Weekly portrait: de flamboyante Napoli-voorzitter Aurelio De Laurentiis

Aurelio De Laurentiis ziet op 24 mei 1949 het levenslicht in Rome en lijkt voorbestemd om carrière te maken in de filmwereld. Oom Agostino 'Dino' De Laurentiis stampte in het verleden namelijk zijn eigen productiehuis uit de grond en produceerde meer dan 150 films, waaronder samenwerkingen met gelauwerde regisseurs zoals Federico Fellini, David Lynch en Ingmar Bergman. In 1957 leverde dat hem zelfs een Oscar op voor Fellini's "La Strada".

Met ook andere familietelgen aan de slag in de filmwereld, zet ook de jonge Aurelio zijn zinnen op een glansrol. Zijn handelsmerk? Kerstkomedies, die in Italië klaarblijkelijk verkopen als zoete broodjes. Van "Vacanze di Natale" (1983) start een hele wereldreis met voorts nog stops in onder meer Miami ("Christmas in Miami" (2005)), New York ("Christmas in NYC" (2006)) en Rio ("Christmas in Rio" (2008)) - stuk voor stuk kaskrakers.

De stap van de cinema op het witte doek naar het theater op het veld is gauw gezet en in augustus 2004 tikt de zogenaamde koning van de B-films Napoli op de kop tijdens een openbare verkoop. De vulkanische club kende haar gloriemoment eind de jaren 80 onder impuls van een ontketende Diego Maradona, maar was ondertussen afgegleden naar de Serie B, waarna het na financiële perikelen de dieperik in tuimelde.

Redder van dienst De Laurentiis zorgde voor een schokgolf in de zo al Vurige Stede en in amper drie jaar tijd maakte de club, ondertussen opnieuw herdoopt tot SSC Napoli, opnieuw haar opwachting op het hoogste niveau. De Zuid-Italiaanse club stoomde meteen door naar de hogere regionen van de ranking, maar groeide onder De Laurentiis' bewind ook uit tot een regelrecht zottekot.

De excentrieke voorzitter is namelijk niet verlegen om een controversiële uitspraak meer of minder. Toen in 2008 een aantal van zijn topspelers in verband gebracht werden met een potentiële transfer naar de Premier League had de filmbaas het volgende advies in petto: "“In Engeland leven ze slecht, eten ze slecht en hun vrouwen wassen hun geslachtsdelen niet. Een bidet is een mysterie voor hun.”

De provocateur pur sang, die later via zijn zoon Luigi De Laurentiis ook de plak zou zwaaien bij Bari, heeft het ook niet zo begrepen op de nieuwe grootheden van het voetbal, die kunstmatig opgepompt worden met geld uit het buitenland. Over PSG had hij het volgende te zeggen:  "PSG wil de Champions League op een veel te geforceerde wijze winnen. Als ik zes mensen uitnodig om bij mij te komen eten, ga ik toch geen 100 kilogram spaghetti en vijftig blikken tomaten kopen?”

Dat zijn licht ontvlambare karakter ook wel eens als een boemerang in zijn gezicht zou kunnen terugvliegen, had De Laurentiis misschien wel kunnen bevroeden. Het afgelopen seizoen miste de Napolitaanse trots haar competitiestart volledig. Na een zoveelste nederlaag tegen AS Roma stuurde hij zijn spelers bij wijze van straf een week lang op afzondering. Dat zagen de sterren echter niet zitten en na het gelijkspel in de Champions League tegen Salzburg trokken de spelers onder impuls van Alan en kind-aan-huis Lorenzo Insigne huiswaarts.

De Laurentiis reageerde furieus en eiste monsterboetes van zijn spelers, omdat ze het imago van zijn club onherroepelijke schade aanrichtten. Stuk voor stuk zouden de gangmakers, waaronder ook Rode Duivel Dries Mertens, 25% van hun loon moeten afstaan. De kloof tussen de spelerskern en de voorzitter leek definitief.

Maar misschien dient de aankoopactie van De Laurentiis wel als een zoenoffer naar clubicoon Mertens. Die wil zijn aflopende contract namelijk nog steeds niet verlengen. Geen idee of een magere som van 15.000 euro hem eventueel op andere gedachten zou kunnen brengen. Hoe dan ook weet Mertens maar al te goed dat hij God is in Napoli, al kan de vulkaan, in de persoon van De Laurentiis, altijd en overal tot uitbarsting komen...