Iconische momenten op de Olympische Spelen: Derek Redmond verbijt de pijn en wordt een legende

Sport | Hoewel Derek Redmond in zijn hele carrière geen enkele olympische medaille kon winnen, heeft de specialist in de 400 meter toch geschiedenis geschreven op de Spelen op 3 augustus 1992 in Barcelona.

Door Pickx

Gepubliceerd op 02.08.21

2min

Frankie Fredericks, Marie-José Pérec, Javier Sotomayor, Carl Lewis, Derartu Tulu… Al die sterren waren op de afspraak op de Olympische Spelen in Barcelona in 1992. In hun schaduw, maar wel met grote ambities, zakte ook de Brit Derek Redmond af naar Spanje. Hij was misschien niet de favoriet, maar hij was op dat moment wel de houder van het nationale record op de 400 meter en wereldkampioen in de 4x400 estafette.

Geremd door blessures

Voor de 27-jarige Redmond betekende de deelname in Barcelona ook de gelegenheid om een definitieve streep te trekken onder een reeks blessures. Gedurende zijn carrière werd de atleet namelijk eindeloos geplaagd door fysieke mankementen. In 1988 op de Spelen in Seoel moest hij tien minuten voor de start zelfs forfait geven door een blessure aan zijn achillespees. Hij moest acht operaties ondergaan en amper drie maanden voor de Spelen in Barcelona lag hij nog in het ziekenhuis.

Redmond begon met glans aan het toernooi, vastberaden om Catalonië te verlaten met een edelmetaal rond de nek. Hij won zijn reeks en zijn kwartfinale en stootte dus makkelijk door naar de halve finale. Op 3 augustus stond er nog maar 400 meter tussen de Brit en een finaleplaats die voor hem een nieuwe carrièreboost kon betekenen. Maar dat verliep niet helemaal zoals gepland.

Na een sterke start liep Redmond op kop in de eerste 200 meter. Maar ineens voelde de atleet een scherpe pijn in zijn rechterdij, die hem dwong om meteen te stoppen. Hij zeeg vol ongeloof neer op zijn knieën. Door een vreselijke spierscheur was zijn hoop op een medaille dood en begraven.

De olympische gedachte

Maar tot ieders verbazing stond de sprinter weer recht en stuurde hij de verpleegkundigen die hem toegesneld kwamen weer terug. Koste wat kost wilde hij de race uitlopen. Met een van de pijn vertrokken aangezicht zette hij zijn race hinkend verder. Bij de laatste bocht werd hij vergezeld door zijn vader Jim, die de medewerkers overhaald had om hem uit de tribune te laten neerdalen om zijn zoon te helpen. In tranen en gesteund door de armen van zijn vader stak Redmond de finish over, waar hij van het voltallige publiek een staande ovatie kreeg.

"Ik zei tegen mezelf: ‘je bent tot in de halve finale van de Olympische Spelen geraakt’. Dat is wat me gepusht heeft om op te staan en weer te vertrekken. ‘Zelfs als het wandelend is, moet ik de race afmaken’. Ik dacht dat het misschien mijn laatste was, dus ik moest absoluut over de meet komen. Niet voor iemand anders, maar gewoon voor mezelf", vertelde Redmond jaren later in een interview met de BBC. En met die onfortuinlijke reeks gebeurtenissen zette de atleet een punt achter zijn carrière. Officieel werd hij niet opgenomen in het klassement omdat hij over de streep geholpen werd, maar de Brit is wel opgenomen in de legendes van de Spelen. Zijn verhaal wordt nog regelmatig aangehaald om de olympische gedachte te illustreren.