Brief aan Eden Hazard: "Het is aan ons, het publiek, om jou nu spelplezier te geven"

Weinigen zijn sant in eigen land. Zo wordt toch vaak beweerd. Maar in jouw geval, Eden, blijf je toch voor eeuwig de onofficiële koning van België. Het lijkt een knipoog van het lot, maar tien jaar na je eerste grote triomfen als profvoetballer (de dubbel met Lille OSC), begint de voetbalwereld je meerwaarde in twijfel te trekken. Van de piëdestal die ze in Rijsel en Londen onder je voeten bouwden, lig je nu te branden op de bloedhete straatstenen van Madrid. De naam Eden Hazard lijkt wel een virus geworden, of een vorm van zwarte magie. Gelukkig zijn er nog je naaste vrienden en trouwe bewonderaars, die blijven geloven in je reïncarnatie en die de touwen -die je zo vaak hebt doen trillen- toegooien als reddingsoperatie. Saving Private Eden.

Sinds je aankomst in de Spaanse hoofdstad ben je veel te lang verstoken gebleven van momenten om jezelf te tonen. Het zijn vooral de anderen die dan maar een beeld van jou in standhouden. Zoals Trent Alexander-Arnold van Liverpool, een van de beste flankverdedigers ter wereld. Hij roemt je steevast als een van de lastigste tegenstanders die hij ooit tegenkwam. “De beste speler waar ik tegen speelde? Eden Hazard, met afstand zelfs. Of misschien Kevin De Bruyne. Maar als rechtstreeks tegenstrever denk ik toch aan Hazard. Zijn spelintelligentie en zijn versnellingen zijn werkelijk ongelooflijk.”

Ook binnen de eigen rangen houd je nog voldoende believers over, merken we.  Met je broer Thorgan op kop natuurlijk. Zoals hij het donderdag voor je opnam tegenover een kritische Belgische pers, was aandoenlijk: “Eden is hier bij omdat hij simpelweg een speler van wereldklasse blijft. Onze aanvoerder. Hij kan hier speeltijd opdoen, en dat is goed voor hem, maar dat is niet de enige reden waarom hij erbij loopt.”

Zoals Messi

Eerst werd je verkozen als de grootste belofte in de Franse competitie (2009, 2010), vervolgens als beste speler van de Ligue 1 (2011, 2012). Een eer die je ook in de prestigieuze Premier League te beurt viel, in 2015. Ook in teamverband oogstte je het ene succes na het andere. Met een titel in Frankrijk (2011), twee in Engeland (2015, 2017) en eentje in Spanje (2020). Op Europees vlak onderscheidde je je vooral in de Europa League, met twee eindzeges op je palmares (2013, 2019). Of als Rode Duivel met een bronzen medaille op het WK 2018 in Rusland. Daar hoorde je bij de beste spelers op het toernooi. En daarom is je aanwezigheid bij de Rode Duivels ook nu nog een vanzelfsprekendheid.

Zelfs Lionel Messi heeft ter discussie gestaan bij zijn nationale ploeg. Net als Cristiano Ronaldo en Neymar Jr zich bij meerdere gelegenheden dienden te verdedigen tegen kritiek van de buitenwereld -zij het dan voornamelijk gefocust op hun gedrag buiten het veld. Het is de prijs die wereldsterren nu eenmaal betalen. Akkoord, we moeten er niet flauw over doen: je maakt een crisisperiode mee. Maar je was altijd al de gids en voorloper van deze gouden generatie Belgische voetballers, een generatie die ons zoveel fijne emoties schonk, dus daarvoor verdien je ons geloof en loyauteit. Aan ons nu om terug te geven wat jij al zo vaak aan ons gaf: spelplezier. Het WK 2022 in Qatar wordt daarvoor een ideaal platform, mogelijk je laatste speelterrein, net zoals de komende jaren in clubverband. Daar moet je van kunnen genieten zonder dat wij al te veel bijkomende druk op je schouders leggen. Want dat is wat we al die jaren al genoeg hebben gedaan.

Volg de wedstrijd België – Estland zaterdag 13 november vanaf 20u45 op VTM.