De French touch in electro

Disco

French touch, qu’est que c’est? De term is ontsproten aan het brein van de Parijse fotograaf Jean-Claude Lagrèze, die eind jaren ’80 het idee opvatte om house en techno te importeren in Frankrijk door middel van hippe feestjes met David Guetta en Laurent Garnier. Die slaagden erin om de Amerikaanse sound van house en techno te verfransen door er een scheut disco in te gieten. De feestjes van Lagrèze hielden niet stand, de muziek bleef wel overeind.
De sleutelfiguren van de French touch-beweging waren schatplichtig aan disco. Laurent Garnier noemt ‘I Feel Love’ van Donna Summer “de plaat die mijn leven veranderde”. Collega Alex Gopher (1999, Out Soon): “De invloed van disco is ontegensprekelijk. Patrick Hernandez, Plastic Bertrand ... Die lui waren populair toen wij 12 of 13 waren. En tja, de muziek die je op die leeftijd hoort, draag je je hele leven mee. Trouwens, de producers van The Village People waren ook Fransen.”
Etienne de Crécy, de man achter het razend populaire Superdiscount (1997, Out Soon): “Fransen zijn een echt discovolk. De invloed van die muziek is blijven hangen in het onderbewustzijn van jonge Franse artiesten, denk ik. Het gekke is alleen: toen disco hoogtij vierde, wilden de alternatievelingen er helemaal niets van weten. We legden enkel new wave op, disco was uit den boze. Maar stiekem hielden we er wel van."

Studio 54

Disco is groot geworden in het New York van de jaren ’70, 20 jaar later nam Parijs de fakkel over. Maar net zoals in New York, denk maar aan de decadente parties in club Studio 54, bleef ook in Parijs het feestje niet duren. Alex Gopher (2002, Out Soon): “Er duiken almaar meer producers op. De inhoud van mijn platenkoffer is voor minstens een derde van Franse makelij. Tegelijk moet ik zeggen: ik hoor weinig uitzonderlijk nieuw materiaal. Weinig platen waarvan je zegt: dit heb ik nog nooit gehoord. Hoe dat komt? Als je Stardust of Modjo hoort, denk je: dat kan ik ook. Die nummers steken veel slimmer in elkaar dan je denkt, maar veel producers geraken verblind door de dollartekens in hun ogen.”
Drie jaar eerder klonk hij nog een stuk positiever. "We zijn een familie. Er heerst een enorme solidariteit. Zoals in elke familie zijn er ook spanningen en conflicten, maar de banden worden nooit gebroken. De vriendschap wint het altijd van de concurrentiedrang.”

De dansvloer als habitat

Wat overblijft, is een stapel prachtplaten van vaak bevriende artiesten als Gopher, Superdiscount, Bob Sinclar, Dimitri From Paris en zeker ook Cassius. Jong en hip in 1999, al behoorden Philippe Zdar en Boombass tot de anciens in het Franse dancemilieu. Zdar (in juni 2019 om het leven gekomen bij een ongelukkige val) zwierde samen met Etienne de Crécy het behoorlijk onweerstaanbaar klinkende Motorbass op de Europese dansvloeren. Boombass, in het dagelijks gewoon Hubert, was de man achter La Funk Mob, goed voor een aantal maxi’s met fijne triphop op het Mo’Wax-label van James Lavelle.
Ze ontmoetten elkaar toen rapper MC Solaar hen vroeg om een handje toe te steken bij het maken van ‘s mans tweede cd. Het klikte onmiddellijk, want de twee studiohulpjes waren door dezelfde plaat in de ban geraakt van muziek: ‘Paid In Full’ van hiphoplegenden Eric B & Rakim. Etienne de Crécy: “Hiphop leidde ons via een omwegje langs funk naar house en techno. We ontdekten de ravecultuur, we ontdekten de dansvloer als habitat. Waar de disco-elementen vandaan komen? Disco zit in onze genen.”
De laatste klepper van de French touch-beweging was Justice, dat in 2007 debuteerde met het spraakmakende album ‘Cross’ en op handen werd gedragen door Red Hot Chili Peppers-voorman Anthony Kiedis.

9-9-9-9-99

Wie aan elektronische dansmuziek en aan Parijs denkt, denkt aan Daft Punk. De piepjonge Parijzenaren Thomas Bangalter en Guy-Manuel de Homem-Christo vonden begin jaren ’90 de missing link tussen techno, disco en funk. Hun doorbraaksingle ‘Da funk’ was bijna een moderne vertaling van ‘Le Freak’ van Chic. Daft Punk werd geliefd én verguisd, omdat het duo in de undergroundclubs én in de hitparade stond.
Bangalter (2001, Out Soon): “In 1995 en ’96, ten tijde van ons eerste album, werd elektronische muziek begrepen noch aanvaard, het was iets marginaals. Wij hebben gestreden voor de aanvaarding van onze muziek, die als lawaai werd afgedaan! We willen doorgaan met grenzen verleggen en regels overtreden, barrières doorbreken tussen verschillende stijlen.” Nou, dat is aardig gelukt.
Ondanks hun enorme succes behielden ze toch een zekere anonimiteit, doordat ze in het openbaar altijd verschenen in een robotpak mét helm. Het moment waarop ze robots werden? Negen september 1999, negen na negen ‘s morgens. 9-9-9-9-99. Een premature vorm van de millenniumbug deed hun elektronische apparatuur ontploffen en maakte dat hun studio in Parijs in vlammen opging. Thomas en Guy-Manuel, verminkt in de brand, riepen de hulp in van plastische chirurgen, die hen ‘ombouwden’. Een mooi sprookje, niet?
Daft Punk behoorde nooit echt tot de French touch-beweging, Bangalters nevenproject Stardust deed dat wel. ‘Music Sounds Better With You’ van Stardust wordt beschouwd als de mooiste symbiose van house en disco ooit.

14 uur achter de draaitafels

Laurent Garnier, zowat de ambassadeur van de Franse house en techno, was al een wereldster toen er van French touch nog geen sprake was. Op zijn tiende wist Garnier al dat hij dj wilde worden, op zijn twintigste had hij een vaste stek achter de draaitafels in de legendarische club Haçienda in Manchester, waar The Stone Roses het levenslicht zagen en The Chemical Brothers in hun jonge jaren uitgingen.
Zijn handelsmerk: de dj-marathon. Garnier (1997, Out Soon): “Ik hou van house, deep house, techno en drum ’n’ bass. Hoe kan ik al die stijlen aan bod laten komen in een coherente set, in minder dan 3 uur?! Onmogelijk. Mijn record is 9 uur draaien aan één stuk, zonder pauze. In Parijs heb ik eens 14 uur achter de draaitafels gestaan, maar dat was met een half uur pauze. Ik begon om 17 uur in de namiddag en ging door tot 7 uur 's ochtends. Puur genieten!”

House tijdens de afwas

De grootste van alle Franse eletro-sterren is David Guetta, die als dj tot 50.000 euro per uur vangt. De Parijzenaar leerde de stiel kennen als party-organisator (onder meer in Pacha op Ibiza), verkocht meer dan 9 miljoen albums en 30 miljoen singles, maar werd pas écht rijk als dj.
Hij ontkwam niet aan de kritiek dat French touch na verloop van tijd iets te glad werd en iets te veel succes had, maar hij beet terug. “De begrippen underground en commercieel betekenen niets. Aanvankelijk gold Daft Punk als very underground, maar toen kreeg de groep succes en werd ze ineens afgedaan als commercieel. Nochtans zijn het dezelfde mensen gebleven, die dezelfde muziek maken. Je kan huisvrouwen niet verbieden om naar je muziek te luisteren terwijl ze de afwas doen.” (2002, Nieuwsblad)