Legendarische wedstrijden: de onemanshow van Henry (Arsenal) tegen Inter Milaan!

Van zonnig weer was er ook geen sprake, want het regende al voor de zoveelste dag op rij in Milaan. Hierdoor lag het veld drassig en dat speelde in de kaart van Inter Milaan die de technische spelers van Arsenal lam wouden leggen en zelf voluit voor de afstandsschoten zouden gaan.

Arsenal, dat het zonder Patrick Vieira, Sylvain Wiltord en Martin Keown moest stellen, stak in minuut 25 voor het eerst de neus aan het venster. Op het drassige veld knutselden de Gunners alsnog een knappe aanval in elkaar die via meerdere stationnetjes, en de wreef van Ashley Cole, eindigde bij Thierry Henry. De Franse spits had goed gekeken naar zijn Italiaanse concurrenten en drukte net buiten de baklijn af. Via een plaatsbal scoorde hij de 0-1 en dat tegen alle verwachtingen van het spel in.

Inter zocht als door een wesp gestoken naar de gelijkmaker. Die kwam er evenwel door een gelukje, of wat in voetbaltermen een afgeweken bal heet. In minuut 33 probeerde Christian Vieri immers een bal voor te zetten maar Arsenal-verdediger Sol Campbell stak daar een stokje (lees: zijn been) voor waardoor de bal afweek in het doel van Arsenal (1-1).

De bordjes stonden gelijk maar Arsenal voelde dat Inter die avond te pakken was. Na de rust voerden de Gunners de druk verder op en probeerden ze het speelveld zo breed mogelijk te houden. Dat deed de Milanezen pijn: ze moesten hierdoor meer lopen, en kwamen hierdoor ook steeds moeizamer aan de bal.

Dat bleek eens te meer toen Vieri in minuut 48 de bal knullig verloor bij een inworp. Thierry Henry stond goed op te letten, onderschepte de bal en stormde af richting het strafschopgebied. Daar dribbelde hij enkele Italianen tureluurs waardoor Fredrik Ljungberg tijd kreeg om post te vatten voor het Milanese doel. Toen Henry’s solonummertje af was gelopen, schoof hij de bal tussen twee paar kwakkelende Italiaanse benen door naar Ljungberg die simpelweg binnen hoefde te tikken (2-1).

Het thuispubliek begon te morren en dat was het signaal voor Inter Milaan om het gaspedaal verder in te drukken. De Milanezen kwamen gevaarlijk dicht bij de aansluitingstreffer en Arsenal moest in de tweede helft massaal terugplooien. Op een gegeven moment stond er maar één iemand vooraan. Juist, ja: Thierry Henry. Alle andere Gunners verdedigden alsof hun leven ervan afhing en wie weet was dat ook zo.

Toch bleef Arsenal gevaarlijk. De Gunners hadden immers een nieuw gameplan en dat was counteren. De pijlsnelle Henry vertolkte een hoofdrol in dat toneelstuk. In minuut 77 kwam hij een teen te kort om de 3-1 op het bord te spijkeren maar in minuut 85 is het wel prijs!

Na een corner voor Inter Milaan belandde de bal opnieuw bij Henry die vanaf de middencirkel richting het Italiaanse strafschopgebied rende. Zanetti liep de volledige veertig meter mee en de hele wereld was getuige van hoe een Henry met bal minstens even snel is als een Zanetti zonder. Eenmaal aangekomen binnen de krijtlijnen van het Milanese doelgebied,was de tank van Henry bovendien nog lang niet leeg. Hij dribbelde er immers nog op los en dat terwijl Zanetti’s tong al lang op de grond lag. “Bij zo’n dribbel, hoort een doelpunt”, moet de Fransman gedacht hebben en hij trapte naar de verste paal waarna de bal in doel verdween (3-1).

Henry had drie doelpunten op zijn naam staan en zou weldra gewisseld worden. Hij was echter nog niet leeg gestreden en gaf in minuut 88 een assist aan Edu Gaspar die als bij een gelukje in een leeg doel kon afwerken (1-4). In minuut 89 trakteerde Arsène Wenger Henry op zijn verdiende applausvervanging. Jérémie Aliadière kwam het Franse wonderkind vervangen. Amper één minuut na de wissel kon Robert Pirés scoren waardoor Arsenal met 1-5 won van Inter Milaan. Een wedstrijd die ze in San Siro nooit meer zouden vergeten.