One day, one goal: de zelfvoldane blik van Eric Cantona

Love him or hate him, maar Eric Cantona was vanaf hij voet zette op een voetbalveld een icoon. Een met een handleiding weliswaar, want het fameuze enfant terrible viel niet altijd te beteugelen. Omwille van zijn fratsen op en naast het veld zou de jeugdige voetbalfan haast vergeten dat de Fransman ook over een uniek staaltje voetbalvernuft beschikte.

Zijn geschifte zelve en uitmuntende techniek kwamen het best tot uiting op een decemberavond in 1996...

We schrijven 22 december 1996. Op die koele winteravond ontvangen de troepen van Alex Ferguson de Black Cats uit Sunderland. Al snel blijkt dat de club uit het noordoosten van Engeland die avond geen partij is voor de broers Neville, Ryan Giggs en co. Na een uur spelen staat reeds een 4-0 tussenstand op het scorebord: huidig United-trainer Ole Gunnar Solskjaer vindt twee keer de weg naar doel en ook Eric Cantona (op penalty) en Nicky Butt schrijven hun naam bij op de scorefiche.

Voor King Cantona lijkt het harde werk er dan op te zitten en de temperamentvolle spits laat zich terugzakken op het veld, een beetje zoals Lionel Messi wel eens pleegt te doen vandaag de dag. Maar dan lijkt Cantona plots te beseffen dat hij nog een rekening heeft openstaan met de doelman van de tegenstander. Ex-ploegmaat Lionel Perez weigerde hem voor de wedstrijd namelijk de hand te schudden. Een fout die Perez zich tot de dag van vandaag zal beklagen.

In de tachtigste minuut krijgt The King het leer toegespeeld rond de middellijn. Met een flukse draai en dito heupbeweging ontdoet hij zich in een vloeiende beweging van Richard Ord en Kevin Ball - what's in a name. De bonkige spits stoomt door naar de vijandige zestienmeter en zet een een-tweetje op met Brian McClair. In de zestien aangekomen ziet Cantona hoe Perez onbeholpen staat te zwemmen in niemandsland. Meer heeft het Franse genie niet nodig. Hij chipt de bal met zijn rechter enig mooi over Perez in de winkelhaak.

Meer nog dan het wondermooie doelpunt is het de viering achteraf die dit doelpunt zo legendarisch maakt. In plaats van als een vlieg gestoken het halve terrein af te draven of zich naar de cornervlag te begeven, draait The King zich 360 graden en aanschouwt met een blik vol dedain de lofbetuigen uit het publiek. Na een aantal seconden gooit hij dan toch de armen in de lucht, om als het ware de energie van het volledige stadion in zich op te nemen. Een acteur avant la lettre – het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de Franse ster na zijn carrière de filmwereld induikt.

"De grootst mogelijke vernedering voor de keeper, want die is boos en jij blijft gewoon doodleuk staan, met de boodschap 'kijk naar mij'", lichtte Cantona later zijn doelpunt toe. Volgens Perez lag niet de geweigerde hand voor de partij, maar zijn weigering om te lachen met een grap van de Franse ster op het veld aan de basis van het iconische doelpunt. "Ik stopte een doelpoging van hem en hij zei me 'Lionel, je had die moeten binnen laten'. Maar ik wou niet aan het lachen slaan, wanneer we aan het verliezen waren. En daarna wou hij mij gewoon van antwoord dienen." En hoe!

Nike zou de iconische viering later ook vereeuwigen in een van zijn felgesmaakte voetbalcommercials. In ‘Good vs. Evil’ neemt een team van All-stars, met onder meer Ronaldo, Patrick Kluivert, Paolo Maldini, Luis Figo en Eric Cantona het op tegen Beelzebub en zijn discipelen. Lange tijd ziet het ernaar uit dat de topvoetballers het onderspit zullen moeten delven, want de duivelse creaturen gebruiken alles wat in hun mogelijkheden ligt om hen af te stoppen. Het sterrenteam herpakt zich echter tijdig en Cantona krijgt de eer om zijn kraag goed te zetten, voordat hij Beelzebub aan flarden schiet.

Op het einde van het seizoen 1996-1997 zou de theatrale Fransman op amper 30-jarige leeftijd zijn voetbalschoenen aan de wilgen hangen. De voetbalvelden zouden nooit meer hetzelfde zijn...