Sterallures: de lengte van Eros Poli

Wielersport |
In 1994 bereikte de Italiaanse wielrenner Eros Poli tijdens de Tour de France. als eerste de top van de Mont Ventoux. Op zich al een knalprestatie, kwam er nog bij dat Poli met zijn 1m94 en 87 kilogram een echte reus was in het peloton en het tegengestelde van een klimmer. En toch…

Door Proximus

Gepubliceerd op 18.01.22

2min

Twee jaar later stond Eros Poli zich nog altijd in de ogen te wrijven. Tijdens een ceremonie in 1996 voor winnaars op de Mont Ventoux in de Tour de France stond hij tussen Eddy Merckx, Bernard Hinault, Bernard Thévenet en Charly Gaul. Een combinatie van geluk, goeie benen en het ontbreken van echte kopmannen in zijn ploeg. En dat voor een wielrenner die niet eens een carrière op de baan ambieerde.

Tijdens de jaren ‘80 beleefde de jonge Eros een succesvol wielrennersbestaan op de piste, waar hij perfect zijn kracht kan laten zien. Vier jaar nadat hij op 17-jarige leeftijd het nationaal kampioenschap voor individuele achtervolging bij de junioren won, pakte hij in Los Angeles olympisch goud in de ploegentijdrit. In 1987 nam het Italiaanse team, met Eros Poli in de rangen, de wereldtitel mee naar de laars. Poli is dan 24 maar droomt nog altijd niet van een profcontract.

Atypisch parcours

Het verlies op de Olympische Spelen in Seoul hielpen ook niet. Teleurgesteld door de vijfde plaats van de Squadra, in zijn favoriete discipline, de ploegentijdrit, dacht Eros zelfs een tijdje aan stoppen met wielrennen. Maar dankzij het aandringen van een sportief directeur vervoegde hij de rangen van een nieuw team: Tongo-MG. Op 27-jarige leeftijd ontdekte hij zo voor het eerste de wegritten voor de elite. In het Italiaanse team vond de Veronese Poli zijn plaatsje als knecht van ene Mario Cipollini, de toen nog jeugdige sprintbom die op weg was om een grote ster te worden.

In de schaduw van de grote namen van het peloton maakte hij de meerderheid van zijn kilometers. Alleen op 18 juli 1994 kon hij voor de enige keer in zijn carrière de unieke smaak proeven van een overwinning in een etappe van de Ronde van Frankrijk. Zijn ploeg, Mercatone Uno, was leeggelopen en zat zonder kopmannen, het ideale moment voor Poli om zelf eens te gaan.

Ongelofelijke solo

Op het menu op 18 juli: de vijftiende etappe, tussen Montepellier en Carpentras, goed voor 231 kilometer. De Mont Ventoux beloofde marteling daarin de lichamen, die na twee weken hitte al serieus hadden afgezien. Met een vroege ontsnapping enkele dagen eerder in de benen, ontdeed Poli zich van het peloton om de achtervolging op Davide Cassani in te zetten. Eenmaal op gelijke hoogte van zijn landgenoot, besloot hij die meteen weer achter te laten en begon hij aan zijn 171 kilometer lange solo.

Op de eerste heuvels van de Mont Bald, bouwde de 31-jaar oude Italiaan een voorsprong van maar liefst 24 minuten uit. Het peloton had besloten te vertragen. Voor Poli was het een makkelijke rekenoefening: hij mocht niet meer dan een minuut per kilometer verliezen tijdens de beklimming. Anders zou zijn voorsprong te klein zijn om de finish, zo’n 40 kilometer voorbij de top, als eerste te bereiken. Een strijd met de zwaartekracht, bijzonder oneerlijk voor de krachtpatser.

Chef van de gruppetto

Maar Poli vindt meteen zijn ideale tempo. Tijdens de bergetappes was het al de Italiaan die de echte chef van de gruppetto was. Hij dicteerde de snelheid van het groepje renners dat ongemakkelijk wordt op hellingen en gewoon op tijd over de finish probeert te rijden. Deze keer wordt de gerespecteerde chef alleen gelaten met de helling, nadat hij al veel gegeven heeft. En achter hem zet landgenoot Marco Pantani de achtervolging in.

Maar Poli houdt vol en bovenaan de Ventoux is het verschil nog altijd 4 minuten en 40 seconden. Op het vlakke stuk weet hij dat hij onklopbaar is. Dus wanneer hij de finish nadert, neemt hij nog de tijd om te genieten van het moment en zijn pet in het publiek te gooien. “Het was een manier om het publiek te bedanken”, legde hij later uit. Deze wereldprestatie, een van zijn twee overwinningen als prof, levert hem de prijs voor strijdlust op in Parijs en een ereplaats in de geschiedenis van de Tour.

Fan van deze rubriek? Lees dan ook ons vorig artikel van Sterallures, over Tim Henman, de koning van 'net niet'.