Gelukkige 57e verjaardag, Quentin Tarantino!

Films | Quentin Tarantino begon zijn carrière in Hollywood als het enfant terrible van de filmwereld, maar zijn status groeide film na film. Vandaag wordt QT tot de allergrootsten van Tinseltown gerekend. Wij lijsten de vijf hoogst gerangschikte films op van de birthday boy op filmdatabase IMDb.

Door Pickx

Gepubliceerd op 27.03.20

2min

De peetvader van de nouvelle violence, waarbij overdadig geweld en bloedvergieten niet geschuwd worden, blaast vandaag 57 kaarsjes uit. Wie films van Tarantino gezien heeft, weet dat de man er een unieke stijl op nahoudt: een zwak voor kogelregens, zwaardgevechten, brute agressie en lang uitgesponnen dialogen, die vaak met een climax bezegeld worden. Verhaaltechnisch zijn de negen werken van Tarantino absolute pareltjes.

De man heeft vaak verkondigd dat hij er na tien films een punt achter zou zetten. Nog één film te gaan dus. Tijd voor een terugblik op zijn carrièrehoogtepunten.

Kill Bill: Vol. 1 (2003)

Kwam destijds in twee volumes, en Tarantino hintte onlangs nog dat hij een derde Kill Bill “ziet zitten”. De adembenemende zwaardvechtscènes met een grootse Uma Thurman zijn choreografische kunststukjes.

De plot is – zoals wel vaker in het oeuvre van Tarantino – een verhaal van wraak, verlossing en het recht in eigen handen nemen. Na uit een coma van vier jaar ontwaakt te zijn, revancheert een voormalige moordenares zich op het moordeskader dat haar verraden heeft.

Reservoir Dogs (1992)

Tarantino’s langspeeldebuut, waarmee hij een verguld visitekaartje aan de wereld afgaf. De heist movie over een juwelenroof die gruwelijk misgaat gaat grotendeels over de nasleep van de mislukte overval en de verhoudingen tussen de hoofdpersonages. Het wemelt van de verdachtmakingen, onder meer dat iemand onder hen een politie-informant zou zijn.

De strubbelingen monden uit in een gouwe ouwe Mexican standoff – Tarantino steekt zijn voorliefde voor westerns niet onder stoelen of banken, en zou dan ook in elke film enkele westernelementen smokkelen.

Inglourious Basterds (2009)

Tarantino kennende zou hij ook wel aan het klassieke genre van de oorlogsfilm een eigen draai geven. Dit wraakepos met humoristische ondertoon over een moordeskader dat nazi’s opjaagt en te grazen neemt tijdens WOII is dan ook vintage QT: dialogen die de adem afsnijden, dolle taferelen overgoten met een sausje van overdreven bloedig geweld en lachen met het vleesgeworden kwaad.

Deze film vat de meester in al zijn genialiteit. Van de spanning en subtiliteit in dialogen tot gruwelijk expliciete, losgeslagen agressie: Tarantino behoudt steeds vakkundig het evenwicht en tempo maar grijpt bovenal je aandacht – en doet er alles aan om je elke seconde bij de les te houden.

Django Unchained (2012)

In deze western staat alweer een gekend thema centraal: wraak. Met behulp van een Duitse bounty hunter, andermaal een glansrol van Christoph Waltz, trekt een bevrijde slaaf op missie om zijn vrouw uit de klauwen van een brutale plantage-eigenaar in Mississippi te redden.

Dit is Tarantino’s meest winstgevende prent, met een wereldwijde opbrengst van 425 miljoen dollar. Hij werd genomineerd voor vijf Oscars en won er twee: beste originele screenplay en beste bijrol, voor Christoph Waltz.

Pulp Fiction (1994)

Een absolute filmklassieker, en door menig criticus nog steeds beschouwd als Tarantino’s beste werk. Het misdaadverhaal draait rond twee huurmoordenaars, een bokser, een gangster en diens vrouw en een stel bandieten wiens paden in elkaar verweven raken. Uiteindelijk gaat Pulp Fiction vooral over verlossing.

Het unieke zit hem in de vertelstructuur: niet-lineair, en bij vlagen hilarisch. De wonderbaarlijke dialogen dienen niet om het verhaal vooruit te stuwen, maar om ons onder te dompelen in de wereld van de personages.

De chemie tussen John Travolta en Samuel L. Jackson spatte zodanig van het scherm dat sommige scènes vandaag tot het collectief geheugen behoren. Toen al was duidelijk dat Tarantino een natuurtalent was: de film won in 1994 de prestigieuze Gouden Palm in Cannes.