Jane Birkin, de zangeres waarvan we soms vergeten dat ze ook een filmster is

De naam Jane Birkin doet vandaag de dag wellicht vooral een belletje rinkelen bij fashionista's: ze heeft immers haar naam gegeven aan een tas van luxemerk Hermès. Bovendien was ze getrouwd met Serge Gainsbourg, de zanger met wie ze samen haar eerste stappen in de muziekwereld zette.

In het jaar 1968 begonnen Birkin en Gainsbourg een gepassioneerde relatie. Een jaar later werd ze de muze van de Franse zanger en werkte hij mee aan haar eerste album. Dat we vandaag nog spreken over deze plaat, is volledig te danken aan het beroemde en beruchte nummer 'Je t'aime... moi non plus', een nummer dat oorspronkelijk bedoeld was voor Brigitte Bardot. Het nummer, waarin we Birkin horen kreunen en hijgen op de maat van de muziek, zorgde in 1969 voor heel wat controverse vanwege de expliciete seksuele toon. Zo werd het nummer in verschillende landen verbannen van de radio en veroordeelde het Vaticaan het nummer, wat Birkin ertoe leidde om te zeggen dat de paus "onze grootste promotor was". Ondanks alles werd het nummer een megahit en hielp het succes de muziekcarrière van de jonge Engelse te lanceren.

Wat we vaak vergeten, is dat Jane Birkin voor haar muzikale carrière al een verdienstelijk model was en uiteindelijk een filmcarrière met niet minder dan 90 titels heeft uitgebouwd.

Ze zette haar eerste stappen in de filmwereld in de Britse komedie 'The Knack ...and How to Get It'. Vervolgens laat ze van zich spreken dankzij haar rol in 'Blow-Up', een film uit 1966 van de Italiaanse regisseur Michelangelo Antonioni waarin het lijkt alsof ze naakt op het scherm verschijnt. Door deze rol krijgt ze meer en meer vragen om een naïeve blondine te spelen, maar dat verandert wanneer ze zich in Parijs vestigt met Gainsbourg.

In 1969 speelt ze samen met Alain Delon, Romy Schneider en Maurice Ronnet - enkele van de grootste namen van de Franse cinema - in het misdaaddrama 'La Piscine', maar desondanks wordt ze in de Franse pers neergesabeld. Filmcritici vonden het onacceptabel dat Birkin Frans met een stevig Brits accent sprak en beschouwden haar als een actrice die enkel geschikt is voor komische rollen. Toch wordt ze steeds serieuzer genomen, al is dat hoofdzakelijk vanwege haar relatie met Serge Gainsbourg.

Onder invloed van deze rol wordt ze steeds vaker de meest sexy Britse vrouw in de filmwereld genoemd. Haar hoofdrol in de film 'Sex Power' uit 1970 helpt alleen maar om dit beeld van "femme fatale" te versterken. Met elke nieuwe film doet ze meer ervaring op en wordt ze vaker als de Britse tegenhangster van Brigitte Bardot geprofileerd.

Haar reputatie zorgt ervoor dat ze samen met Bardot een rol mag spelen in 'Don Juan ou Si Don Juan était une femme...' uit 1973. In deze erotische dramafilm zijn we getuige van een lesbische liefde tussen de twee hoofdrolspeelsters. 

Een scène uit de film onthult hoe nederig Birkin bleef tijdens de opnames. Ze complimenteert Brigitte Bardot op geheel natuurlijke wijze over haar schoonheid. De Franse actrice antwoordt haar dat Birkin verreweg de mooiste neus ooit heeft. Dat compliment maakt Birkin verlegen en ze antwoordt dat haar neus niet te benijden is. Daarop besluit Bardot met een glimlach: "nu dat je zegt, de mijne is veel mooier." 

Deze anekdote bewijst dat als Birkin het vertrouwen en de vrijpostigheid van Bardot had gehad, dat haar filmcarrière er wellicht heel anders had uitgezien. Haar gereserveerdheid bracht haar uiteindelijk ook succes, want in de jaren 90 was de ster van Bardot tanende onder invloed van haar uiterst rechtse politieke standpunten.

Zowel privé als op professioneel gebied betekenden de jaren 80 een grote verandering voor Birkin. Na twaalf jaar samen te wonen met Gainsbourg, vroeg ze de scheiding aan en begon een relatie met regisseur Jacques Doillon. Die laatste biedt haar een rol aan in 'La fille prodigue'. In deze film vertolkt ze een veel serieuzere rol, wat haar als actrice veel geloofwaardiger maakt. Dat legt haar geen windeieren, zo zien we onder meer in 'La Pirate'. Voor de rol van een lesbische vrouw met liefdesverdriet krijgt ze in 1985 een César voor beste actrice. In 1988 werkt ze voor de eerste keer samen met filmmaker Agnes Varda in 'Kung-Fu Master' en speelt ze een rol naast haar dochter Charlotte Gainsbourg.

Na de dood van haar ex-man in 1991 gooit Jane Birkin zich opnieuw op haar muzikale carrière. Ze blaast de klassiekers van Gainsbourg nieuw leven in met het album 'Version Jane' en geeft concerten om hem te eren. Hierna is ze een tijdlang niet meer op het witte doek te zien. Pas in 2006 regisseert ze haar eerste langspeelfilm 'Boxes' en speelt ze even later in 'La tête de maman' van Carine Tardieu. Sindsdien engageerde ze zich afwisselend voor filmrollen en muzikale projecten, tot ze in 2016 besluit om een streep te trekken onder haar filmcarrière na de kortfilm 'La femme et le TGV'. Tegenwoordig houdt de artieste zich uitsluitend bezig met haar muziek en blijft ze de herinnering van Gainsbourg eren.