Slapende reuzen: Nottingham Forest, van Europese topper tot vergane glorie

Sport | Voetbalclub Nottingham Forest F.C werd in 1865 boven de doopvont gehouden en is daarmee één van de oudste nog bestaande voetbalclubs ter wereld. De traditieclub kent een rijke geschiedenis vol nationale en Europese triomfen, maar is de laatste decennia in de vergetelheid geraakt. Wij reconstrueerden het verleden van een club die jou waarschijnlijk weinig zegt, maar wiens naam met dikke vette letters in de annalen van het Europese voetbal geboekstaafd staat.

Door Pickx

Gepubliceerd op 02.04.20

3min

De club met als thuishaven het vredige stadje West Bridgford in Centraal-Engeland ontstond uit een groepje amateurs van shinney – een sport gelijkaardig aan hockey. Toen ene JS Scrimshaw voorstelde om te gaan voetballen, en dat voorstel goed ontvangen werd, was de club geboren. In diezelfde meeting werd ook besloten om een uitrusting aan te schaffen: twaalf 'Garibaldi' roodgekleurde truitjes, genoemd naar de leider van de Italiaanse roodhemden/vrijheidsstrijders. Vandaag is rood nog steeds de clubkleur.

De eerste officiële voetbalmatch van de club vond plaats op 22 maart 1866 tegen Notts County, dat vier jaar eerder uit de grond gestampt was. Een aanvraag voor deelname aan de voetbalcompetitie The Football League, opgericht in 1888, werd verworpen. De club werd dan maar lid van een andere competitie: de Football Alliance. Door de titelwinst in 1892 verzekerde de multisportclub zich van een plaatsje in de League.

Het seizoen 1897-98 was misschien wel het belangrijkste in de begindagen van de club. Nottingham had vier halve finales op rij verloren in de FA Cup, en stond deze keer in de finale tegenover Derby County. Voor de ogen van 62.000 fans trok Nottingham de zege naar zich toe: het werd 3-1.

Ups en downs

Rond de Eerste Wereldoorlog verkeerde de club in vieze financiële papieren en ging het ook sportief niet voor de wind. De club werd gered door de bestuursleden en voer daarna in rustiger vaarwater.

Na de oorlogen kwamen mensen massaal naar het voetbal kijken in een soort collectief optimisme/escapisme. Bijna 33.000 kijklustigen daagden op voor de eerste thuismatch van het seizoen 1946-1947, tegen Newcastle.

Twee jaar later degradeerde Forest naar de Third Division, waar ze twee seizoenen zouden verblijven alvorens weer te stijgen naar tweede klasse. Na een afwezigheid van 18 jaar maakten The Reds in het seizoen 1956-1957 hun comeback op het hoogste niveau in Division One.

Terugkeer naar de top

Nu de terugkeer naar de top een feit was, breidde Forest ook zijn prijzenkast uit. In de FA Cup-finale van 1959 werd Luton Town met 2-1 verslagen, waardoor The Reds voor de tweede keer in hun geschiedenis de beker in de lucht mochten steken.

Een nieuw succes zou pas in het seizoen 1966-1967 volgen, toen de club lang zicht had op de dubbel: de FA Cup en landstitel. In de laatste rechte lijn naar de finish kreeg de ploeg echter last van opkomende blessures en oude blessures die weer de kop opstaken. Uiteindelijk strandden The Reds in de halve finale van de beker en moesten ze genoegen nemen met de plaats van vicekampioen. Desondanks was dit seizoen het meest succesvolle uit de geschiedenis van de club tot dan toe. De verwachtingen werden ruimschoots overtroffen.

Helaas kon dat succes niet als fundament dienen om op voort te bouwen. In de vroege jaren zeventig verzeilde Nottingham opnieuw in tweede klasse. Tot zich plots iemand aandiende die de club voorgoed zou veranderen.

De hoogdagen

Brian Clough is de architect achter de gloriejaren van Nottingham. De manager begon zijn ambtsperiode in januari 1975. Hij timmerde aan een ijzersterk elftal, dat uiteindelijk op de achtste plaats zou stranden in het eerste seizoen onder zijn bewind.

In 1976 dwong Forest de promotie af naar eerste klasse. Ook werd de grote droogte doorbroken, met de eerste trofee – de Anlo-Scottish Cup – sinds 1959. Het was niet de meest prestigieuze prijs, maar slechts een voorproevertje voor toekomstige successen – zoals Clough het zelf verwoordde.

Zo geschiedde: amper een jaar later won de club de landstitel en werd een elftal gesmeed dat grootse Europese successen zou boeken. In februari 1979 realiseerde Forest met aanvaller Trevor Francis de eerste transfer die de kaap van 1 miljoen pond overschreed. De investeringen loonden dubbel en dik, want in de Europese campagnes van 1978–79 en 1979–80 schopte Forest het telkens tot eindwinnaar.

Medio jaren tachtig werd duidelijk dat de gloriedagen achter de rug lagen en de neergang was ingezet. Anderlecht versloeg Nottingham in dubieuze omstandigheden in de halve finale van de UEFA Cup in het seizoen 1983-1984. Pas tien jaar later kwam boven water dat de scheidsrechter die de match toen in goede banen moest leiden een “lening” van 27.000 pond had ontvangen van voorzitter Constant Vanden Stock. De omkoperij werd bestraft door de UEFA, die Anderlecht voor één jaar uit de Europese competitie bande.

Aanmodderen in tweede klasse

In 1993 leek degradatie onafwendbaar en zag de club zich gedwongen om de eerste buitengewone algemene vergadering in 23 jaar te houden. Het gemor over de slechte prestaties hield aan, waarna Brian Clough zijn pensioen aankondigde. Een afscheid in mineur voor de man die de club zijn grootste successen had bezorgd.

Wat volgde was een exodus van de topspelers. Het bestuurde riposteerde en investeerde 10 miljoen pond in nieuwkomers als Stan Collymore, Colin Cooper, Des Lyttle, David Phillips en Gary Bull, en forceerde zo opnieuw een promotie naar het hoogste niveau. In het seizoen 1995-1996 bereikte Forest nog de kwartfinale in de UEFA Cup, maar tegen de zomer dompelde de enorme schuldenberg de club in een diepe crisis. Forest werd dan wel overgenomen door een consortium, maar sportief was het doffe ellende.

Het daaropvolgende seizoen degradeerde de club opnieuw, en behalve het uitstapje naar de Premier League het jaar erna bleef Forest aanmodderen in tweede klasse tot 2005, toen het wegzakte naar derde klasse. In 2008 steeg de club weer naar de tweede divisie, waar het tot op de dag van vandaag nog steeds vertoeft. De voorbije tien jaar eindigde Nottingham Forest nooit hoger dan de zesde plaats: een terugkeer naar het hoogste niveau lijkt dus niet meteen voor morgen.