Waarom iedereen zat te wachten op hypergewelddadige superheldenfilms

Voor fans van het personage was de eerste verschijning van Ryan Reynolds als Deadpool op het grote scherm een slag in het gezicht. In ‘X-Men Origins: Wolverine’ had Reynolds een bescheiden rol als een genetisch gemanipuleerde slechterik met een dichtgenaaide mond. En dat terwijl hij in de immens populaire comics net bekend stond als een grofgebekte, sarcastische superheld die zijn mond nooit dicht kan houden. Marvel had dus iets goed te maken tegenover de fans toen ze Deadpool in 2016 zijn eerste eigen film gaven.

De filmstudio wist dat ze met een tamme versie van de superheld niet zouden scoren bij het al teleurgestelde publiek. De comics druipen van het bloed en dus mocht ook de film het geweld en de scheldwoorden niet schuwen. Op zich is dat best opmerkelijk, want de Marvelfilms tot dan toe zaten wel vol grote slagvelden, maar daarbij was amper een druppel bloed te zien. Technisch gezien hoort ‘Deadpool’ bij de verhaallijn van de X-Men, en ook daarin zal je niet gauw een scheldwoord horen.

‘Deadpool’ was dus zeker een pionier op het vlak van superheldenfilms voor volwassen kijkers. Wanneer de rood-zwarte mutant een paar boeven een kopje kleiner maakt, mag je dat gerust letterlijk nemen. En die liters en liters bloed, daar maakt het hoofdpersonage doodleuk grapjes over. Het resultaat: onwetende ouders die met hun kinderen de cinema uit rennen, en een enorm kassucces voor Marvel.

Dankzij het succes van 'Deadpool' zagen filmstudio's in dat de R-rating die aan films met te veel bloed, seks en rock 'n roll wordt toegekend niet per se een domper op de feestvreugde hoeft te zijn. Integendeel zelfs! Kijken we bijvoorbeeld maar naar 'Logan', de laatste aflevering in het Wolverine-tijdperk in de 'X-men'-franchise, waar we een moegestreden, verouderde versie van Wolverine aan het werk zien. 'Logan' wordt algemeen beschouwd als de beste 'X-Men'-film ooit gemaakt en kreeg zelfs een Oscarnnominatie voor beste script in de bus, de eerste keer dat een superheldenfilm die eer te beurt viel.

En wat dan te zeggen van 'Joker', de eerste R-rated film uit de 'Batman'-franchise, waarin Joaquin Phoenix op onnavolgbare wijze de transformatie van Arthur Fleck in een niets ontziende mentaal zieke Joker gestalte geeft. De film van de hand van Todd Philips groeide uit tot een kassucces en haalde meer dan 1 miljard dollar binnen, waardoor hij mag pronken met de titel van beste R-rated film aller tijden. Bovendien sleepte 'Joker' ook liefst elf Oscarnominaties in de wacht, waaronder die voor beste film en beste regisseur. Phoenix mocht net als Heath Ledger tien jaar eerder het beeldje voor beste acteur ophalen.

Jaren lang werd de R-rating aanzien als een molensteen rond de lucrativiteit van een film, maar de hierboven vermelde voorbeelden hebben aangetoond dat dat niet per se het geval hoeft te zijn. Meer nog, de R-rating is voor sommige films net een zegen, omdat de bloedige, gewelddadige comics op die manier ook op het witte doek een gepast vervolg vinden.

Toch betekent dit geenszins dat vanaf nu elke superheldenfilm op de wijze van Tarantino zal overlopen van het bloedvergieten. In essentie mikken filmbonzen namelijk nog steeds op een zo breed mogelijk publiek en daarbij is een R-rating en potentiële censuur in landen zoals China een doorn in het oog. Dit gezegd zijnde, kijken we alvast uit naar een duisterder vervolg op de 'Avengers'.