Waarom Michel Preud'homme nooit Belgisch bondscoach is geworden

Als beste keeper op de Wereldbeker in '94 leidt Michel Preud'homme de defensie van de Rode Duivels met een ijzeren hand. Eenmaal zijn rijkgevulde carrière erop zat, borg de keeper zijn handschoenen voorgoed op en ruilde hij zijn plaats in de kooi voor die op de bank.

Na uitverkiezingen tot trainer van het jaar in 2008, 2015 en 2016 zijn zowel Vlaanderen als Wallonië het unaniem eens over de kwaliteiten van Michel Preud'homme. Ondanks zijn stoten op de trainersbank, die vaak door de mangel worden gehaald, werd de Luikenaar lange tijd door supporters en analisten naar voor geschoven als de ideale nationale selectieheer.

Het voornaamste probleem was echter dat Michel Preud'homme de afgelopen jaren weinig beschikbaar was op de arbeidsmarkt. Trouw aan zijn werkgever stond hij namelijk nooit te springen om het schip midden in het seizoen te verlaten. Zijn sabbatjaar in 2017 kon hem misschien naar de Rode Duivels drijven, maar zoals Preud'homme zelf onlangs onderstreepte, zat Roberto Martinez dankzij uitstekende prestaties rotsvast in het zadel. De sterke prestatiedruk (hij kon de behandeling die Marc Wilmots te verduren kreeg maar matig appreciëren) en het gebrek aan realisme in de ondernomen pogingen zorgden ervoor dat Preud'homme nooit aan het hoofd stond van de Rode Duivels, ondanks meerdere vrijages vanuit de voetbalbond.

Een goedgevulde carrière

Michel Preud'homme zal er sowieso zijn slaap niet voor laten, want zijn trainersparcours is doordrongen van het succes. Zijn mooiste wapenfeit is misschien wel de allereerste titel na 25 jaar droogte voor Standard in 2008. Daarna schonk hij Gent ook de Beker van België in 2010 en een jaar later mocht hij mee de Nederlandse beker in de lucht steken bij FC Twente. In een Champions League-poule met Tottenham, Inter Milaan en Werder Bremen sloegen de Tukkers onder zijn leiding ook geen mal figuur.

Na een passage bij Al Shabab, waar hij de Saoedi-Arabische titel binnenrijfde in 2012, keerde Preud'homme terug naar ons land, waar hij Club Brugge een beker en een titel schonk. Na zijn sabbatical ging Preud'homme als manager naar Engels model aan de slag bij zijn oude liefde Standard om de club een nieuw elan te geven. Ondanks twee seizoenen vol hoogtes en laagtes slaagde hij erin om de kleuren van de Vurige Stede nog een laatste maal uit te dragen.