Een gsm zegt meer over een filmpersonage dan je denkt

Draagbare telefoons zijn al zo lang te zien in films als ze bestaan en in sommige gevallen zelfs al langer! Zo zijn er filmfanaten die in de Charlie Chaplinfilm ‘The Circus’ uit 1928 een vrouw gespot hebben die haar hand tegen haar oor houdt alsof ze met een gsm aan het bellen is. Is zij een tijdreiziger die per ongeluk in de film is beland? Anderen zien in de transmitters die in de ‘Star Trek’-saga in de jaren 60 gebruikt werden dan weer een prototype voor de moderne gsm. Ze hebben in elk geval wat mee van een flipphone, dus we durven denken dat telefoonfabrikanten zich lieten inspireren.
 
In de jaren 80 werden telefoontoestellen in auto’s geïnstalleerd en werden de allereerste draadloze telefoons verkocht. Om de enorme baksteenvormige Motorola DynaTAC op zak te hebben, moest je broek enkele maten te groot zijn, dus misschien komt daar die broek van MC Hammer wel vandaan. In elk geval waren de autotelefoons en de eerste gsm’s onbetaalbaar voor Jan Modaal. Je vindt ze in films uit de jaren 80 in de Rolls Royce van de vader van Caroline in ‘Sixteen Candles’ of in de handen van de steenrijke Gordon Gecko in ‘Wall Street’. Deze hoogtechnologische baksteen was, nog meer dan een riante villa, een echt statussymbool.
 
Vandaag heeft zowat iedereen een smartphone op zak, dus voor de jongelingen onder ons is het misschien niet evident, maar doorheen de jaren 90 communiceerden filmmakers aan het publiek wie welke status had aan de hand van hun telefoon. In de film ‘Clueless’ uit 1995 bijvoorbeeld, hebben alleen de rijke tieners al een eigen gsm. Al de rest moest een vaste lijn delen met hun ouders. Verder zien we de de kleinoden enkel in de handen van zakenlui, professionals, of succesvolle criminelen. In het begin van de “nillies” werden de intussen piepkleine gsm’s pas echt wijdverspreid.

Tegenwoordig is een gsm of smartphone al lang geen statussymbool meer, tenzij die uit goud gesmeed of met diamanten bezet is. Als een filmmaker niet wil dat de personages zomaar de politie kunnen bellen wanneer een moordenaar aan hun deur aanklopt, moet hij het verhaal dus ofwel in de jaren 80 situeren, of een excuus vinden waarom hun gsm niet werkt. Van lege batterijen tot slechte ontvangst, de mogelijkheden zijn legio, en toch lijken sommige cineasten te vergeten dat de technologie bestaat.
 
Maar die alomtegenwoordigheid betekent niet dat een smartphone op het grote scherm in een hedendaagse film niets meer kan zeggen over de eigenaar! Zo kan je zien of een personage een slechterik is aan de hand van het merk van hun telefoon. Regisseur Rian Johnson haalde misschien wel de woede van elke thrillermaker op zijn nek toen hij in een interview een morzeltje informatie deelde over het gebruik van iPhones in films. “Apple laat je hun telefoons gebruiken in films, maar – en daar moet je eens op letten als je een film met een mysterie bekijkt – slechterikken mogen geen iPhone hebben.”
 
Apple kijkt blijkbaar erg streng toe op het imago van hun bedrijf en hun telefoons, dus enkel personages met goede bedoelingen mogen van hen een iPhone gebruiken. Zie je in een whodunit dus een verdachte die een telefoon van Apple gebruikt, dan weet je al zeker dat die het niet gedaan heeft.

Meer weten over de actie 'Don't miss the call' van Proximus? Volg dan deze link en leer over ons doel om in 2021 maar liefst 150.000 gsm's in te zamelen.

Lees hier meer over onze andere duurzame initivatieven.