The dino is alive: de tien oudste Belgische bands

Muziek | Op de foto, de prille Rolling Stones. Geen Belgen neen, maar wel een van de oudste bands around. Ook in België treden 'oude' bands nog vaak op. Senioren (wat een vies woord) die in de jaren 1980 of vroeger als angry young men een bandje begonnen en het vuur bleven aanpoken. Wij selecteerden er tien.

Door MF

Gepubliceerd op 25.11.19

4min

Killer

Opgericht in 1980 door Paul 'Shorty' Van Camp, en meteen de doorbraak van heavy metal in België. De band speelt nog steeds. Alive and killing it. Van Camp speelde in 2018 nog een hoofdrol in de documentaire 'Hooked in Belgian Metal'. Over Killer vertelde hij in Het Nieuwsblad het volgende: “Wij waren de eerste band in België die in 1980 met deze muziek op de proppen kwam. Zoals The Kids dat deden voor de punkmuziek en De Kreuners voor Vlaamse rock. In Groot-Brittannië was er net een nieuwe lichting bands opgestart onder de verzamelnaam New Wave Of British Heavy Metal. Denk aan Saxon en Iron Maiden. Wij waren daarvan de Belgische vertegenwoordigers. Al vrij snel kregen we een dik platencontract en waren we gelanceerd.” Killer werd bekend van de VS tot Japan, maar van touren kwam het nooit: veel te duur. Brachten in 2016 hun achtste plaat uit: Monsters of rock. Much alive!

Revenge 88

Van Stagebeast naar Revenge 88 naar Dubbe & The Beast naar Revenge 88, voor Frank Dubbe was het een kleine stap. Haalden zelfs vier keer de finale van HUMO's Rock Rally! Nooit gewonnen, wel altijd prijs. Frank Dubbe. In de muziekwereld een naam die zo bekend is als - helaas veel te vroeg weggeplukt - zijn goede vriend Willy Willy, en iemand die niet stil kan zitten. Of wil zitten. Toen Revenge 88 de jas aan de haak hing, richtte Dubbe zijn pijlen op Dubbe & The Beast. De doorbraak bleef uit, Beast ging alleen verder. Dubbe - ooit gezworen dat het over en uit was met Revenge 88 - kwam op zijn stappen terug en blies zijn eerste liefde nieuw leven in. Revenge 88 is back. To stay for good? Wie zal het zeggen!

Red Zebra

Ja, we kennen ze allemaal, van 'I can't live in a living room', de hit die Red Zebra helemaal op de kaart zette. Kap over de haag? Geenszins! Veertig jaar koleire. Zo zou je de carrière van Red Zebra kunnen omschrijven. Amper een snor hadden ze toen ze met 'I can't live in a living room' keet schopten. Het waren de begindagen van de new wave. The Cure kwam aan het venster piepen en werd groot. Red Zebra speelde hun voorprogramma in Gent. Het is pas na HUMO's Rock Rally dat ze aandacht kregen. Finaleplaats, en wat volgde: uitgenodigd om het voorprogramma te spelen bij The Sound, The Undertones, Killing Joke, Simple Minds en Sisters of Mercy. Even on hold gezet, maar in 2017 kwamen ze weer samen, weliswaar met een andere drummer.

Aroma di amore

De geur van de liefde. Wie het aroma ooit vluchtig rook, vergeet het nooit meer. Ook Aroma di Amore niet. Elvis Peeters, Fred Angst en Lo Meulen maakten - net zoals talloze van hun muzikale collega's - hun officiële debuut tijdens HUMO's Rock Rally, in 1982. Ze hadden het voordien al geprobeerd, onder auspiciën van punkdichter Didi de Paris. Hun tweede passage was meteen goed voor een schare followers die de band jaren trouw bleven. Ze brachten in de jaren 1980 een aantal fijne platen uit, en hielden het dan even voor bekeken. Elvis Peeters ging zich toeleggen op zijn auteurschap. Even non-actief en dan weer springlevend. Hun laatste worp was het album 'Zin' (2016). Liefde is voor altijd. Het aroma? Dat ook!

De Brassers

Eind jaren 1970: The Clash, The Sound en Cabaret Voltaire zijn aan zet. De Brassers zijn het Belgische equivalent. New wave? Neen. Postpunk? Ook niet. Voor De Brassers ging het om het omzetten van onvrede naar muziek.
De single ‘En toen was er niets meer’ is de Belgische culthit bij uitstek en overspant perfect het onheilspellende van De Brassers. Net zoals Siglo XX, Struggler en Gruppenbild uit Limburg. Goeie aarde, daar! "Eind jaren 70, begin jaren 80 was de tijdsgeest somber: koude oorlog, politiegeweld, extreemrechtse complotten, hoge werkloosheid met ook de mijnsluitingen in Limburg … Dat weerspiegelde zich bij De Brassers in een koude doemsound en in nummers als ‘En toen was er niets meer’ en ‘Kontrole’", aldus gitarist Willy Dirckx, op darkentries.be.

Front 242

1988. Front 242 brengt 'Headhunter' uit. Dijk van een nummer. Toonaangevende band ook die heel veel invloed gehad heeft op andere, internationale acts. Grondlegger van de Electronic Body Music (EBM). Zonder Front 242 was er van U2's 'Zooropa' wellicht geen sprake geweest. Bono en zijn kornuiten luisterden veel naar die plaat voor ze de studio in doken. "Je hoort dat op die plaat", aldus Richard 23 van Front 242. "Onze grootste troef was dat we met een muziekgenre op de proppen kwamen dat Europa niet kende, zelfs niet in de undergroundscene. Wij leerden alles door het zelf te doen: muziek maken, de productie, de uitwerking van de platenhoes, distributie, mixing, … We hadden zelfs geen manager of platenfirma. Die DIY-mentaliteit – zonder enige commerciële toegeving – maakte ons erg sterk." (Poppunt, 2008) De grootste hit? 'Headhunter', in een clip van Anton Corbijn. Machtig nummer!

De Bobby Setter Band

Vreemde eend in de bijt? Niet meteen, want Bobby Setter bestaat al sinds 1962 en is wellicht het oudste dansorkest van België. Bobby Setter - geboren als Bob Verhelst - weet wat hij wil. Altijd al. Al sinds het begin leidt hij zijn band van het ene succes naar het andere. Ze hadden een kwarteeuw een vaste stek in de Eden in Blankenberge, waar jaren met Gaston Berghmans werd opgetreden. Setter raakte vooral bekend door een drietal Europese tournees met Fats Domino. Verhelst zelf werd voor het eerst opgemerkt in 1955 toen hij als zestienjarige een zogenaamde crochetwedstrijd won van de debuterende Arthur Blanckaert op Radio Kortrijk. Arthur wie? Will Tura!

Ostrogoth

Ostrogoth was een van de eerste Belgische metalbands die internationaal doorbraken! Nou. In 2015 verloren ze hun gitarist aan kanker. Damn!

De allereerste groep op Pukkelpop, in 1985, toen het festival nog in Heppen plaatsvond. Fan van het eerste uur? James Hetfiel! Toen hij hen zag spelen op het Heavy Sound Festival in Poperinge, raakte hij zwaar onder de indruk van band. Een blijvende indruk, zo bleek, want jaren later droeg hij op Werchter Boutique een Ostrogoth T-shirt. Hoe het ook zij, ook vandaag grossieren ze in pompende beats, groovy baslijnen en uiterst fijnzinnige melodieën, overgoten met een heerlijk traditionele metalsaus.

Belgian Asociality

Je kan het ook gewoon morgen doen. Dat je het morgen kan doen. De mooie Nederlandse vertaling van de 'Morregen'-tekst. Van pur sang punkers. 'Morregen, dakket morgen zal doen." Blijft een cultsong, één die jonge nozems de punk intrekt en hen voor het eerst laat crowdsurfen. Belgian Asociality ontstond in 1988, in Keerbergen (bij Mechelen). Brachten een eerste demo uit en doopten die gewoon 'Demo'. Sindsdien speelt de band hypervrolijke, en prettig gestoorde, Nederlandstalige pretpunk. En ze schreven een paar klassiekers bij elkaar, zoals 'Morregen', 'Bompa Punk' en 'Vollek Aan Den Toog.'

The Wallace Collection

Daydream nog aan toe! 'Laughing Cavalier' was hun doorbraak (1969) en dan vooral de single 'Daydream'. Zelfs Claude François coverde het, en had er een hit mee. The Wallace Collection is meer dan enkel die hit, maar toch is het de song die ons het meeste bijblijft. Sylvain Vanholme - stichtend lid - daarover: "Dat nummer hadden we al geschreven ten tijde van Sylvester's Team. Het refrein hadden we geleend van een fragment uit het ballet 'Het Zwanenmeer' van Tsjaikovski. Het meezinggedeelte op het einde van het nummer hadden we dan weer afgekeken van 'Hey Jude' van The Beatles." (bron: VRT) "Het gaat over niets, over dagdromen. Het was de grote hippietijd: alles was flowerpower. Het mooie leven met bloemetjes in de weide en vlinders in de buik." Vanholme is het nummer intussen grondig beu. "Ik draai de radio uit als ik het hoor." Wij niet. Wij niet!