Er was eens een Rode Duivel: Alain Bettagno

In de lange lijst van Luikse spelers die het shirt van de Rode Duivels hebben gedragen, staat ook de naam van Alain Bettagno. Tegenwoordig is hij vooral bekend als coach in de provinciale reeksen van Luik, maar Bettagno heeft ook een mooie spelerscarrière achter de rug waarin hij zelfs twee keer het shirt van de Rode Duivels mocht dragen. Helaas verhinderden blessures hem om het verder te schoppen. “Anders denk ik dat ik rond de 50 optredens zou hebben gemaakt. Het potentieel was er, maar je moet regelmatig zijn”, blikt hij terug.

Na zijn carrière bij Seraing te zijn begonnen, was het bij Club Brugge dat de Luikenaar zichzelf ‘in the picture’ wist te werken. Na slechts één seizoen keerde hij echter terug naar zijn thuisprovincie, met Standard. Bij de Rouches vormde hij een mooi duo op de rechterflank met wijlen Régis Genaux. In 1992 werd Bettagno voor het eerst opgeroepen door Paul Van Himst voor een kwalificatiewedstrijd met de nationale ploeg, tegen Roemenië. Een logische keuze, zo zegt hij zelf. “Op dat moment zat ik midden in een hausse”, zegt de Luikse speler. “Ik had net negen doelpunten gemaakt in elf wedstrijden… of elf doelpunten in negen wedstrijden, ik weet het eigenlijk niet” (lacht).

Bettagno kwam niet van de bank maar was toch blij: hij ontdekte de groep en België won. “Als je profspeler bent, wil je natuurlijk spelen, maar voor mij was het een eerste stap. Ik was de groep aan het ontdekken, ik voelde me goed. Bovendien wonnen we met 1-0, dus ik was trots om te kunnen zeggen dat ik daar deel van uitmaakte.”

Hij moest wachten tot 1994 om nog eens op te duiken bij de Duivels, dit keer tegen Spanje. Hij begon de wedstrijd als starter maar moest tijdens de rust vertrekken, “omdat Fernando Hierro mijn neus had gebroken...”, zegt hij. Een blessure, alweer. Het is een rode draad in zijn carrière.

Hij kwam dicht bij deelname aan de Wereldbeker van 1994 in de Verenigde Staten, maar zijn lichaamsbouw besliste daar anders over. “Ik zat in de voorselectie. Helaas hield een meniscusblessure me zes weken van het veld net voor de wedstrijd. Voor mij is het nog steeds erg jammer dat ik niet kon deelnemen aan het toernooi. Ik had de Militaire Wereldkampioenschappen in Italië al gemist, ook vanwege een blessure.”

In augustus 1995 werd Bettagno opnieuw opgeroepen voor een vriendschappelijke wedstrijd tegen Duitsland, maar dat werd meteen ook de laatste wedstrijd uit zijn Duivelscarrière. Hij beseft dat hij met een beter lichaam een indrukwekkerdere interlandcarrière had kunnen meemaken, zo luidt het, maar de kortstondige Rode Duivel is desondanks erg trots op zijn weinige caps. “Ook al ben ik maar twee of drie keer geselecteerd, ik ben nog steeds een voormalig Rode Duivel. Dat betekent dat ik op bepaalde momenten in mijn carrière een van de beste Belgische spelers van die tijd was.”

Na Standard bracht de carrière van Bettagno hem opeenvolgend naar Linz (Oostenrijk), Geugnon (Frankrijk), La Louvière, Luik en Verviers. Als coach doorliep hij Seraing, Aywaille, Luik, Sprimont en Tilleur.

Fan van deze serie? Herbeleef de historische selectie van Dimitri M’Buyu.