Sterallures: de vervloekte transfer van baseballicoon Babe Ruth

George Herman Ruth, zoals hij werkelijk heette, speelde 22 seizoenen lang in de Major League Baseball (MLB), de strafste baseballcompetitie ter wereld. Van 1914 tot 1935 verzamelde hij het ene record na het andere. Hij geraakte voornamelijk bekend omwille van zijn vele homeruns en spectaculaire verre slagen -waarvan hij eigenlijk de pionier was-, maar minder geweten is dat hij zijn carrière eigenlijk startte als pitcher -de man die de ballen werpt naar de aan slag zijnde tegenstander.

Dat was bij de Boston Red Sox, zijn eerste club. Babe Ruth hielp zijn team mee aan drie World Series-titels (1915, 1916 en 1918), de hoogste eer in deze sportdiscipline. Maar tot ieders verbazing verkocht Red Sox-eigenaar Harry Frazee zijn sterspeler en publiekslieveling eind 1919, vlak voor Kerstmis, aan concurrent New York Yankees. Frazee, tevens actief als theaterproducent, deed dat om een theaterstuk te kunnen financieren op Broadway. Een mooi kerstcadeau voor de Yankees, zo bleek. Met zijn nieuwe club uit de Big Apple won Babe Ruth vervolgens nog vier landstitels. De Red Sox daarentegen moesten nadien 86 jaar wachten op een nieuwe triomf. Vele fans en volgers weten die grote terugval aan ‘de vloek van Bambino’, verwijzend naar de bijnaam van Babe Ruth. Vooral het feit dat hun held na het vertrek uit Boston van de Yankees het meest te duchten team uit de MLB maakte, stak bij velen. In 1990, zeventig jaar na die veelbesproken transfer, verscheen zelfs nog een boek volledig gewijd aan die vloek: ‘The Curse of the Bambino’. In sommige scholen werd het verplichte lectuur.

Dat de woede en ontreddering van de Red Sox-fans aangaande die slechte transfer van hun clubbaas diep zat, bewijzen ook tal van voorbeelden uit het dagelijkse leven. Op verkeersborden werden tags aangebracht: “Reverse the curse”. In plaats van de automobilisten te verzoeken om rechtsomkeer te maken (“Reverse Curve”) werd op die manier gevraagd om de vloek om te keren.

Later probeerde een Red Sox-fan het tij te keren door op de top van de Mount Everest een petje van zijn geliefde club te leggen en eentje van de Yankees te verbranden. Er werden heksen en sjamanen aangebracht om de vloek te verdrijven, rituelen georganiseerd… niets mocht baten.

Tot in 2004, toen de Boston Red Sox na een -we durven het haast niet schrijven- miraculeuze comeback in de American League-finalereeks tegen de Yankees een 3-0 achterstand ophaalden en met 4-3 wonnen. De eerste keer ooit dat een team nog een best of seven-reeks won nadat het de eerste drie partijen verloor. Met die eerste trofee in 86 jaar was de vloek eindelijk doorbroken en in de finale van de World Series stoomde Boston uiteindelijk door met een droge 4-0 sweep tegen de St-Louis Cardinals. In 2007 en 2013 werden daar nog twee World Series-titels aan toegevoegd.

George Herman Ruth maakte het allemaal niet meer mee, hij overleed in 1948 op amper 53-jarige leeftijd aan kanker. Een kort maar krachtig leven, met naast zijn sportieve merites en records ook een stevig ‘trackrecord’ naast het baseballplein: zijn hang naar drank en vrouwen werd meermaals uitgesmeerd in de media. Het leidde er zelfs toe dat hij na zijn actieve spelerscarrière nergens de kans kreeg coach te worden op het hoogste niveau, ondanks zijn indrukwekkende palmares. Of hoe een liederlijk leven ook wel eens als een vloek boven je hoofd kan hangen…

Fan van deze reeks? Lees dan ook onze vorige aflevering over de legendarische golfer Ben Hogan.