de vakantie lonkt, maar niets is minder waar. De festivalzomer staat voor de deur en brengt de Limburgse band tot ver over de landsgrenzen heen. 

“We kijken daar enorm naar uit”, aldus Kuppens. “Spelen in clubs is erg leuk en soms erg intens, maar festivals zijn toch nog andere koek. De podia zijn groter, er komen meer mensen kijken en de sfeer is er helemaal anders. Het is er wat meer ongedwongen, omdat een festival om meer draait dan enkel jouw band. Soundchecks zijn wel wat stresserender, omdat het allemaal zo snel moet gaan. Maar door de band genomen houden we zeer van de sfeer, ook al omdat we zelf allemaal fervente festivalgangers zijn, en het nu een droom is die uitkomt: we maken als festivalfans nu al een paar jaar deel uit van de line-up. Dat is echt cool.”

Als we even terugblikken: in 2016 waren jullie nog jong en veelbelovend talent. Vandaag, met twee full albums en honderden shows achter de kiezen, een gevestigde waarde. Hoe erg ben jij veranderd als muzikant, als mens? 

“Toch behoorlijk wat. We hebben als band een enorme progressie gemaakt. We zijn sinds 2016 nog niet gestopt met werken en muziek maken. In al die tijd zijn we betere muzikanten geworden, weten we waartoe we in staat zijn. Toen we aan dit grote verhaal begonnen, waren we nog heel naïef en wisten we niet wat ons te wachten stond. En vandaag? De naïviteit is toch wat verdwenen en muziek maken is onze job geworden. Ik had jaren geleden nooit durven te dromen dat ik dit vandaag zou doen. We hebben wel altijd de ambitie gehad om er iets van te maken, maar dat het dit uiteindelijk zou worden? Neen. Dat had niemand echt verwacht. Wij hadden helemaal geen groots plan. En nog steeds niet, eigenlijk, haha.”

Hulde aan Whispering Sons! Wie jullie tourschema bekijkt, ziet een heel drukke zomer. Jullie zijn ook her en der de support van de postpunkers van IDLES. Fijne kerels? 

“Jazeker! Straffe muzikanten en heel sympathieke gasten. Nu, het is niet zo dat we veel contact hebben. Ik denk dat veel mensen daar een iets te romantische voorstelling van hebben, het is geen grote verbroedering. IDLES is zelf op tour, en als je heel drukke dagen hebt, dan hoeven er niet meteen nog dagelijks sociale babbels bij met je support. We respecteren hun ruimte. Maar het is uiteraard wel erg cool dat we met hen de hort op mogen. En dat ze ‘Heat’ geremixt hebben.”

Onlangs stond jij, enkel begeleid door piano, op een podium in Bergen-op-Zoom. Geen lichtshow, geen donkere sfeer ... Hoe anders is het om quasi ‘naakt’ op een podium te staan in plaats van in een donkere club, met een energieke band in je rug? 

“Dat is dag en nacht verschil. Zo alleen op een podium geeft toch wel wat mentale stress. Je ziet de mensen, kijkt in hun ogen, en merkt meteen hoe ze reageren op je muziek. De confrontatie is veel directer. In een club of op een festival heb je dat niet, je ziet het publiek vaak ook niet. Ik vind het er iets makkelijker om me helemaal te laten gaan, in het moment op te gaan. Als je niet goed weet of je al dan niet goed bezig bent, steek je een tandje bij. Nu, ik hou ook wel van die intiemere optredens, hoor, maar liever groter. Ik denk dat Whispering Sons daar ook het beste werkt: the wall of sound, het licht, de volledige beleving, ... Muziek als immersieve beleving, ik hou daar zelf enorm van.” 

Waarmee word je liever geassocieerd: met het schilderij ‘De Schreeuw’ van Edvard Munch of met de vorige generatie new-wave bands als Siglo XX, Sisters of Mercy en consorten? 

“Geef mij maar ‘De Schreeuw’. Ik hou van de sfeer die dat schilderij uitstraalt. En de bands die je opnoemt? We worden er vaak mee vergeleken, maar eigenlijk heb ik weinig met die oude new-wave. Ik voel veel meer aansluiting bij de hedendaagse scene dan met bands uit die oude new-wave periode.” 

Welke bands moeten we vandaag nog checken, voor ze groot worden? 

“WU-LU! Komt uit Londen en hij maakt muziek die een mooie blend is van post-punk en no wave met hier en daar wat hiphop. Hij is onlangs getekend door WARP-records, en dat wil toch wel wat zeggen. En verder? Gone Icon uit Brussel, een elektronicaproducer annex dj die net een ep’tje uit heeft, 'Tru Spirit'. Maakt heel fijne dingen.” 

De uitsmijter: jullie muziek leent zich perfect als filmmuziek. Voor welke film had je ooit de muziek willen schrijven? 

“Een van mijn favoriete soundtracks ooit is die van 'Under The Skin', gecomponeerd door Mica Levi. Die soundtrack tilt de film naar een ander niveau en past perfect bij de beeldtaal. Voor een film in die stijl, met een duister en experimenteel kantje, had ik graag wel de muziek geschreven.”