Tine De Caigny ontvangt eerste Gouden Schoen: "Niet met woorden te omschrijven"
In de vijfde editie van de Gouden Schoen bij de vrouwen doorbrak Tine De Caigny woensdagavond voor het eerst de hegemonie van Tessa Wullaert en Janice Cayman, die de voorbije jaren telkens de top twee bevolkten.
Wullaert won de Gouden Schoen drie keer, tussendoor was Cayman één keer de beste. "Ik had het dan ook niet verwacht, ook al hoop je er wel op", bekende De Caigny na afloop. "Er waren sterke medekandidaten en iedereen daarvan had deze trofee wel verdiend. Ik ben dan ook heel trots op mezelf dat ik hem in ontvangst mag nemen. Het was een grote ontlading, niet te omschrijven met woorden. Pas nadien dringt het door. Het is altijd een droom geweest en nu sta ik hier ineens."
De Caigny hielp Anderlecht vorig seizoen aan de zevende Belgische titel, maar heeft haar Gouden Schoen in de eerste plaats toch te danken aan haar prestaties bij de Red Flames, die ze als topschutter naar kwalificatie voor het EK loodste. In 2020 stond de aanvalster nog zes keer aan het kanon bij de Flames, twee van die treffers had ze voorbehouden voor het beslissende duel tegen Zwitserland (4-0). Voor De Caigny wordt het in Engeland haar tweede EK: ook in 2017 in Nederland was ze van de partij, maar dan als middenveldster. Intussen is ze doorgegroeid naar de aanval. "Ik heb een goed jaar gehad bij RSCA en natuurlijk ook bij de Flames, met belangrijke doelpunten. Doorheen de jaren ben ik ook wel geëvolueerd als speelster, ook met die switch naar de aanval. Ik voel me steeds meer als een echte spits. Daarnaast ben ik nog maar 23 jaar en dus zit er nog marge op. In principe kan ik nog tien jaar mee. Ik kan en moet nog veel stappen zetten."
De Caigny speelde in het verleden al voor het Noorse Valerenga, maar keerde in 2017 terug naar België om voor Anderlecht te tekenen. "De ambitie is sowieso nog eens naar het buitenland gaan, ook al zit ik nu nog heel goed bij Anderlecht. De weg is nog lang en we zien wel wat er op ons afkomt. Duitsland, Engeland, Frankrijk: dat zijn allemaal grote competities. Als het een van die drie is, is het goed voor mij. Voor beide teams uit Manchester heb ik altijd wel eens willen spelen. Dat zou ik zeker zien zitten."
De Caigny hielp Anderlecht vorig seizoen aan de zevende Belgische titel, maar heeft haar Gouden Schoen in de eerste plaats toch te danken aan haar prestaties bij de Red Flames, die ze als topschutter naar kwalificatie voor het EK loodste. In 2020 stond de aanvalster nog zes keer aan het kanon bij de Flames, twee van die treffers had ze voorbehouden voor het beslissende duel tegen Zwitserland (4-0). Voor De Caigny wordt het in Engeland haar tweede EK: ook in 2017 in Nederland was ze van de partij, maar dan als middenveldster. Intussen is ze doorgegroeid naar de aanval. "Ik heb een goed jaar gehad bij RSCA en natuurlijk ook bij de Flames, met belangrijke doelpunten. Doorheen de jaren ben ik ook wel geëvolueerd als speelster, ook met die switch naar de aanval. Ik voel me steeds meer als een echte spits. Daarnaast ben ik nog maar 23 jaar en dus zit er nog marge op. In principe kan ik nog tien jaar mee. Ik kan en moet nog veel stappen zetten."
De Caigny speelde in het verleden al voor het Noorse Valerenga, maar keerde in 2017 terug naar België om voor Anderlecht te tekenen. "De ambitie is sowieso nog eens naar het buitenland gaan, ook al zit ik nu nog heel goed bij Anderlecht. De weg is nog lang en we zien wel wat er op ons afkomt. Duitsland, Engeland, Frankrijk: dat zijn allemaal grote competities. Als het een van die drie is, is het goed voor mij. Voor beide teams uit Manchester heb ik altijd wel eens willen spelen. Dat zou ik zeker zien zitten."
