On this day: de spectaculaire remontada van Liverpool in de CL-finale

Sport | Een van de meest sensationele en beklijvende Champions League-finales sinds het ontstaan van het kampioenenbal was ongetwijfeld die tussen AC Milan en Liverpool in 2005. Een verslag in geuren en kleuren.

Door Pickx

Gepubliceerd op 25.05.20

2min

In sport is winst in een finale het hoogste goed, maar verliezen in het (letterlijke) zicht van een blinkende trofee is des te pijnlijker. Alleen de laureaten overleven in het collectief geheugen, terwijl runner-ups zelden worden onthouden. In 2005 kreeg AC Milan weliswaar de zilveren medaille in de Champions League, maar verzopen de Milanezen in een tranendal.

Dat AC Milan op papier over een beter elftal beschikte dan Liverpool stond buiten kijf. Op nagenoeg elke positie werden de Engelsen afgetroefd. Alessandro Nesta, spelverdeler Andrea Pirlo, Gennaro Gattuso, Clarence Seedorf, de fijnbesnaarde baltechnicus Kaká, aanvoerder en oude krijger Paolo Maldini, Gouden Bal-winnaar Andriy Shevchenko, Hernán Crespo, de beenharde verdediger Jaap Stam, rechtsback Cafu en topkeeper Dida, die toen als één van de beste doelmannen ter wereld gold: het wemelde van de internationals en (toekomstige) WK-winnaars op het Milanese wedstrijdblad.

Bovendien verkeerde quasi elke Milanees in bloedvorm: AC Milan maakte dan ook een ware hoogconjunctuur door. Het sterrenelftal was net als vicekampioen geëindigd in de eigen competitie na Juventus (al zouden beide teams later van de tabellen geschrapt worden wegens hun betrokkenheid in een machfixingschandaal), nadat I Rossoneri het seizoen voordien de landstitel hadden gepakt. Hoog tijd om ook in Europa te oogsten, moesten ze gedacht hebben. Een gouden kans die deze gouden generatie niet kon laten liggen.

Engels salvo

Milan de gedoodverfde favoriet dus tegenover underdog Liverpool, dat met bloed, zweet en tranen in deze finale beland was. Het team van o.a. Jamie Carragher, kapitein Steven Gerrard en Xabi Alonso had zich met de hakken over de sloot voor de knock-outfase gekwalificeerd, als tweede in groep A. Deze finale was een buitenkans om hun grijs seizoen zonder prijzen in eigen land toch nog memorabel te maken.

Veteraan Maldini zette zijn team na 50 seconden al op rozen met een rake volley, aan de rust leek de zaak beklonken na een bijkomende tweeklapper van Crespo: 3-0, Liverpool kon de boeken toe doen. Maar de Engelsen hadden niets te verliezen en trokken na rust vol in de aanval. Enige gemakzucht sloop in de Italiaanse rangen, die al in een titelroes leken te verkeren.

Terwijl de champagne in Milaan koud gezet werd, werd de Italiaanse hoogmoed tien minuten na rust genadeloos afgestraft met een Engels salvo. Op amper zes minuten tijd kwam Liverpool weer langszij. Twee minuten na de 1-3 van Gerrard maakte de nonchalance bij de Italianen plaats voor twijfel, toen Vladimír Šmicer de 2-3 met een streep in de hoek mikte. Milan zakte door het ijs. De beker die binnen handbereik lag, leek nu opeens niet meer zo zeker. Toen Alonso nog eens vier minuten later de gelijkmaker scoorde na een strafschopovertreding van Gattuso, was de ontnuchtering compleet. Liverpool had nu het psychologische voordeel.

Van de hemel naar de hel

De verlengingen van een half uur leverden geen uitsluitsel op, en dus volgden strafschoppen. Het drama werd alleen maar groter voor Milan: de Braziliaanse invaller Serginho miste de eerste penalty, en die van Pirlo stuitte op de Poolse doelman Jerzy Dudek. Onder een striemend fluitconcert bezegelde Schevchenko het lot van AC Milan: ook zijn poging geraakte niet voorbij Dudek. Terwijl heel Liverpool zich in de zevende voetbalhemel bevond, viel diezelfde hemel op de hoofden van de Milanezen. Wat in Liverpool te boek staat als ‘Het Mirakel van Istanboel’, werd als een schandvlek geklasseerd in de Milanese archieven.

In 2007 kreeg AC Milan een herkansing in de finale van het kampioenenbal, een heruitgave van twee jaar eerder. De Italianen hadden hun lesje geleerd, want ondanks de aansluitingstreffer van Dirk Kuyt in de slotminuten bewaarden ze hun koel en konden ze de voorsprong deze keer wel vasthouden tot het laatste fluitsignaal. Maar de zoete smaak van de wraak kon de bittere pil van die ene avond in Istanboel niet volkomen maskeren. Die pil was nog steeds niet doorgeslikt, en zal de Milanese familie misschien wel nooit helemaal verteren...