Milo Meskens bezint over zijn carrière in zijn ‘Monologue’: “Ik ga resoluut voor de lange termijn”

Dag Milo. In jouw ‘Monologue’ heb je het onder meer over een dualiteit die in jouw karakter en muziek schuilt. Hoe uit zich dat?

Milo Meskens: “Ik tap uit verschillende vaatjes als muzikant: ik heb zowel een jazzplaat als een rockalbum gemaakt, in mijn jonge jaren. Mijn laatste EP was dan weer soulvolle, old-school blues, terwijl mijn eerste plaat vrij moderne pop was. Daartussen heb ik met Regi EDM gemaakt. Je merkt: heel veel verschillende stijlen en invloeden.”

“Daarnaast ben ik van nature nostalgisch ingesteld, maar tegelijk is er een deel van mij dat heel erg enthousiast is over de nieuwe mogelijkheden en evoluties in het muzieklandschap. Ik zit met andere woorden gewrongen tussen nostalgie en nieuwsgierigheid.”

Je geeft in je ‘Monologue’ aan dat muziek voor jou een manier is om persoonlijke miserie om te zetten in iets positiefs. Als je geen professionele muzikant geworden was, hoe zou je de tragiek van het leven dan verwerken?

“In mijn jonge jaren was ik absoluut géén professionele muzikant; toen speelde ik voor tien man in plaats van tienduizend. De grootte van het publiek doet er eigenlijk ook niet toe: wat telt is het kunnen verwoorden en die gevoelens kwijt kunnen. Het mooie aan muziek spelen is dat het in zekere zin ook een monoloog is: het is geen vraag-antwoord, het publiek wordt niet geacht een repliek te geven. Het verschil met een ‘gewone’ monoloog zit hem in het gevoel dat je je zielenroerselen wel tegen iemand hebt kunnen vertellen, zonder nood te hebben aan een reactie.”

En wat is dan de rol van het publiek daarbij? Kan in je eentje muziek maken op je slaapkamer geen even louterende ervaring zijn?

“Jazeker, het is een combinatie van beide. Het helpt om dingen te structureren in je hoofd en neer te schrijven. Maar voor elk nummer dat ik uitbreng, staan er vijftig op mijn harde schijf die nooit het daglicht zien. Die songs zijn ook belangrijk geweest en zijn de neerslag van gevoelens die ik moest uiten. Is het dus noodzakelijk om een publiek te hebben voor alle songs die ik mijn leven schrijf? Nee, maar het doet wel deugd om bepaalde emoties te kunnen delen met een publiek en te voelen dat je niet de enige bent met angsten, leed en verdriet. Dat kan zowel voor artiest als publiek helend werken.”

“Na twee jaar corona moet ik wel zeggen dat ik het publiek ontzettend hard gemist heb. Doordat die optredens zo schaars zijn geweest, merk ik pas echt hoeveel energie ik haal uit het optreden en het delen van mijn passie.”

Je zegt in de video dat artiesten volgens jou “niet langer dan vijf jaar hot blijven”. Hoe zie jij je carrière als singer-songwriter evolueren? Is het een struggle om relevant te blijven in het Belgische muzieklandschap?

“Ik was zeven jaar geleden voor het eerst te horen op Studio Brussel, dus volgens die stelling ben ik nu al afgeschreven (lacht). Nee serieus: ik ben na zeven jaar niet meer die verfrissende nieuwe artiest van toen. Veel mensen kennen mij nu, en da’s zowel een voordeel als een nadeel. Ik kan niet meer komen aandraven met een mooi pianonummer, want dat heb ik al eens gedaan. Mocht ik 21 jaar zijn en net komen piepen, was dat wél verrassend geweest.”

“Anderzijds ben ik nog altijd maar 26 en heb ik het voordeel dat ik een veelzijdig artiest ben: ik ben singer-songwriter maar ook sessiemuzikant, en ik kan best goed met andere artiesten samenwerken. Daarmee heb ik wel wat respect binnen de muziekwereld afgedwongen waardoor ik nog niet irrelevant ben geworden – als ik dat mag zeggen.”

“Er komt tegenwoordig zo veel muziek uit, terwijl de muziekconsumptie verandert onder invloed van de TikToks en Spotify’s van deze wereld. Relevant of irrelevant: het is momenteel voor álle artiesten een struggle. Het is veel moeilijker geworden om boven het maaiveld uit te steken. Maar dan is het kwestie om niet te panikeren en om zich aan te passen aan de nieuwe realiteit. Wat mijn eigen toekomst betreft: ik ga binnenkort een aantal maanden in Londen wonen om aan mijn internationale carrière te werken. Of dat zal lukken weet ik niet, but at least I’m trying.”

Je hebt veel hits gescoord, maar nog nooit een nummer 1-hit: is dat jouw ultieme ambitie?

“Niet echt. Ik heb veel bewondering voor artiesten als Coldplay: die band heeft een lange carrière opgebouwd, terwijl niet élke plaat of single goed scoorde. In mijn hoofd is Coldplay een naam die wel altijd ergens in de hitlijsten staat, maar zelden op nummer 1. Idem voor John Mayer – ook één van mijn grote helden: na een carrière van 25 jaar verkoopt hij nog steeds arena’s uit over de hele wereld, terwijl de man bij mijn weten nog nooit een nummer 1-hit gescoord heeft. Dat is mijn grote droom: over dertig jaar nog steeds kunnen leven van mijn muziek en zalen kunnen vullen. Als ik tegen 2050 nog geen nummer 1-hit gescoord heb, ga ik daar niet rouwig om zijn.”

Liever je hele carrière in de top 40 staan dan vijf jaar aan een stuk nummer 1-hits scoren?

“Ja, ik ga resoluut voor de lange termijn.”

Ontdek de aflevering met Milo Meskens in 'Monologue' via deze link op Pickx of via de Pickx-app.

Lees ook onze andere interviews naar aanleiding van ‘Monologue’:

• Emma Bale is volwassener en kritischer geworden
• La Jungle, een ontdekkingstocht door onvergelijkbare trancerock
• Luister naar RORI, een jong Belgisch talent dat je snel moet ontdekken
• Mustii blijft verrassen: "Ik wil andere gebieden verkennen"
• Voor abrahamblue komt muziek voort uit plezier
• Voor Moody Mae gaat niets boven contact met het publiek