10 opvallende Belpopbands uit de jaren ‘80

Muziek | In de jaren ’80 introduceerde Gust De Coster de term Belpop: die sloeg op muziek van Belgische pop- en rockgroepen, voornamelijk uit dat decennium. De eighties waren een vruchtbare bodem voor het genre, en tal van legendarische formaties zagen het levenslicht. Ken je deze nog?

Door Pickx

Gepubliceerd op 14.02.20

4min

The Paranoiacs

The Paranoiacs waren actief van 1985 tot 2010, toen ze hun fans met een gedenkwaardig concert in Trix uitzwaaiden. De heren Hans en Raf ‘Rafke’ Stevens waren een vaste waarde, de rest van de bezetting veranderde met de regelmaat van de klok. Ze werden ook wel eens de Vlaamse Ramones genoemd. In 2008 was er een opmerkelijke passage in de preselecties van Eurosong.

Aimless Device

Midden jaren ’80 zag de formatie Aimless Device het levenslicht. Zanger Bart Azijn en de bijzonder gitaarvaardige Patric M. slaagden erin om rockgitaren feilloos met synthesizergeluiden en drummachines te combineren. Het leidde onder meer tot de nummers World Of Coats en Dog Days, en de LP Hard To Be Nice. De heren gingen op tournee door Frankrijk, Spanje en Duitsland en later vervoegde Ferre Baelen - bekend van TC Matic - het ensemble, maar nadat het label Anything But Records ophield te bestaan, zat Aimless Device zonder contract waardoor het er voor de groep ook opzat. Later speelde Patric M. nog bij De Legende met zanger Elvis Peeters en toetsenist Geert Corbeels. Bart Azijn richtte met diezelfde Corbeels het electropopduo Weird Uncle op. In 2010 kwam het Aimless Device-verzamelalbum Coats Of Many Colours uit.

Luna Twist

In 1978 won de dancerockgroep Luna Twist de allereerste editie van Humo’s Rock Rally. Later zou de groep met frontman Dirk Blanchart, die ook een solocarrière had, een cruciaal hoofdstuk in de Belpop schrijven. De single African Time werd een weergaloos succes. In 1982 werd hun enige album, A Different Smell From The Same Perfume in de platenwinkelrekken gedropt. In 1983 werd de stekker eruit getrokken, en als reden werd ‘artistieke meningsverschillen’ opgegeven. In 2008 kwam er een reünie.

Elisa Waut

Elisa Waut, een popgroep met als leden Elsje Helewaut en haar broer Hans en haar partner, bassist Chery Derycke, maakte in de jaren ’80 naam na een deugddoende zege in Humo’s Rock Rally. Ze brachten onder meer de goed in het oor liggende nummers Four Times More en Vanilla uit. In 1998 was het game over voor de formatie, en Elsje begon samen met Chery en bed and breakfast in het vredige West-Vlaamse dorpje Zarren, plus een winkel in Brugge. In 2015 verscheen tot ieders verrassing het nieuwe album Portraits And Landscapes, met daarop de alleraardigste singles Blossom en Slow. Twee jaar geleden kwam Helewaut nog in het nieuws na een uitschuivertje van VTM: ze werd uitgenodigd om auditie te doen voor The Voice Senior omdat men bij de commerciële zender had vernomen dat ‘ze met muziek bezig was’ en men zestigplussers met zangtalent zocht. Ze vond het grappig en zette het op Facebook. ‘Ik heb een beleefd antwoord gestuurd dat ik niet zo nodig ontdekt hoef te worden, maar daarop kwam geen reactie’, liet ze toen optekenen.

Lords of Acid

Lords of Acid werd anno 1988 opgericht door Maurice Engelen. Die bokste samen met Nikkie Van Lierop de single I Sit On Acid in elkaar. Zij vormden samen met Olivier Adams de oorspronkelijke bezetting, die later werd aangevuld met diverse danseressen zoals Deborah Ostrega en Marieke Bresseleers. Hun eerste album, Lust, werd een weergaloos succes in de Verenigde Staten. De ietwat gewaagde lyrics, albumhoezen en optredens zorgden er echter voor dat er in de US of A stevig moest worden gecensureerd. Niettemin werd Lords Of Acid een begrip in de electronische muziekscène. Ze leverden onder meer muziek voor de soundtrack van Austin Powers: The Spy Who Shagged Me, Bad Lieutenant, Paparazzi en Sucker Punch.

Pas De Deux

In 1983 stond België op z’n kop toen de BRT de experimentale new wavegroep Pas De Deux van Walter Verdin, Dett Peyskens en Hilde Van Roy naar het Eurosongfestival stuurde met Rendez-Vous. De meningen verschilden nogal over de inzending: toen live werd bekendgemaakt dat ze België zouden vertegenwoordigen volgde een fluitconcert van jewelste en veel mensen vonden het nummer maar niks, maar een deel van de muziekpers vond het geniaal en later zou aan ieder wie het horen wilde verteld worden de Belgen in 1983 nog niet rijp waren voor dat soort muziek. Achter de drums zat de piepjonge Ben Crabbé, maar die mocht niet mee naar het festival omdat er maar zes mensen werden toegelaten op het podium. Hij drumde trouwens niet echt. De tekst luidde 'Rendez-vous, maar de maat is vol en m'n kop is toe’ en werd gedurende het hele nummer herhaald. Engelse versie: ‘Rendez-vous, better give it up, I don't have a clue’. Pas De Deux bracht nog het Italiaanstalige nummer Mani Meme / Cardiocleptomanie uit, maar dat liep af op een sisser. De groep coverde nog een paar nummers van John Lennon. Zes jaar geleden stond Pas De Deux nog eens op het podium van de AB ter gelegenheid van het festival The Sound Of The Belgian Underground.

Sigmund und Sein Freund

Electrowave en industrial waren een kolfje naar de hand van Sigmund und Sein Freund, een duo uit het West-Vlaamse Meulebeke dat de muziekliefhebbers diep verdeelde: in Humo werd oeverloos over- en weergeschreven tussen voor- en tegenstanders van de formatie. De albums Secret en Sacred werden simultaan uitgebracht, daarna volgde onder meer See Emily Play. ‘Blues zoals die in dit miserabele decennium moet worden gemaakt: ondraaglijke spanningsvelden, huiveringwekkende emotionele erupties, een palet met schrille en logge klanken en een aan zelfdestructie grenzende intensiteit’, schreef het magazine Antler over die plaat. Vanwege verre van mainstream brak de groep nooit door bij het grote publiek, maar het MTV-programma 120 minutes besteedde wel aandacht aan hen. Drijvende kracht Dirk Van Severen besloot er in 1997 mee te kappen.

The Wolf Banes

The Wolf Banes is een Belgische rockband uit Lier. In 1986 deden ze het erg goed in Humo’s Rock Rally. Ze hebben vijf albums op hun actief. Hun bekendste nummer is zonder twijfel As The Bottle Runs Dry. In 1994 werd het stil rond Wimmeke Punk, Lange Polle (tegenwoordig ook bassist van Triggerfinger) en de anderen, maar in 2010 maakten ze een comeback. De single I Got An Ocean werd een voorproefje voor het nieuwe album The Dungeon Tapes, dat in 2014 uitkwam. De band is weer helemaal terug: vorig jaar brachten ze in een tijdspanne van een half jaar drie singles uit.

Won Ton Ton

Bea Van der Maat was midden jaren ’80 de zangeres van de groep Chow-Chow, die later werd gerestyled als Won Ton Ton. Het nummer I Lie And I Cheat werd grijsgedraaid op ’s lands radiozenders. De volgende singles, Hey Marlene en Can I Come Near You scoorden minder. Hun debuutalbum verscheen in 1989, en werd Home genoemd. Van der Maat ging later samen met Willy Sommers Tien Om Te Zien presenteren.

Mensen Blaffen

Mensen Blaffen behoort volgens kenners samen met Arbeid Adelt! en Aroma di Amora tot de grote drie van de Nederlandstalige bands uit het new wave-tijdperk. Ze brachten een mengelmoes van verschillende stijlen, met invloeden van funk en rock. BBC-dj John Peel draaide hen graag. De eerste single van de band verscheen in 1983 en droeg de naam van de groep. D’Un Seul Coup en Krengen volgden, maar de groep stopte na de release van Raven, het eerste album.