Hoe een cocktail van echtscheidingen en liefdesperikelen de set van ‘Indiana Jones and the Temple of Doom’ vergiftigde

Spielberg ontmoette dan wel zijn latere echtgenote op de set van ‘Temple of Doom’, actrice Kate Capshaw, toch was niet alles rozengeur en maneschijn achter de schermen van de filmklassieker.
 

George Lucas wou voor de opvolger van ‘Raiders of the Lost Ark’, dat een gigantisch succes was, een meer donkere toon voeren, die eerder bij ‘The Empire Strikes Back’  zo in de smaak viel. Lucas' initiële scriptplan was om Indiana Jones naar China te sturen, waar hij op zijn motorfiets langs de Chinese Muur zou scheren en dinosaurussen zou ontmoetten in een verborgen vallei. Toen filmen in China een no-go bleek, speelde Lucas met het idee om de bovennatuurlijke thema’s uit ‘Raiders’ voort te zetten in ‘Temple Of Doom’, door een spookachtig kasteel in Schotland als decor te voorzien.
 

Maar Spielberg walgde van het idee om een nieuw spookverhaal ineen te boksen, zo kort na ‘Poltergeist’. En dus ging Lucas in conclaaf met zijn screenwriters om met een nieuw verhaal op de proppen te komen – een script met een grimmige toon, waarbij het expliciete geweld niet geschuwd wordt.

Lucas verklaarde later dat die zwarte sfeer in de film deels te wijten was aan de echtscheiding die hij toen doormaakte. In juni 1983 kondigde Lucas aan dat hij uit de echt zou scheiden met Marcia Griffin, de Oscarwinnende editor van ‘Star Wars’ die de originele trilogie mee vorm gaf. Hij was toen vier jaar getrouwd met Griffin. Ook Spielberg zat met persoonlijke muizenissen: hij had onlangs gebroken met Kathleen Carey, met wie hij drie jaar lang een koppel had gevormd. Daarvoor had hij gedatet met actrice Amy Irving, met wie hij even later in het huwelijksbootje zou stappen.
 

In de film is het enige vrouwelijke personage, Willie Scott, bijna voortdurend aan het huilen. Het is niet onwaarschijnlijk dat zij symbool moest staan voor de manier waarop Lucas en Spielberg tegenover vrouwen stonden op het moment van de opnames. Het ijdele, materialistische personage Willie – vertolkt door Kate Capshaw – is des te teleurstellender als ze naast de vrijgevochten Marion Ravenwood gezet wordt, het iconische personage van Karen Allen.
 

Samengevat kan men stellen dat de film het equivalent is van een break-up album, zoals Bob Dylans ‘Blood on the Tracks’ – behalve dat ‘Blood on the Tracks’ beschouwd wordt als één van Dylans beste werken, terwijl ‘Temple of Doom’ allerminst een publiekslieveling was.