Sterallures: Elgin Baylor, "de gouden standaard" van het basketbal, ondanks dat hij acht NBA-finales verloor

Sport | Basketballer Elgin Baylor geniet een legendarische reputatie in de NBA, ook al heeft hij nooit een kampioenschap gewonnen. Wie weet heeft er gewoon een vloek gerust op de speler van de Minneapolis Lakers?

Door Pickx

Gepubliceerd op 24.05.22

2min

Een basketbalteam dat een NBA-titel wil winnen, moet bij wijze van spreken alle neuzen in dezelfde richting hebben om ook maar een waterkansje te maken op de ultieme zege. Elgin Baylor haalde de finales acht keer tussen 1959 en 1970. Maar niet één keer heeft de getalenteerde vleugelspeler de vreugde gekend om tot kampioen gekroond te worden. Sommigen zeggen dat hij last had van een slechte timing, anderen beweren dat het gewoon een vloek was.

Revolutionair

Elgin Baylor dankte zijn voornaam aan het horlogemerk dat zijn ouders droegen op de dag dat hij geboren werd. Waarom? Omdat het solide en betrouwbaar merk was. Het was niet gemakkelijk om een zwart kind te zijn dat in de jaren dertig in de VS werd geboren, maar Baylor was zo goed in basketbal dat je niet anders kon dan hem opmerken. En toch heeft hij het moeilijk gehad om door te breken, want door de rassenongelijkheid in de Verenigde Staten en zijn opleidingsniveau wilde geen enkele universiteit hem laten spelen in een team.

In die tijd speelde hij een reeks verbluffende statistieken bij elkaar en onderscheidde hij zich door zijn speelstijl van andere basketbalspelers van die tijd. Waar veel spelers in de jaren 1950 met beide handen en de voeten op de grond een worp waagden, kon Elgin Baylor met één hand werpen terwijl hij sprong. Deze methode leek destijds onschuldig, maar uiteindelijk zou elke basketbalspeler deze manier van spelen overnemen. Uiteindelijk vond Baylor een universiteit in Seattle die hem een plaats gaf in het All-American team. Met zijn universiteit kon hij deelnemen aan de seizoensfinale maar dat bleek geen succes te zijn.

Redder van de Lakers

In 1958 was de Minneapolis Lakers het slechtst spelende team in de competitie en kregen ze bijgevolg de eerste keus in de draft. Teameigenaar Bob Short had Baylor op het oog, die nog op de universiteit kon spelen maar tegelijk al uitstekende prestaties neerzette. Gelukkig voor de Lakers aanvaardde Baylor het aanbod. Zonder het te weten, zou hij het team uit Minneapolis redden. Op dat moment bevonden de Lakers zich in slechte financiële papieren. In zijn rookieseizoen verrichtte hij wonderen: hij haalde gemiddeld 24,9 punten en 15 rebounds per wedstrijd en kon een eerste NBA-finale spelen waar hij verloor van de Boston Celtics.

In 1960 verhuisden de Lakers naar Los Angeles en bleef Baylor timmeren aan de weg met 34,8 punten en 19,8 rebounds in het seizoen 1960-61. Het volgende seizoen zou hij de lat nog hoger leggen: hij won niet alleen de NBA Rookie of the Year Award maar leidde de Lakers ook naar de NBA-finales. Daar verloor hij van de Boston Celtics, die geruggesteund werden door de uitmuntende prestaties van een zekere Bill Russell. Hetzelfde resultaat zagen we in 1963, 1965, 1966 en 1968.

Een vloek?

Het jaar 1969 luidde een verandering in: Bill Russell werd speler-coach en de Lakers verwelkomden Wilt Chamberlain. Ze namen het thuisvoordeel in de finales, opnieuw tegen de Celtics. De stand was 3-3 voordat Game 7 werd gespeeld in Los Angeles. De titel was dichtbij en de Lakers rekenden zich al rijk... maar helaas beten ze opnieuw in het zand tegen de Celtics. In 1970 waren het de Knicks die tegenover de ploeg uit Los Angeles stonden, maar ook deze keer mocht het niet baten en verloren ze. Na acht NBA-finales en acht verliespartijen scheurde Baylor zijn achillespees in het volgende seizoen. Een jaar later, in 1971, besloot Baylor dat het genoeg was en hing zijn basketschoenen aan de haak.

Amper een jaar na het pensioen van Baylor begonnen de Lakers aan wat nog steeds - met 33 wedstrijden - de langste winning streak in de geschiedenis van de NBA is. Ze wonnen niet alleen elk van de 33 wedstrijden waarin ze deelnamen, maar wonnen ook de titel in 1972. Ondanks zijn vroege pensioen kreeg Baylor alsnog een kampioenschapsring na deze zege. "Ik was blij dat ze de titel wonnen. We hebben samen zoveel meegemaakt dat ik ze wilde zien winnen," verklaarde hij. "Waarom zou ik dat niet zijn geweest? Ik had er graag deel van uitgemaakt, maar ik was met pensioen," zei de man die in april 2018 zijn eigen standbeeld kreeg voor het Staples Center, de thuisbasis van de Lakers. Bill Russell, zijn grote rivaal, zou later nog over hem zeggen dat hij de gouden standaard van het basketbal was.

Ben je fan van deze artikelreeks? Maak kennis met Matthias Sindelar, symbool van een generatie voetballers die door het nazisme zijn opgeofferd.