On this day: de geboorte van Igor Astarloa

Sport | Ex-wielrenner Igor Astarloa mag vandaag 43 kaarsjes uitblazen. De Spaanse baroudeur beleefde tussen de jaren 2000 en 2009 enkele mooie triomftochten, niet in het minst een wereldtitel op de weg.

Door Pickx

Gepubliceerd op 29.03.20

2min

Astarloa zag op 29 maart 1976 het levenslicht in Ermua, een plaatsje in het Spaanse Baskenland. Na wat amateurreeksen doorzwommen te hebben, sluit hij zich in 2000 aan als prof bij het Italiaanse team Mercatone Uno. Hij zou zo in het team terechtkomen van de Italiaanse grootheden Marco Pantani en Stefano Garzelli.

Het is dan een jaartje wachten tot wanneer Astarloa mooie noteringen laat optekenen. Vooral rittenkoersen als Tirreno-Adriatico en de Ardense klassiekers lijken hem te liggen. In 2001 eindigt hij in zijn eerste Luik-Bastenaken-Luik ooit als 11^e. Op 15 april pakt hij ook zijn eerste profzege ooit. Astarloa wint de Klasika Primavera, een jaarlijks terugkerende eendagskoers in het Baskenland.

Na 2 jaar Mercatone Uno besluit Astarloa andere oorden op te zoeken. Hij trekt naar Saeco, het team van Danilo Di Luca, nog een Italiaanse klepper.

Boerenjaar 2003
Maar the best is dan nog yet to come voor Astarloa. 2003 wordt ongetwijfeld zijn beste jaar ooit. Een tiende plaats in de Amstel Gold Race voorspelde al veel goeds voor wat later zou komen. Zo wint hij enkele dagen later de Waalse Pijl, dit na een ontsnapping op 130 kilometer van de finish. Op de Muur van Hoei blijven enkel Astarloa en Aitor Osa van de vlucht over, waar Astarloa zijn medevluchter te plekke laat op 200 meter van de finish. Het peloton verkijkt zich op de eerste Spaanse winnaar ooit van de Waalse Pijl. Die zege van Astarloa is ook de laatste keer tot nu toe dat een vluchter het haalde op de gevreesde Muur.

Astarloa heeft zo zijn eerste grote vis te pakken, maar dan moet dat jaar zijn orgelpunt nog komen. Zo neemt de Bask in oktober deel aan het WK in het Canadese Hamilton. In een aanvallende koers komt Astarloa terecht in een kopgroep met onder meer de Belg Peter Van Petegem en de Italiaan Paolo Bettini. Op 5 kilometer van de finish waagt Astarloa zijn kans, een gouden zet. Zelfs zijn landgenoot Alejandro Valverde probeert Astarloa nog terug te pakken, maar zonder resultaat. De Bask pakt op 27-jarige leeftijd de mooiste zege uit zijn carrière.

Affaire Cofidis
Het jaar erop trekt Astarloa naar het Franse Cofidis, waar hij de kopman wordt voor de Ardennenklassiekers. In de Tirreno-Adriatico eindigt hij nog als 4^e en in Milaan-Sanremo als 6^e, maar daarna zal Astarloa even van het toneel verdwijnen. Cofidis raakt namelijk betrokken in een groot dopingschandaal, waardoor het team uit heel wat grote races wordt geweerd. Astarloa blijft zelf gespaard van een onderzoek, vermits de feiten zich voordeden voor zijn aankomst.

Het najaar moet dan soelaas brengen, maar ook daar loopt het mis. In de olympische race in Athene en in de Vuelta moet hij zelfs opgeven. Het WK in het Italiaanse Verona eindigt in een 64^e plaats voor de Spanjaard. Een kleine troost die dag: zijn landgenoot Oscar Freire pakt toen de regenboogtrui.

Een overstap naar Lampre een jaar later levert niet direct mooie resultaten op. In 2006 behaalt hij zijn laatste profzege in de semiklassieker Milaan-Turijn.

Dopingvermoedens

Astarloa zal nadien nog tekenen voor 2 teams: het Zuid-Afrikaanse Barloword en het Duitse Milram. Vooral bij Milram zijn de ambities groot, met renners als Erik Zabel en Alessandro Petacchi als teamgenoten. Maar ook hier ontgoochelt Astarloa.

In 2008 wordt zijn contract bij Milram stopgezet wegens dopingvermoedens. De UCI spoort namelijk onregelmatigheden op in zijn bloedpaspoort. Deze breuk betekent meteen ook het einde van zijn carrière. Op 33-jarige leeftijd hangt Astarloa zijn fiets aan de wilgen.