Het is 30 jaar geleden dat Marlene Dietrich overleed

Marie Magdalene "Marlene" Dietrich werd op 27 december 1901 in Berlijn geboren. Ze groeide op in een middenklassegezin in de Duitse hoofdstad. Alvorens naar school te gaan, kregen Dietrich en haar zus thuis les in Frans, Engels, ballet, viool en piano. Haar muzieklessen smaakten naar meer, ze zei op een gegeven moment dat ze violiste wilde worden. Als tiener blesseerde ze zich echter aan haar pols en moest ze noodgedwongen een kruis maken over een toekomstige muziekcarrière. Vervolgens richtte ze haar aandacht op het podium. Na diverse kleine rollen werd Dietrich in 1930 een ster met haar optreden in Josef von Sternbergs film 'De Blauwe Engel'. Na deze periode verhuisde ze naar Hollywood en werd een populaire actrice. In de jaren 1930 en 1940 speelde ze in vele succesvolle films, waaronder 'Shanghai Express' (1932), 'I Love a Soldier' (1936), 'Manpower' (1941) en 'The Lady is Willing' (1942). In deze films deelde zij het scherm met vele beroemde acteurs uit die tijd, waaronder Charles Boyer, Fred MacMurray, John Wayne en Cesar Romero.

In 1939, toen de Tweede Wereldoorlog in Europa uitbrak, besloot Dietrich spontaan Amerikaans staatsburger te worden en deed afstand van haar Duitse staatsburgerschap. Toen de Verenigde Staten Duitsland de oorlog verklaarden na de aanval op Pearl Harbor in 1941, reisde Dietrich het land door om oorlogsobligaties te helpen verkopen. Later zou het Office of Strategic Services (OSS) Dietrich vragen Amerikaanse liedjes in het Duits op te nemen om de asmogendheden (nazi-Duitsland, Italië en Japan) te demoraliseren. 'Time On My Hands', 'Mean to Me' en 'Taking a Chance on Love' werden door de voorloper van de CIA op de radio uitgezonden.

Marlene Dietrich bleef onverzettelijk in haar strijd tegen het nazisme. Terwijl haar minnaar Jean Gabin in het Franse leger streed, reisde zij naar het door oorlog verscheurde Europa en steunde ze als zangeres de Amerikaanse troepen. Voor haar tomeloze inzet ontving ze in 1947 van de Verenigde Staten de Medal of Freedom, de hoogste Amerikaanse civiele onderscheiding. Enkele jaren later werd ze in Frankrijk benoemd tot Ridder in het Legioen van Eer. In Duitsland kwam de erkenning voor Marlene pas later, sommigen beschuldigden haar tijdens en na de Tweede Wereldoorlog ervan een "verrader van het vaderland" te zijn. Pas in 2002 werd de actrice postuum onderscheiden met het ereburgerschap van de stad Berlijn.

Dietrich was in meerdere opzichten een trendsetter en ging in tegen de bestaande maatschappelijke normen die in het interbellum heersten. Zo aarzelde ze niet om mannelijke kleding te dragen en zo van zichzelf een stijlicoon te maken. In haar eerste Hollywood-film, 'Morocco' (1930), zoende ze een andere vrouw terwijl ze een smoking droeg. Zowel de kus met een vrouw als het dragen van een smoking waren ongezien in die tijd.

Privé werd zij vaak gefotografeerd in een broekpak met een stropdas. Zo eigende zij zich stukje bij beetje de mannenmode toe, nadat een typische mannelijke hoge hoed haar tot sekssymbool had gemaakt. Eén van de beroemdste foto's van Dietrich toont haar met bretels en hoge hoed. De foto is afkomstig van een scène uit de Duitse film 'De Blauwe Engel'.

In de herfst van haar leven raakte Dietrich verslaafd aan alcohol en slaappillen. Ze bracht haar laatste jaren in eenzaamheid in Parijs door. Maar ze wist ook wanneer ze moest stoppen: na een blessure in 1975 beëindigde ze haar toneelcarrière, en drie jaar later maakte ze haar laatste filmoptreden. Ze liet een groot aantal klassiekers na. In 1999 riep het prestigieuze American Film Institute Marlene Dietrich uit tot de negende grootste vrouwelijke legende in de filmgeschiedenis van Hollywood.