Notes of Music: John Roan

Muziek | Muziekliefhebbers kennen hem als energieke frontman van het fantastische Arsenal, maar wie John Roan beter wil leren kennen, haalt ook best zijn solodebuut in huis. Onder de noemer lalma releasete Roan onlangs de tweede single ‘Echo The Wolf’, een kopstoot van een song die luisteraars niet onberoerd laat. En voor wie iets à la Arsenal verwacht, be prepared. Roan zette de feestelijke dance van Arsenal even on hold en zocht en vond inspiratie in black metal. De plaat heet 'an't?mbr?' (antumbra) en gaf aanleiding tot een gesprek over all things music.

Door MF

Gepubliceerd op 20.05.22

3min

Waarom black metal?

"Ik heb die vraag nog al gekregen. Ik had al een tijdje het gevoel dat er nog weinig interessants gebeurde in het muzieklandschap. Er waren nog weinig bands of genres die me triggerden, of bij wie de haren van mijn armen overeind kwamen. Tot ik de black metal van het Noorse Darkthrone ontdekte, en meteen overstag ging: felle blastbeats, mokerende drums op tergende trage gitaren en melancholische zang. Ik had meteen de mal gevonden waarin ik het nieuwe project wou gieten.”

Over de totstandkoming van lalma lezen we dat het jouw manier is om in het reine te komen met de dood van je moeder. Het resultaat is een ferme plaat, die de luisteraar bij het nekvel grijpt en een dik uur later verweesd achterlaat. Mission accomplished.

“Ja, het was een intens maakproces, dat wel. Aangezien ik zelf helemaal niet in het genre thuis was, heb ik voor de productie de hulp ingeroepen van Brent Vanneste, de frontman van STAKE die zich in dat genre perfect in zijn sas voelt. Samen met hem, Stephane Missegehers (drummer dEUS, producer, nvdr.) en Stefan Bracke (man achter de geluidstudio Audiotheque, nvdr.) is lalma geworden tot wat het nu is. En ik ben er zeer tevreden over."
"Brent heeft me niet enkel omvergeblazen met zijn virtuoos gitaarspel, maar ook met zijn muzikale en creatieve inbreng. Hij had heel goeie ideeën, voelde wanneer hij gas moest terugnemen en wanneer hij zijn idee kon doordrukken. Hetzelfde geldt voor Stephane, die zijn rol als producer bijzonder accuraat heeft ingevuld. lalma werd trouwens gemastered door Jack Shirley, onder andere bekend van zijn werk voor Deafhaven. Een crème van een kerel die de sound naar nog een niveau hoger heeft getild.”

Opvallend aan lalma is dat – mocht je alle drumgeweld wegnemen – je een vrij akoestische plaat overhoudt, met ingetogen songs.

“Daar kan ik me volledig in vinden, ja. Dat is eigen aan black metal: onder al dat drumgeweld zitten zware, trage gitaren. Ik hou enorm van dat contrast, dat gejaagde met dat trage lome. Je hoort dat bijvoorbeeld goed in de song ‘Echo of the Wolf’: snelle drums, en een gitaar op een heel lage cadans. Het schept de perfecte setting voor melodieus stemwerk. Ik heb lalma zelf gecomponeerd, op een toch wel vrij autodidactische manier. Ik speel geen enkel instrument, lees geen noten, maar ik kan me de basis van een instrument wel eigen maken, in die mate dat ik eruit krijg wat ik nodig heb. Dat was nu niet anders. Met een piano en een akoestische gitaar heb ik de basis gelegd voor de songs. In de studio hebben we ze helemaal herwerkt tot plaatmateriaal. En ze klinken allemaal zoals ik ze in mijn hoofd had. Daar ben ik erg blij om.”

Ik liet me vertellen dat je voor het samenstellen van een liveband toch even hebt moeten zoeken naar de geschikte drummer. Tijdens de productie (de drums zijn computergeprogrammeerd, nvdr.) vergaten jullie dat iemand die drumlijnen live gespeeld moest krijgen.

“Ja, haha, dat is helemaal juist. Maar ik heb hem gevonden: Gregory Simons die ook de ketels beroert bij VONNIS. Een band die je zeker moet checken. We hebben ondertussen al een paar keer gerepeteerd en live gespeeld, en Gregory had die drumtracks in geen tijd onder controle. Ik stond er echt met open mond naar te kijken. Naar de andere muzikanten ook, trouwens. Hoe die jonge gasten zo gedreven zijn en gepassioneerd, dat is bijzonder. Iedereen komt altijd zeer goed voorbereid naar de repetities, dat is voor mij een erg aangename positie.”

Wie lalma voor het eerst beluistert, kan er niet omheen: de muziek is filmisch en zou makkelijk als soundtrack kunnen dienen voor een film of misschien zelfs als ondersteuning van scènes in een serie.

“Zo heb ik het nog niet bekeken. Maar het zou inderdaad wel kunnen. Er zit een groot verhalend element in de muziek. Ik ben zelf een zeer grote fan van het werk van de Japanse animator Hayao Miyazaki en vooral van 'Ponyo', een film over een klein visje dat een mens wil zijn én wordt. Mocht Miyazaki ooit nog een film maken en hij heeft muziek nodig, dan mag hij altijd eens aankloppen. Of een andere cineast met wie ik voeling heb. Ik zou dat echt graag eens doen.”

Miyazaki is duidelijk een grote inspiratie. Heb je nog andere? Het kan niet anders of je platenkast staat vol met parels die de mensen moeten leren kennen.

“Heb je een uurtje? (lacht) Ik vind Daughters bijvoorbeeld erg goed, maar waar ik laatst echt door omver geblazen werd, was Krallice: black metal van een vuil zootje ongeregeld dat opnieuw wat gevaar in de muziekwereld injecteert. Hun ‘Years Past Matter’ is een album dat je echt in huis moet halen. En voor wie nog wat black metal zoekt: Mayhem, Darkthrone en het Belgische Wiegedood. Machtige band.”

Je vergeet lalma.

“Haha, ja, oké. Laten we zeggen dat ik met lalma mijn eigen versie van black metal gemaakt heb. Of de die-hard fans van het genre hun weg zullen vinden naar 'an't?mbr?' weet ik niet, maar ik ben er alleszins enorm tevreden mee.”