Balans van de oefenduels: sommige Rode Duivels scoorden punten, andere konden niet profiteren

Voor de twee oefeninterlands tegen Ierland en Burkina Faso besliste bondscoach Roberto Martínez om alle spelers met meer dan 50 caps rust te gunnen. Geen sterkhouders dus zoals Kevin De Bruyne, Romelu Lukaku of Eden Hazard in de selectie. Martínez wilde dit interlandluik gebruiken om de toekomst van onze Rode Duivels aan het werk te zien en om potentiële kandidaten voor zijn WK-kern uit te testen. Er werd 2-2 gelijkgespeeld en 3-0 gewonnen, maar meer nog dan die resultaten was het uitkijken naar de conclusies van de bondscoach. Zoals steeds liet de Spanjaard niet het achterste van zijn tong zien, maar er vielen toch al wat richtinggevende signalen te ontdekken.

Vanaken en Trossard bevestigen

De man die het meest in de kijker liep, was ongetwijfeld Hans Vanaken. Met een doelpunt en een assist was hij al de beslissende factor in Ierland en dinsdag deed hij daar nog een doelpunt bij tegen Burkina Faso. Bovendien was de middenvelder van Club Brugge in een lichtjes andere positie -centraler op het middenveld- omnipresent, zowel defensief als offensief. Vanaken ontgoochelde nog geen enkele keer telkens hij van Martínez een kans kreeg. Behoudens een blessure mag hij al vrijwel zeker een ticketje reserveren richting Qatar. “Hans Vanaken toonde de voorbije wedstrijden een grote maturiteit, hij evolueert uitstekend binnen deze groep”, liet de bondscoach weinig aan de verbeelding over tijdens een gesprek met de RTBF. Je zou je zelfs kunnen afvragen of Youri Tielemans, lange tijd de chouchou van Martínez, niet stilaan moet vrezen voor zijn basisstek.

Nog zo iemand die kon overtuigen, was Leandro Trossard. De aanvaller van Brighton zinde op revanche na enkele minder geslaagde prestaties bij de Rode Duivels. Hij slaagde in zijn opzet door zijn basisplaats tegen Burkina Faso te bekronen met twee assists. Trossard was een constante gesel voor de Afrikaanse verdediging. Ook hij mag zich bijna zeker wanen van een plek in de WK-selectie. Ook Adnan Januzaj deed eindelijk nog eens van zich spreken bij onze nationale ploeg. Tegen Burkina Faso etaleerde hij nogmaals zijn technische superioriteit, een wapen waarmee hij ook op de vorige WK’s in Brazilië en Rusland een troef was in de Belgische selectie. Waarom dan geen derde keer in Qatar?

Benteke en Batshuayi scoren

Zonder Lukaku, indien fit altijd de onbetwistbare aanvalsleider, lagen er ook kansen diep in de spits. Met name Christian Benteke en Michy Batshuayi, de vaste doublures van Lukaku, toonden dat de bondscoach steeds op hen kan rekenen. Allebei wisten te scoren in de voorbije interlands. Leander Dendoncker maakte evenzeer een goede beurt: hij bewees andermaal een nuttige pion te zijn, iemand met wie je tactisch kan schuiven, zowel als middenvelder als achterin in de driemansdefensie. Een dergelijk polyvalent profiel is altijd interessant in een toernooiselectie.

Naast die gekende namen waren er ook een paar debutanten. Siebe Van der Heyden en doelman Matz Sels bijvoorbeeld, allebei titularis tegen Burkina Faso. De twee nieuwelingen lieten zich opmerken met een degelijke prestatie, zij krijgen wellicht nog kansen. Anders ligt het voor de jonge verdedigers Sebastiaan Bornauw -weer niet overtuigend hoewel hij mocht starten- en Wout Faes -die geen speelminuten kreeg. Een WK-selectie wordt heel moeilijk voor hen. Hetzelfde geldt voor Divock Origi, Orel Mangala, Albert Sambi Lokonga en Dante Vanzeir, die allen wellicht op een pak meer speelgelegenheid hadden gerekend. Dat zij niet of amper mochten meedoen, is een veeg teken aan de wand. Al liet de bondscoach, pienter als hij is, de deur nog op een kier staan: “Tot november kunnen we nog spelers testen, wie weet weten enkelen hun niveau op te krikken.” De voorbije interlandbreak was dus interessant en richtinggevend, maar niet bepalend.