De Vergeten Duivels: Tom Caluwé

Sport | De Rode Duivels zullen op het EK een gouden kans trachten te grijpen om hun eerste grote succes te boeken. De laatste decennia mochten tal van spelers het felbegeerde nationale shirt dragen, sommigen verdwenen helemaal uit het collectieve geheugen. Zo’n Vergeten Duivel is Tom Caluwé, die het tijdens de beruchte magere jaren van onze nationale ploeg onder René Vandereycken eenmalig tot Rode Duivel schopte. En meteen ook scoorde.

Door Pickx

Gepubliceerd op 24.06.21

2min

We schrijven 11 mei 2006. In het Nederlandse Sittard spelen de Rode Duivels, die zich niet konden kwalificeren voor het WK in Duitsland, een oefenduel tegen WK-deelnemer Saudi-Arabië. René Vandereycken nam voor zijn tweede interland als bondscoach een wit konijn op in zijn selectie: Tom Caluwé, actief in de Eredivisie bij FC Utrecht.

Die fleurde zijn debuut al in de derde minuut op met het openingsdoelpunt: voor de ogen van drieduizend toeschouwers zette hij een verdediger in de wind met een opwippertje boven diens hoofd, waarna hij de keeper van dichtbij verschalkte. Een halfuur later zou Bart Goor een vrije trap in eigen doel deviëren met het hoofd en stonden de bordjes weer gelijk. Na rust maakte Anthony Vanden Borre het winnende doelpunt voor de Belgen.

De Rode Duivels waren toen niet te vergelijken met het sterrenelftal van nu. De spoeling was dun, anders dan de weelde van nu. Naast Caluwé stonden nog drie nieuwe namen in het basiselftal voor het oefenduel: Stijn Stijnen debuteerde onder de lat. Pieter Collen debuteerde in de verdediging en Steven Defour op het middenveld. Voorts stonden nog een jonge Thomas Vermaelen, Philippe Léonard, Anthony Vanden Borre, Timmy Simons, Karel Geraerts, Bart Goor en Kevin Vandenbergh op het wedstrijdblad. Slechts vier onder hen speelden op dat moment in het buitenland: alle vier in Nederland.

Een van de acht onehitwonders

Aan de rust moesten nieuwkomers Caluwé en Collen baan ruimen voor Nathan D'Haemers, nog een debutant, en Carl Hoefkens. Ook Wim De Decker maakte toen zijn enige cap voor de Rode Duivels, als vervanger van Geraerts. Als vierde viel ook Thomas Buffel aan de rust in voor Vermaelen.

De bondscoach kon de prestatie van Caluwé wel smaken, want ook voor de volgende twee oefeninterlands zat de polyvalente middenvelder bij de selectie. Hij kwam daarin echter niet aan spelen toe. “Ik kan me nog herinneren dat ik me tegen Turkije wat heb warmgelopen”, vertelde Caluwé in 2018 aan Sporza. “Uiteindelijk ben ik niet meer ingevallen, op dat moment wel wat teleurstellend. Maar er stond met Vincent Kompany, Mousa Dembélé, Steven Defour, etc.. een nieuwe generatie te trappelen. Het was ergens logisch dat ik er met die nieuwe selectie, waar toen al heel veel kwaliteit in zat, niet meer bij was.”

Naast Caluwé kunnen nog zeven andere ex-Rode Duivels zeggen dat ze gescoord hebben in hun enige interland: François De Wael, Laurent Depoitre, Vahram Kevorkian, Roland Moyson, Vital Van Landeghem, Edmond Van Staceghem en Georges Quéritet. Die laatste scoorde zelfs twee keer, in de allereerste interland ooit van het Belgisch voetbalelftal in 1904.

Nederlandse middenmoters

Caluwé – die te boek stond als een technisch onderlegde middenvelder – beleefde zijn hoogdagen bij middenmoters in Nederland, maar stond op het moment van zijn selectie voor de Rode Duivels naar eigen zeggen “een paar keer dicht bij een transfer naar een grote club”. “Maar het heeft niet mogen zijn. Misschien was ik in dat geval wél nog eens opgeroepen, maar uiteindelijk heb ik me verzoend met die ene interland”, aldus Caluwé.

De Rumstenaar debuteerde in het seizoen 1996-1997 in de Belgische eerste klasse, bij KV Mechelen. Daarvoor had hij in de jeugd van SK Londerzeel en stadsrivaal Racing Mechelen gevoetbald. Caluwé speelde met de jonge Rode Duivels mee op het WK U20 in 1997 in Maleisië. Hij was samen met Carl Hoefkens, Cédric Roussel en de doelmannen Olivier Renard en Jean-François Gillet de enige van de selectie die het ook tot A-Rode Duivel schopte.

Avontuur in Qatar

In 2000 verkaste hij naar de Eredivisie, bij Willem II. Zes jaar later ruilde hij de ene middenmoter voor de ander: FC Utrecht. In april 2006 scoorde Caluwé de snelste treffer van het seizoen in de Eredivisie. Uitgerekend tegen zijn ex-club, Willem II, trof de middenvelder van FC Utrecht toen al na tien seconden raak.

Op zijn 31ste trok Caluwé op avontuur naar Qatar, bij Al-Wakrah. Na een jaar keerde hij terug naar zijn vaderland en tekende voor één seizoen bij Sint-Truiden. Daar was hij aanvankelijk nog basisspeler, maar nadien ging het bergaf door blessures en voor hem nadelige keuzes van trainer Guido Brepoels. Hij kwam slechts twaalf keer uit voor de Kanaries.

Nadien probeerde hij het nog een jaartje op Cyprus, bij AEK Larnaca. Op zijn 33ste hield Caluwé het profvoetbal voor bekeken en ging hij afbouwen bij toenmalige vierdeklasser Londerzeel. Na zijn voetbalpensioen werd hij assistent-coach bij KV Mechelen, vandaag is hij er technisch directeur.

Fan van deze reeks? Lees het vorige deel, over Karel Snoeckx.