Claire Laffut droomt in het blauw op haar allereerste album, ‘Bleu’

Na ‘Mojo’ wachtten de fans vol ongeduld op een debuutalbum. Hoe heb je dat beleefd?

Claire Laffut: “Het was stresserend, maar ik heb mezelf de tijd gegeven om de artistieke richting van het album verder uit te diepen. Zo zijn bijvoorbeeld de vormgeving en de liedjes die ik als laatste heb geschreven, en die in mijn oren het best klinken, tot stand gekomen. Ik voelde de druk, maar uiteindelijk zijn alle puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Ik wilde ook liever wachten met de release tot de lockdowns gedaan waren en de concerten weer begonnen. Ik had er nood aan om mijn publiek weer te zien en wilde de release van de plaat echt samen met hen beleven.”

De titel, ‘Bleu’, roept een soort nostalgie op. De nummers klinken dan weer feestelijk, met invloeden uit soul, afro, latin… Wat heeft je geïnspireerd?

Claire: “Het album loopt over van de verschillende emoties. Het begint euforisch met ‘MDMA’, dat klinkt als een woeste zee. Dan wordt het rustiger met ‘Et j’ai ri’ en ‘Tombée dans un rêve’. Ik probeer om moderne popmuziek te maken, met inspiratie uit wereldmuziek. Ik groeide op tussen Namen en Charleroi en heb altijd zin gehad om eropuit te trekken. Dat is te voelen aan mijn nummers. Ik heb graag dat de muziek me transporteert zoals ik ook met mijn schilderijen in fantasie verzonken ben.”

“De inspiratie komt ook van de muziek waar ik naar luisterde toen ik jonger was. Ik was altijd gefascineerd door de muziek waar mijn vader naar luisterde. Dat was alles van Franse variété tot Fela Kuti en Berlijnse techno. Ik heb er altijd van gehouden om naar uiteenlopende stijlen te luisteren.”

Voor het album bracht je verschillende artistieke passies samen. Muziek, dans, schilderen…

Claire: “Inderdaad. Natuurlijk staat muziek op de eerste plaats. Maar op de cover staat een beeld dat een combinatie is van droom en realiteit, waarin ik genesteld zit in een van mijn schilderijen. Op een dag hoop ik een voorstelling te kunnen geven waarbij ik mijn schilderijen op het podium kan zetten en ze allemaal tot leven kan brengen. In de videoclip bij ‘Hiroshima’ ben ik aan het dansen geslagen. Ik was na een stevige blessure vergeten dat ik dat kon, zeker op mijn eigen muziek. Ik vond het maf om terug in de danszalen binnen te mogen en me te laten meedrijven door de andere dansers.”

Aan de teksten te horen is het album erg persoonlijk. Het nummer ‘Hiroshima’ gaat bijvoorbeeld over toxische relaties. Is de muziek therapeutisch voor je?

Claire: “Voor mij is er altijd iets tastbaar en puur aan muziek. De stem, de songtekst... Een lied is als een momentopname. Je kan emoties tentoon spreiden die je hebt meegemaakt en dat helpt om bepaalde gebeurtenissen op een mooie manier vast te leggen en te herinneren. Ik moest schrijven om te begrijpen wat er in mijn hoofd gebeurde.”

Is dat de reden achter de titel van het album?

Claire: “De plaat is een symbool van mijn jeugd. De titel refereert naar “bleu” zijn, een onervaren groentje. Het album gaat dus eigenlijk over mijn eerste stappen in het leven, in de muziek, in de wereld van de relaties… In het Frans verwijst het ook naar “être bleu de quelqu’un”, op iemand verliefd zijn. Ik wilde dat het album dat intense gevoel weerspiegelde dat je voelt wanneer je iets voor de eerste keer doet. Ik zocht naar intensiteit met mijn muziek.”

Hoe heb je die eerste stappen in de muziekwereld beleefd?

Claire: “De liefde voor muziek is pas later gekomen voor mij. Ik dacht nooit dat ik er iets mee zou doen, maar ben er eerder toevallig in gerold wanneer ik naar Parijs ben vertrokken. Ik ontmoette iemand die muziek maakte, hing rond in de studio met hem en begon zo, voor het plezier en voor de poëzie, te zingen. Dat vond ik zo leuk dat ik het ben blijven doen en zo is het mijn vak geworden.”

Hoe verschilt het nieuwe album van je EP?

Claire: “In het begin was ik niet echt vastgeworteld in een bepaalde stijl. Ik had geen pretenties en maakte me geen illusies. Ik was een beetje als een toerist. Maar nu, met dit album, wilde ik iets maken dat echt iets betekent voor me. Ik verhaal over belangrijke dingen die me vooruit hebben geholpen. Het album neemt een heel andere dimensie aan dan de EP, en is daardoor ook weer een weerspiegeling ervan.”

Je liet je omringen door enkele interessante artiesten bij het maken van de nummers. 

Claire: “Ik heb samengewerkt met Tristan Salvatu, die ook met Angèle, Louane en Julien Doré heeft gewerkt. We zijn samen begonnen, het is door hem dat ik in het Frans ben beginnen schrijven. Samen hebben we een unieke en lichtjes gekke wereld bedacht. Dan heb ik ook samengewerkt met Gaspard Murphy aan nummers als ‘Etrange Mélange’ en ‘Hiroshima’. Het is met hem dat ik de overgang van de EP naar het album heb gemaakt en dat ik dus ben geëvolueerd naar een meer verfijnd geluid. Dan is er nog Pierre Juarez, de producer waarmee ik gewerkt heb aan ‘Vertige’ en ‘Osmose’. Het zijn zij die me op hun schouders hebben gedragen, want zonder hen was het zeker niet hetzelfde geweest. Dat geldt ook voor mijn fotografe, Charlotte Abramow. Zij was erg belangrijk in het vinden van een artistieke richting. Zij wilde me altijd goed presenteren, zonder me sexy te willen maken. Ik zou zeggen dat ze haar poëzie heeft gebruikt om de mijne te helpen versterken.”

Het nummer ‘Sororité’ lijkt in te spelen op actuele problematiek en de feministische zaak. Is dat belangrijk voor je?

Claire: “Dat lied is geïnspireerd door een praatgroep die opgericht werd door zangeres Yseult. Daar besefte ik dat we allemaal hetzelfde meemaken, en toch met elkaar in competitie gaan. Dat terwijl er meer dan genoeg plaats is voor iedereen. Ik wilde tonen dat er nog iets anders bestaat dan rivaliteit en stilzwijgen. Het nummer is een liefdesverklaring aan vrouwen, maar ook een belofte om die rivaliteit te laten varen. Want daar komt toch nooit iets goeds van. Ik wilde aan andere vrouwen zeggen dat we elkaar moesten beschermen in plaats van te strijden. Dat is iets dat me enorm inspireert voor mijn toekomstige projecten.”

Op 23 oktober sta je op de planken van de Botanique. Hoe voelt het om terug op het podium te staan?

Claire: “Het is te gek voor woorden. Ik heb een pak nieuwe nummers, maar het doet echt goed om te zien dat de fans die al kennen en zelfs mee kunnen zingen. Door niet meer te kunnen optreden, heb ik echt geleerd wat de waarde van een concert is. Als artiest ben je de bezieler van een verbintenis die je nergens anders vindt. Het is een moment van samenhorigheid en geluk, een feest dat alleen muziek kan creëren.”