Hoe zowel de Chicago Bulls als de Dallas Cowboys atletiekicoon Carl Lewis probeerden in te lijven

Carl Lewis heeft een palmares om u tegen te zeggen: 9 gouden medailles op de Olympische Spelen, 4 opeenvolgende Olympische titels in het verspringen, 8 wereldtitels en een uitverkiezing tot atleet van de eeuw. In de jaren 80 was King Carl haast onklopbaar op de 100 en 200 meter spurt en in het verspringen. En toch had zijn carrière in 1984 een heel andere wending kunnen nemen...

We schrijven 1984. Lewis heeft op het allereerste wereldkampioenschap atletiek in Helsinki reeds naam gemaakt door drie gouden medailles binnen te rijven. Met de Olympische Spelen in Los Angeles in aantocht is de hype rond de nieuwe spurtsensatie geen halt meer toe te roepen. Iedereen rekent op de Concorde om de VS eremetaal in de sprintnummers te bezorgen.

Zelfs de NBA en NFL geraken in de ban van de nieuwe ster aan het sportfirmament. In zoverre zelfs dat ze hem allebei uitverkiezen in hun jaarlijkse draft pick. Met name de Chicago Bulls draften dat jaar, naast toekomstig clubicoon Michael Jordan, Carl Lewis als guard als 208ste keuze in de tiende ronde. Twee maanden eerder overkomt de atleet van de eeuw hetzelfde, wanneer de Dallas Cowboys hem draften als wide receiver in de tiende ronde. Beide keuzes waren eerder ceremonieel van aard, want Lewis had nog nooit een basketbal, laat staan een American Football in zijn handen gehad. Maar toch duwen vooral de Cowboys door. Twee decennia geleden hadden ze reeds succes gehad met voormalige sprinter Bob Hayes en dus willen ze dat kunstje graag nog eens overdoen. Lewis is echter onvermurwbaar. "Voor mij persoonlijk was het een manier om wat extra aandacht voor de draft te creëren. Laat ons Carl draften, hij zal toch nooit toehappen", blikt hij er later op terug.

En toch laten de Dallas Cowboys zich niet meteen met een kluitje in het riet sturen. Ze verleiden de spurtbom tot een kort gesprek. "We hebben geen enkel idee of je zal kunnen meedraaien, maar waarom geef je het geen kans", probeert teammanager Tex Schramm hem te overtuigen. Struikelblok is echter dat Lewis op dat moment reeds veel meer geld verdient als sprinter dan hij in de NFL zou kunnen verdienen.

Lewis bedankt dus vriendelijk en loopt en springt iedereen in de vernieling enkele maanden later op de Olympische Spelen. Vier gouden medailles vallen hem te beurt (100 meter, 200 meter, 4x100 meter en het verspringen). Later zou hij zijn prijzenkast nog danig uitbreiden met nieuw eremetaal op Olympische Spelen en wereldkampioenschappen. Het IOC zou hem na afloop van zijn carrière uitroepen tot Sportman van de eeuw, voor de internationale atletiekfederatie IAAF wordt hij atleet van de eeuw en Sports Illustrated omschrijft hem als Olympiër van de eeuw. En toch vragen we ons af of King Carl eenzelfde carrière had kunnen maken in een teamsport zoals het basketbal of American Football? Beeld je eens in: Michael Jordan en Carl Lewis in een en hetzelfde team, als dat geen vonken zou hebben gegeven...