One day, one goal: 25 passes tikken Servië en Montenegro op een hoopje

In de aanloop naar het WK voetbal in 2006 wordt het Argentinië van José Pékerman bij de topfavorieten gerekend. De minzame Pékerman heeft toppers als Pablo Aimar, Juan Román Riquelme en Esteban Cambiasso stuk voor stuk naar zijn ideeën gekneed, toen hij aan het hoofd stond van een lichting die tussen 1994 en 2001 maar liefst 3 WK’s bij de jeugd op haar palmares bijschreef.

Die generatie, met ook nog onder meer Javier Saviola en Maxi Rodríguez, is in 2006 tot volle wasdom gekomen, wat ze demonstreren tijdens een kwalificatiewedstrijd op 8 juni 2005 waarin aartsrivaal Brazilië van het kastje naar de muur wordt gespeeld. Ook tijdens de eerste partij in groep C tonen de Albiceleste tot wat ze in staat zijn, met een prachtig doelpunt van Saviola, wat een voorsmaakje zou blijken voor wat nog komen zou.

Op de tweede speeldag kijken de troepen van José Pékerman Servië en Montenegro in de ogen. Geen hapklare brok in de groep des doods, want de Serviërs hadden in hun kwalifcatiegroep de beste verdediging van alle deelnemers.

Toch vindt Maxi Rodríguez al na slechts 6 minuten een gaatje in de Servische afweer. De voorbode voor misschien wel het prachtigste collectieve doelpunt dat ooit op een WK-mat werd gelegd. Alles begint bij Rodríguez, die in de 30ste minuut als een volleerde pitbull, het leer recupereert uit de voeten van Mateja Kezman. Het sein voor de Albiceleste om als volleerde Pékerman-discipelen de bal rustig van voet tot voet te laten gaan – enkel keeper Roberto Abbondanzieri en rechtsback Nicolas Burdisso worden niet in de aanval betrokken.

Na 18 passes voelt linksback Juan-Pablo Sorin het moment gekomen om een ritmeversnelling te plaatsen. Hij speelt het leer langs de lijn door naar Saviola, die rond zijn as draait en een enig mooi een-tweetje met Riquelme opzet. Van de voet van Het Konijntje vertrekt daarna een laterale bal naar Esteban Cambiasso, die het leer in één tijd doortikt naar diepe spits Hernan Crespo. De bonkige spits houdt op zijn beurt zijn mannetje lang genoeg af, om daarna met een subliem hakballetje Cambiasso af te zonderen voor de keeper. Het Inter-boegbeeld twijfelt geen seconde en ramt met zijn linker de bal hoog in het doel, buiten het bereik van een verbouwereerde Dragoslav Jevric. Gelsenkirchen kirt van het plezier en Pékerman kan zijn ogen niet geloven. Zijn voetbalfilsofie is net puntgaaf op de mat gelegd.

Servië en Montenegro zal nooit meer bekomen van dit staaltje totaalvoetbal en zal in de rest van de partij nog liefst 4 doelpunten incasseren.

Cambiasso, het typevoorbeeld van de teamspeler, was steevast de eerste om de grootsheid van zijn doelpunt te relativeren. Volgens hem was het doelpunt “een toonbeeld van geduld, ritme, balcirculatie, verrassing en artistiek”. Toch veegde hij alle vergelijkingen met Maradona’s fabuleuze solo tegen Engeland meteen van tafel. “Dat doelpunt was 10 keer mooier dan het mijne”, aldus Cambiasso. Pluisje was trouwens een aandachtig toeschouwer in Gelsenkirchen.

Helaas voor Cambiasso en zijn ploegmaats eindigt hun WK-campagne in de kwartfinales tegen Duitsland. De Argentijnen komen nog wel op voorsprong via Roberto Ayala, maar wanneer Pékerman Riquelme van het veld haalt, neemt Die Mannschaft het commando over. Miroslav Klose hangt de bordjes terug in evenwicht en daarna wordt er niet meer gescoord. Het aloude gezegde ‘voetbal duurt 90 minuten en op het einde winnen de Duitsers’ indachtig, trekken de jongens van Jürgen Klinsmann na strafschoppen aan het langste eind. De beslissende penalty wordt gemist door … Esteban Cambiasso. Het kan verkeren!