Vanavond zendt VIJF 'Wonder Woman' uit, de superheldenfilm met de wonderlijke Gal Gadot. Vervolgfilm 'Wonder Woman 1984' verscheen eind vorig jaar, en de ontvangst was lauw. De algemene teneur in de reacties was dat de sequel onderdoet voor het origineel uit 2017. Proximus Pickx verzamelde de meest gehoorde kritiek en haalde zijn fileermes boven.
Waarom 'Wonder Woman 1984' het moet afleggen tegenover het origineel
Saai
De centrale boodschap van ‘Wonder Woman 1984’ is duidelijk: “Be careful what you wish for”. Een punt dat tot vervelens toe gemaakt en door je strot geramd wordt. De boodschap is zo nadrukkelijk en moddervet aanwezig, dat de film ietwat naïef en gedateerd aanvoelt, waarmee het misschien op een jonger publiek mikt dan het origineel.
Een vaak gehoorde kritiek is dat de film niet amusant genoeg is om die storende factor te maskeren. ‘Wonder Woman 1984’ werd door de strengste critici omschreven als een “pijnlijke rit van 151 minuten”. Vooral het laatste uur is doorbijten.
Te lang
Een andere bron van ergernis is de overdreven speelduur van de film. Meer dan twee uur – 151 minuten om precies te zijn. Met een onnodig langgerekte scène over de Amazonian Olympics en de gevechtsscène in het winkelcentrum als grootste boosdoeners. Vooral die eerste was lang niet zo fascinerend om naar te kijken en rechtvaardigde de lengte van de scène geenszins. Het leek vooral de bedoeling om uit te pakken met de gave Amazonian-personages die we nog kennen van de eerste film (Antiope en Hippolyta), eerder dan een substantiële bijdrage te leveren aan het verhaal.
Een andere oorzaak van die overdreven lengte zijn de scènes met de booswichten. Ondanks de overgave van Pedro Pascal en Kristen Wiig, leken de makers niet echt een idee te hebben waar ze met Maxwell Lord heen wilden. Het personage is niet likeable, hij is niet entertainend om naar te kijken en de plottwist rond zijn personage liet ons achter met veel vraagtekens en gefronste wenkbrauwen.
Setting
Een laatste groot punt van kritiek is de setting. De eighties achtergrond geeft kleur aan de film in termen van fashion en culturele referenties, maar na het eerste uur is het jaren 80-decor geen meerwaarde meer – tenzij het gebruik van de Koude Oorlog als een soort nucleair zwaard van Damocles in het derde bedrijf van de film. Het doet de jaren 80-setting wat gratuit aanvoelen.
Een gemiste kans, want mochten de kleurrijke jaren 80, de tijdsgeest en sommige culturele fenomenen wat meer op de voorgrond geplaatst zijn, zou de film een stuk aangenamer geweest zijn om naar te kijken.
