Deze beroemdheden verrasten met een cameo op het witte doek

Films | Van Hitchcock over Stan Lee tot Quentin Tarantino: het gebruik van de cameo, of een korte verschijning in het beeld van een bekend persoon, is goed ingeburgerd in de film- en televisiewereld. Doorgaans is die ‘coucou’-verschijning bedoeld als een knipoogje om het oplettende publiek te amuseren maar soms hebben ze ook een dubbele bodem en is hij bedoeld als een verwijzing, commentaar of hommage. Vergelijk het op dat gebied bijvoorbeeld met het zelfportret in de schilderkunst, al zijn er ook legio voorbeelden van films waarbij je niet met je ogen moet knipperen of je hebt de cameo van de beroemdheid gemist.

Door Pickx

Deel dit nieuws

De pioniers

Over wie de cameo juist heeft uitgevonden of ontdekt, heerst geen duidelijkheid. Toch is de cameo bijna even oud als het filmmedium zelf. Laten we stellen dat het vooral uit praktische of budgettaire overwegingen is geboren: de regisseur op de set krijgt een ingeving, er is niet onmiddellijk een acteur of figurant ter beschikking, dus speelt hij de rol maar zelf. Zo zie je de broers Lumière, Georges Méliès of D.W. Griffith, allemaal filmpioniers, al opduiken in hun eigen films, zonder dat ze écht een rol vertolken. In veel getrukeerde scènes in die vroege films is de cameo ook gewoon een manier om het technische en creatieve potentieel van het nieuwe medium te exploreren. En het blijft voor de kijker altijd leuk en verrassend om de regisseur in een cameo te ontdekken. Plus: zoals de handtekening op een schilderij de authenticiteit van het doek benadrukt, zo drukt een cameo de stempel van de filmauteur op zijn werk. 


The Art of Hitchcock

De kunst van de échte cameo is dat hij iets extra aan de film toevoegt, van een aha-erlebnis tot een humoristisch knipoogje. De keizer van de cameo was ongetwijfeld Alfred Hitchcock. De master of suspense draaide 56 films en hij maakte in totaal 37 zelfreferentiële cameo’s in zijn films. Reclame maken voor zichzelf was daarbij een cruciale stap in de evolutie van Hitchcock, maar toen Hitch zijn eerste cameo maakte in The Lodger (1927) was dat volgens hem meer bedoeld als een knipoog naar de pers in plaats van een poging om zichzelf als een publiek figuur te lanceren. Toch zijn die flash-optredens geleidelijk aan een handelsmerk geworden in zijn films en zijn er weinig regisseurs die de cameo op een dergelijke originele of uiterst geestige manier hebben weten te gebruiken.
 
Van de huidige generatie regisseurs is Quentin Tarantino dan weer een typisch voorbeeld van iemand die geknipt is voor een zelfrelativerende cameo waarin met zijn imago wordt gespeeld – van Spike Lee’s Girl 6 en Rory Kelly’s Sleep with Me tot veel van zijn eigen films.


 


Vleierij of eerbetoon?

Uiteraard streelt het gebruik van een cameo het ego. Soms is het zelfs pure vleierij, iets dat een regisseur gebruikt om zichzelf in de gratie te filmen van een andere filmmaker, kunstenaar of beroemdheid die hij bewondert. Maar vaak wordt de cameo toch gewoon als eerbetoon, grappige terzijde of als een vorm van ‘goedkeuring’ gebruikt. Zo wordt de horrorschrijver Stephen King vaak terloops opgevoerd in zijn romanverfilmingen, terwijl Stan Lee ook vaak als figurant in de Marvel-verfilmingen opduikt. In Bad Boys for Life voeren Adil El Arbi en Bilall Fallah bijvoorbeeld Michael Bay, die de eerste twee Bad Boys regisseerde, als ceremoniemeester op een bruiloft op.
 
En een aparte categorie van cameos – de mislukte cameos, zoals die van Donald Trump, laten we erbuiten - is die waarin je de beroemde ster of persoon helemaal niet herkent. Zo zit het gezicht van Cate Blanchett in Hot Fuzz verborgen achter een mondmasker en onder een kap. Regisseur Edgar Wright had gehoord dat Blanchett een fan was van Shaun of the Dead, een van zijn vroegere films, et voilà… Nog een memorabele? Daniel Craig als Stormtrooper in Star Wars: The Force Awakens of een onherkenbare Glenn Close als een bebaarde piraat in Spielbergs Hook


Gerelateerde onderwerpen

Kijk wat je leuk vindt, waar en wanneer je wilt.

Ontdek Pickx Inloggen

Top

Top