Er was eens een Rode Duivel: Philip Haagdoren

Net als zo vaak in deze reeks, speelde ons onderwerp van vandaag slechts één enkele keer in het truitje van de Rode Duivels, in 1997. Toch is zijn verhaal interessanter dan dat van veel van zijn lotgenoten. Een selectie voor de nationale ploeg is namelijk een familiezaak bij de Haagdorens. Dertig jaar voor Philip droeg vader Alfons namelijk al dat begeerde truitje.

Om het verhaal van de zoon te kennen, moeten we beginnen bij de vader. Alfons Haagdoren werd tijdens de Tweede Wereldoorlog geboren in Overpelt en speelde in België nooit echt op het hoogste niveau, in tegenstelling tot zijn zoon. Hij maakte zijn debuut in Derde klasse en promoveerde in 1965 naar de eerste klasse met Racing White. De ploeg vocht voor het behoud, maar de middenvelder presteerde goed. Dat zag ook Raymond Goethals, die in 1967 de nationale ploeg mocht samenstellen.

Op 8 oktober van dat jaar werd Alfons Haagdoren opgesteld in de verloren wedstrijd tegen Polen naast spelers als Jean Nicolay, Georges Heylens en Paul Van Himst. Daarna werd hij nog vijf keer opgeroepen, maar hij mocht de bank niet meer verlaten. Zoon Philip, die in 1970 geboren werd in Lommel, zou dat parcours imiteren. Al behaalde hij een betrekkelijk hoger niveau in het Belgische voetbal.

Philip Haagdoren debuteerde met de ploeg van zijn thuisstad Lommel, waarmee hij in 1992 tot de eerste klasse toetrad. Hij werd gespot door de scouts van Anderlecht en speelde in 1993 bij paars-wit. Haagdoren was zowel op het middenveld als aanvallend sterk en won met de Brusselse ploeg in 1994 zowel de Beker als het kampioenschap. In 1995 werd hij voor de tweede keer Belgisch kampioen, waarna hij een jaartje uitgeleend werd aan Beveren.

Nog een seizoen later speelde Haagdoren bij Lierse, waar hij een sleutelrol kreeg. In 1997 bezorgde hij hen de landstitel. Een derde trofee voor Philip, die zowel op individueel vlak als voor zijn ploeg van een meer dan geslaagd seizoen mocht spreken.

Dertig jaar na zijn vader werd ook Philip uitgenodigd om voor de Belgische nationale ploeg te spelen. Op 7 juni vierde hij zijn enige selectie voor de Rode Duivels, een kwalificatiewedstrijd voor het WK van 1998 in Frankrijk. De Belgen wonnen vrij makkelijk (6-0) van San Marino in het Koning Boudewijnstadion.

Een kwartier voor het fluitsignaal stuurde Georges Leekens de Limburger het veld op om Emile Mpenza te vervangen. Een kwartiertje genieten voor Philip Haagdoren. Hij werd daarna nog vier keer opgeroepen voor de nationale ploeg, maar zou net als zijn vader het veld niet meer betreden. Hij maakte ook geen deel uit van de 23-koppige selectie voor het WK in ons buurland. In 2007 hing hij zijn voetbalschoenen aan de haak bij Lommel SK, waar hij later ook als trainer en teammanager actief zou zijn.

Meer van deze reeks? Lees hier het verhaal van Francis Nicolay.