Vincenzo Nibali etaleert zijn panache, vindt zijn tweede adem en zet de Giro op zijn kop

De Haai van Messina, zoals zijn bijnaam luidt, heeft de laatste jaren veel van zijn pluimen verloren. Zijn laatste grote zege was in 2018, toen hij Milaan-Sanremo won onder de neus van de sprinters. "De koers die het verst uit mijn comfort zone ligt", legde hij uit.

Nibali is immers in de wieg gelegd voor rittenkoersen. Een goede klimmer, volhardend en vooral aanvallend: die kwaliteiten maken van hem één van de zeven renners in de geschiedenis die alle drie de grote rondes hebben gewonnen. De laatste was de Giro d'Italia editie 2016. Nochtans was de eindoverwinning drie dagen voor de eindmeet nog een verre droom voor Nibali.

Vincenzo Nibali, winnaar van de Giro in 2013, liet de wedstrijd om de roze trui twee jaar links liggen om zich op andere doelen te richten: hij won met bravoure de Ronde van Frankrijk in 2014 en de Ronde van Lombardije in 2015. Maar hij droomde van een dubbelslag in de Giro, de belangrijkste koers van Italië. Vooral omdat de Giro anno 2016 geen prioriteit was voor tenoren Nairo Quintana en Alberto Contador, eindwinnaars in Italië in respectievelijk 2014 en 2015.

In zijn Laars heeft de Italiaan alles gewonnen in zijn carrière. Dat hij er zich thuis voelt, zou hij in 2016 bevestigen. Hij was de gedoodverfde favoriet bij de start, maar ook Landa, Valverde, Uran, Majka of Chaves waren serieuze kandidaten voor het eindpodium, dat in Turijn prijkte na de start in het Nederlandse Apeldoorn.

De Italiaanse kampioen verkeerde niet in bloedvorm en zag 2,5 week ferm af. Steven Kruijswijk verbaasde vriend en vijand en domineerde de wedstrijd, Esteban Chaves liet zien dat hij de sterkste was in de bergen en Valverde was omnipresent. Op de avond van etappe 18 stond Nibali vierde in het klassement, 4'43'' achter Kruijswijk.

"Ik weet niet wat er met me gebeurt, ik ben mezelf niet meer", verklaarde de Astana-renner. En toch zou hij de koers een paar uur later omgooien. Voor de 19e etappe stond de Col d'Agnel en zijn 2774 hoogtemeters op het programma, evenals sneeuw en ijs. Terwijl de groep der favorieten de bergflank afdaalt raakt de roze trui, Kruijswijk, een ijsmuur aan de kant van de weg en valt. De Giro is zojuist op zijn kop gezet.

De rivalen voor de roze trui, met Nibali en Chaves op kop, voeren de forcing. Op de slotklim naar Risoul liet de Italiaan de concurrentie achter zich in de jacht om de ritzege, maar het was de Colombiaan die de roze trui mocht aantrekken. De volgende dag was de laatste kans voor Nibali om de koers om te gooien. Op het programma: de cols van Vars en Bonette. De Astana-ploeg, met in het bijzonder Michele Scarponi, legde een verschroeiend tempo op. Op de laatste beklimming van de dag, de Lombarde, ontbond de Haai van Messina zijn duivels.

In twee dagen tijd nam Nibali 2'35" terug op Chaves en meer dan zes minuten op Kruijswijk, die waarschijnlijk de kans van zijn leven miste om zijn naam op de erelijst van een grote ronde te schrijven. In Turijn triomfeerde Nibali. "Deze Giro was heel moeilijk en pijnlijk. Ik begon met het label van favoriet en dat remde me een beetje. Eenmaal ik door had dat het een bijna verloren zaak was, voelde ik me bevrijd", verklaarde Nibali, wiens panache werd beloond, zoals zo vaak in zijn carrière.

Andermaal, in sport kan alles!