Slapende reuzen: Club Luik, de eerste kampioen in België

Sport | Club Luik speelt momenteel in de eerste amateurklasse, het niveau net onder de Proximus League en het profvoetbal. De Luikenaars hebben nochtans lang meegebikkeld voor de ereplaatsen, zowel in het Belgisch voetbal als op het Europese toneel.

Door Pickx

Gepubliceerd op 16.04.20

2min

Liège Football Club wordt in 1892 gesticht door enkele leden van de lokale wielerunie. Op dezelfde dag wordt trouwens ook la Doyenne, Luik-Bastenaken-Luik, de oudste koers ter wereld, boven de doopvont gehouden.

Luik speelt zijn eerste officiële match tegen Bruxelles Football Association, een club uit de hoofdstad. De spelers uit de Vurige Stede, gehuld in zwart-geel gestreepte tenue, lopen meteen tegen een zware nederlaag aan: 4-0. Voor de terugwedstrijd, die afgewerkt wordt in de tuinen van het kasteel van Sclessin (gekker wordt het niet!), kiezen de Luikenaars ervoor om aan te treden in een rood-blauwe outfit. Bij Luik spelen er op dat moment namelijk enkele Engelsen afkomstig van Dulwich Hamlet, een club uit een buitenwijk van Londen, dat met dezelfde kleuren aantreedt. En dit maal trekt de lokale club ook aan het langste eind: 3-1.

Vijf titels

Football Club Liégois, zoals de club na een naamsverandering ging heten, treedt in 1885 samen met negen andere ploegen toe tot de UBSSA (wat later zou uitgroeien tot de KBVB). Het jaar daarop rijft Luik meteen het alleerste Belgische kampioenschap binnen. De Luikenaars herhalen dat kunststukje daarna nog eens in zowel 1898 als 1899 voordat ze de duimen moeten leggen voor de tegenstand uit de hoofdstad. De ontgoocheling bij enkele leerlingen van het Saint-Servaiscollege leidt tot de oprichting van een andere ploeg in de Vurige Stede: Standard Football Club Liègeois.

Club Luik, van zijn kant, zal in de daaropvolgende jaren zwarte sneeuw zien. Les Sang et Marine zullen de geschiedenisboeken halen als de eerste kampioen die degradeert naar de tweede afdeling. Het zal duren tot het einde van de Tweede Wereldoorlog voor de club uit Luik zijn grandeur terugvindt. Begin de jaren 50 behoort Club Luik opnieuw tot de Belgische elite en breidt het een vervolg aan zijn succesvolle verleden dankzij spelers als Pol Anoul, Louis Carré en José Moës. De Luikenaars behalen twee nieuwe landstitels, die tot op heden ook de laatste zullen blijven.

Van Europees succes naar nationaal verval

Desondanks beleeft Club Luik memorabele momenten op het Europese toneel. Eerst en vooral met een halve finaleplaats op de Beker voor Jaarbeurssteden (de latere Europa League) in 1964. Les Sang et Marine, onder aanvoering van Émile Lejeune en Victor Wégria, zullen uiteindelijk in een derde, beslissend duel uitgeschakeld worden door Real Zaragoza, dat later met de eindwinst zal gaan lopen.

De laatste twee decennia van de twintigste eeuw luiden een keerpunt in voor de ploeg uit Luik. Eén man staat symbool voor de hoogtes en laagtes van de club: André Marchandise. Als jongste voorzitter van de oudste club uit Wallonië stelt de zakenman stamnummer 4 in staat om de kwartfinales van de UEFA cup te bereiken in 1990, nadat ze enkele memorabele wedstrijden afwerkten tegen onder meer Hibernian en Werder Bremen. Met een beker van België op zak, voorlopig de laatste trofee uit de clubgeschiedenis, bereiken de troepen van Robert Waseige het jaar nadien hetzelfde stadium van de competitie, zij het ditmaal in de Beker voor Bekerwinnaars. Het Juventus van Roberto Baggio blijkt echter een maatje te groot voor Jacky Munaron, Bernard Wégria (zoon van), Jean-François De Sart, Frédéric Waseige, Zvonko Varga, Luc Ernès en de anderen.

In 1992 vraagt André Marchandise om uit zijn functies ontslaan te worden om zich volledig te kunnen richten op zijn professionele activiteiten in het buitenland. Twee jaar na het fameuze Bosman-arrest, dat de club op zijn grondvesten doet daveren, zal Club Luik opnieuw wegzakken en komt het ook in financiële moeilijkheden. Meerdere spelers worden van de hand gedaan, het mythische stadion wordt ongeschikt verklaard, neergehaald en omgetoverd tot een waar bioscoopcomplex.

Na een terugzetting in 1995, navigeert Club Luik na al gedurende 25 jaar in de lagere regionen van het Belgische voetbal. De fans zijn nog steeds even talrijk van de partij, ondanks de eeuwige beloftes van een stadion dat eer de geschiedenis van de club alle eer aandoet. Omdat ze nog steeds willen blijven zingen voor de club van hun hart, uit liefde voor de clubkleuren.