Flip Kowlier brengt na acht jaar nieuw soloalbum uit: “Liedjes geschreven over mijn kat”

Rapper bij ’t Hof van Commerce en Ertebrekers, de complete frontman in de huisband van ‘De Ideale Wereld’ en creatieve duizendpoot die geen enkel genre schuwt onder zijn eigen (artiesten)naam. Eigenlijk moeten we Flip Kowlier al lang niet meer voorstellen. Vanaf 22 april ligt een nieuwe langspeler van de West-Vlaming in de rekken, met persoonlijke nummers waarvoor hij vooral inspiratie haalde uit zijn directe omgeving. “Mijn ziel blootleggen? Dat doe ik sowieso.”

Voelt een geoefend artiest als jij nog zenuwen voor de release van een nieuw album?

Flip Kowlier: “Dat valt wel mee. Ik ben vooral enthousiast. Uit ervaring weet ik dat het geen zin heeft om nerveus te zijn over of er airplay op de radio komt, of ik geboekt zal worden voor festivals… Het heeft geen zin om je daar druk in te maken. Ik voel wel enthousiasme omdat ik heel blij ben met wat ik heb gemaakt en ik wil het graag aan mensen laten horen. Dus in die zin ben ik wel benieuwd naar de reacties. Terwijl ik de plaat maak, ben ik daar niet mee bezig, maar nu ben ik wel benieuwd. Maar van het commerciële succes lig ik niet wakker.”

De laatste jaren kregen we vooral nieuwe muziek van Ertebrekers. Dit voelt waarschijnlijk helemaal anders?

Kowlier: “Ja, mijn solowerk ligt natuurlijk het dichtst bij mezelf. Ik moet geen rekening houden met andere schrijvers. Bij ’t Hof van Commerce of Ertebrekers hebben we meerdere frontmannen en schrijft ieder zijn eigen deel. Nu was het een heel ander proces. Ik neem veel meer beslissingen, en die verantwoorlijkheid is ook heel leuk. Ik voel me enthousiast voor al mijn projecten, maar een soloalbum is toch nog iets persoonlijker.”

De single ‘Aan den Overkant’ klinkt minimalistisch en straalt vooral rust uit. Vertrekt het vanuit een gevoel van tevredenheid?

Kowlier: “Dat nummer gaat over een soort nirwana vinden en je daar geweldig goed voelen. Die rust komt wel vaker voor in het album. Soms hoor je ook wel de donkere kant van mezelf en in sommige nummers, zoals het meer bombastische ‘September’, zit dan weer een zekere nostalgie. Ik beperk me niet graag qua stijl. Zo wordt de speeltuin veel groter.”

Is dat waarom er ook een folknummer op de plaat staat?

Kowlier: (lacht) “Er staat inderdaad een nummer op dat ik geschreven heb over mijn kat. Dat is ontstaan uit een folkreeltje op gitaar. Tijdens het schrijven stelde ik me de vraag hoe ver ik wilde gaan in dat genre waar ik eigenlijk niet mee bezig ben. Maar als een nummer er zo vlot uit vloeit en dat blijkt een folklied te zijn, dan kan je daar maar moeilijk tegen vechten. In de studio vond ik het ook heel plezant om te spelen. Dus dan neem je de beslissing om te gaan voor een echt folknummer.”

“Vaak heb ik op voorhand een idee van welk soort nummer ik wil maken. Het kan dan zijn dat het inderdaad zoiets wordt, of het kan helemaal anders uitdraaien. Dat is ook prima.”

We horen liedjes over de liefde, je thuis, je kat… Komt de inspiratie altijd uit je directe omgeving?

Kowlier: “Voor een groot stuk wel. Al zit er ook wat fictie in, want zo interessant is mijn leven nu ook weer niet. Ik observeer graag wat er rond mij gebeurt, dus in die zin zoek ik het niet te ver. Dat is ook de wereld waarin ik mij het liefst begeef, de dingen die mij direct aanbelangen. Als ik bijvoorbeeld een nieuwsartikel lees over een moord en in de derde alinea staat dat die ergens in Kentucky gebeurd is, dan denk ik – zonder egoïstisch te willen klinken: ‘Heel erg voor die persoon, maar dat heeft geen invloed op mijn leven. Daar kan ik niets aan veranderen.’ Daarom zal je me ook niet snel een politiek nummer horen maken. Ik ben wel maatschappijkritisch op persoonlijk vlak, maar ik heb niet de drang om dat in mijn muziek te verwerken. Daar zie ik het nut niet echt van in, op mijn schaal. Want ik zing in het West-Vlaams, ik weet dat mijn bereik heel klein is. Dus neen, ik voel niet de behoefte om er de grote politieke thema’s aan te koppelen.”

Dus voorlopig zullen we geen anti-Poetin-protestliederen van je horen?

Kowlier: “Toen ik jonger was, durfde ik dat nog wel doen, maar nu vind ik dat een beetje naïef. Pas op, als ik daar ooit wel zin in krijg, zal ik dat zeker doen. Maar nu heb ik er de behoefte niet voor.”

Er staat ook één duet op het album. In ‘Olles Ol Gezien’ zing je samen met Roos Rebergen van Roosbeef. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen?

Kowlier: “Ik had een demo gemaakt waarop ik zelf de achtergrondstemmen had ingezongen. Maar dan vond ik dat iemand anders dat moest zingen. Ik dacht meteen aan Roos, maar zij is dan weer veel te goed om alleen achtergrondstemmen te zingen. Dus ik heb de demo naar haar opgestuurd en ze is begonnen met werken aan enkele strofes. We hebben samen het refrein aangepast en zo is het een song geworden van ons twee. In de studio was het heel leuk om met haar samen te werken. Ze is creatief en schrijft heel mooie teksten. Het verliep heel organisch. In de studio hebben we het dan nog eens over een andere boeg gegooid, want de zuiderse vibe die er nu in zit, zat nog niet in de demo. Ik kende Roos al langer en het is altijd leuk als we elkaar zien, dus het was niet onwennig om samen te zingen.”

Klopt het dat je bent begonnen met schrijven tijdens de eerste lockdown in 2020?

Kowlier: “Om precies te zijn ben ik net ervoor begonnen. En tijdens de eerste lockdown is het stilgevallen. Het leven viel stil en eigenlijk vond ik dat wel prima. Ik zat op een goede plek. Maar het schrijven stopte ook. Misschien vond ik toen dat ik niet veel te vertellen had. In het vroege voorjaar van 2021 ben ik dan weer in gang geschoten. Het lange nietsdoen heeft uiteindelijk wel voor een soort frustratie gezorgd, een gevoel dat er weer iets mocht gaan gebeuren. Als de verveling groot genoeg is, komt het wel.”

Hoe heb je die eerste lockdown dan beleefd?

Kowlier: “Ik heb gedaan wat veel mensen denk ik hebben gedaan. Ik ben in mijn huis bezig geweest met klusjes die al lang moesten gebeuren, ik heb de tuin in orde gezet… Op zich was het een luxe, los van het feit dat mijn werk in het slop zat. Ik ben tot rust gekomen. En toen ‘De Ideale Wereld’ weer begon – Jan-Jaap heeft het even alleen gedaan – ben ik in september weer begonnen. Ik kwam weer in een soort regelmaat en dat heeft alles weer in gang gezet. Zo bleef ik bezig.”

Was het een gewenningsproces om weer aan solomateriaal te schrijven?

Kowlier: “Alles verandert een beetje, in de zin dat ik ouder ben geworden, maar veel blijft ook hetzelfde. Ik speel bijvoorbeeld al ruim twintig jaar met dezelfde muzikanten. Vanaf de eerste noten voelde ik weer een connectie met hen. Dat speel je nooit kwijt. Dus in die zin was het wel business as usual, maar aan de andere kant heb ik met het ouder worden een andere kijk op de dingen gekregen. Ik had een duidelijk beeld over wat ik wilde. Ik wilde niet iets supergepolijst over geproducet brengen. Natuurlijk is deze plaat ook geproducet, maar op die manier dat je het gevoel krijgt dat je bij een liveband zit die aan het spelen is. Je zal er niet snel iets digitaal of elektronisch in horen.”

Hoe zijn je teksten in die acht jaar geëvolueerd?

Kowlier: “Ik wil minder cryptisch doen over wat ik vertel. Dat deed ik vroeger meer. Ik schrijf over de dingen zoals ze zijn, zonder me te veel te verbergen. Het komt dicht bij een directe inkijk in mijn ziel. Uiteindelijk zijn de teksten nog steeds vrij relativerend en hoopvol, dus ernstig zou ik het nog niet noemen, maar het gaat wel over het leven zoals het is.”