Vanaf vandaag biedt Proximus Pickx een nieuwe rubriek aan: enfants terribles, over onhandelbare, eigenzinnige sportpersoonlijkheden die hun stempel drukten op hun club of sporttak. Eric Cantona bijt de spits af.
Enfants terribles: Eric Cantona
Eric Daniel Pierre Cantona was van kindsbeen af een jongen met een handleiding. De geboren Fransman ontpopte zich in de jaren 90 tot voetbalster in zijn sleutelrol bij Manchester United, waar hij een koninklijke plaats in de clubgeschiedenis veroverde. Naast zijn flair en technisch vernuft stond Cantona ook bekend omwille van zijn vurig temperament.
In 1983 maakte Cantona zijn debuut bij de Franse club Auxerre. Drie jaar later brak hij door en versierde zijn eerste internationale selectie bij de U21. Wanneer hij in 1988 de overstap maakte naar Olympique Marseille, begon zijn sanguinische inborst hem parten te spelen. Hij werd voor een jaar gebannen van de nationale ploeg na openlijke kritiek op de Franse bondscoach. Een jaar later werd hij ook bij zijn club geschorst nadat hij zijn shirt naar de scheidsrechter had geworpen tijdens een liefdadigheidsmatch.
In 1983 maakte Cantona zijn debuut bij de Franse club Auxerre. Drie jaar later brak hij door en versierde zijn eerste internationale selectie bij de U21. Wanneer hij in 1988 de overstap maakte naar Olympique Marseille, begon zijn sanguinische inborst hem parten te spelen. Hij werd voor een jaar gebannen van de nationale ploeg na openlijke kritiek op de Franse bondscoach. Een jaar later werd hij ook bij zijn club geschorst nadat hij zijn shirt naar de scheidsrechter had geworpen tijdens een liefdadigheidsmatch.
Revelatie bij Leeds
Marseille was zijn probleemkind liever kwijt dan rijk en leende hem uit aan Bordeaux, Montpellier en Nîmes. Na een half seizoen bij die laatste bood Sheffield Wednesday hem een test aan. Cantona bedankte en tekende in februari 1992 bij Leeds United. Aan de overkant van het Kanaal groeide de balvirtuoos in ijltempo uit tot een ware revelatie. Drie maanden later kroonde Leeds zich tot landskampioen in de hoogste Engelse divisie, grotendeels dankzij de nieuwste ster aan het voetbalfirmament: Eric Cantona.
Maar het was onder dak bij Manchester United waar Monsieur Cantona zijn finest hour beleefde. Het nummer 7 matchte met zijn imponerende postuur en theatrale speelstijl uitstekend met de traditieclub. In 1993 lag hij aan de basis van ManU’s eerste kampioenstitel in 26 jaar. Het jaar nadien zou Cantona zijn club naar een tweede opeenvolgende titel leiden, alsook eindwinst in de FA Cup. Supporters droegen het nieuwe boegbeeld van de club op handen.
Flying kick-incident
Maar zijn exploten zouden in 1995 overschaduwd worden door zijn meest beruchte daad: toen hij afdroop na een rode kaart tegen Crystal Palace, werd hij gejend door een supporter van de tegenstander. De licht ontvlambare Cantona ontstak in een blinde furie en verkocht zijn treiteraar in de tribunes een vliegende trap. Een vlaag van zinsverbijstering die zwaar bestraft werd met acht maanden schorsing en een initiële celstraf van twee weken, later teruggebracht tot 120 uur gemeenschapsdienst.
Bij zijn terugkeer dirigeerde Cantona de Mancunians opnieuw naar de landstitel en bekerwinst. Onder impuls van The King bleef die landstitel ook in 1997 op Old Trafford. Maar de koning was moe en zei het voetbal vaarwel: op zijn dertigste hing Cantona zijn voetbalschoenen aan de haak. Met zijn gedrevenheid, overgave en ondanks – of misschien net dankzij – zijn opvliegend karakter was de Fransman uitgegroeid tot publiekslieveling numéro uno. Dat club en fans hem diep in het hart dragen bewees een poll in 2001, die Cantona verkoos tot ManU-speler van de Eeuw.
