10 americana-albums die je in je platenkast moet hebben!

Muziek | Hoe maak je een selectie van de tien beste americanaplaten ooit gemaakt? Grasduinen in collecties van kenners, op zoek gaan naar lijstjes, te rade gaan bij muzikanten. Om uit te komen bij: er bestaat geen absolute top tien, want zoals bij alle genres verandert de top tien elk jaar wel. Hoe het ook zij, een selectie - een poging tot - van americana-albums die het genre definiëren en een prachtige inleiding bieden.

Door MF

Gepubliceerd op 28.10.19

4min

10 americana-albums die je in je platenkast moet hebben

Johnny Cash - American Recordings

Kunnen we om Johnny Cash heen? Neen, en zelfs als we het zouden kunnen, dan nog willen we de man in black niet uit de lijst met tien grootste americana-albums. Met 'American Recordings' spant Cash de spreekwoordelijke kroon. Met producer Rick Rubin achter de knoppen liet Cash een frisse wind waaien door zijn carrière. Op het moment dat 'American Recordings' verscheen (in 1994) zat Cash qua verkoop wat in zak en as. Rubin was niet meteen een voor de hand liggende keuze, want de man was vooral vertrouwd met rap (Beastie Boys, LL Cool J, Public Enemy, Geto Boys) en (heavy) metal (Linkin Park, AC/DC, Metallica, Slayer, System of A Down ...), maar Rubin gaf Cash wel zijn oude glans terug: opnemen in de woonkamer, enkel met gitaar, zoals Cash's eerste producer Sam Philips het deed. De plaat kreeg niets dan lof. En wat Rolling Stone schreef, zegt het helemaal: "American Recordings is at once monumental and viscerally intimate, fiercely true to the legend of Johnny Cash and entirely contemporary."

John Prine - John Prine

Soms blijven straffe muzikanten onontdekt en sjokken ze hun leven lang van kleine gig naar kleine gig. Het had het leven van John Prine kunnen zijn. Prine, telg uit het folkmilieu in Chicago, werd ontdekt door Kris Kristofferson, en wist zijn bedje mooi te spreiden met prachtige country-folk, doorspekt met humor. Prine zit in dezelfde sfeer als Blaze Foley (stemgewijs alvast). Zeer de moeite van het ontdekken, want Prine wordt beschouwd als een van de beste songwriters van zijn generatie. Hij kreeg eind de jaren 1990 af te rekenen met kanker, maar overwon de ziekte. Zijn stem werd er dieper door. Bob Dylan is alvast fan: "Prine's stuff is pure Proustian existentialism. Midwestern mindtrips to the nth degree. And he writes beautiful songs."

The Band - Music from the Big Pink

Legendarische band, vooral bekend als de backinggroep van Bob Dylan, maar ook apart hebben ze hun merites. 'Music from the Big Pink' verscheen in 1968, een ferm debuut! De songs voor het album werden geconcipieerd in het huis dat Rick Danko, Richard Manuel en Garth Hudson deelden in New York en dat ze 'Big Pink' gedoopt hadden. The Band begon een eigen smoel te krijgen toen ze met Dylan samenwerkten, aan -tig songs en eigen materiaal. Van die opnames waren lang enkel bootlegs te krijgen, tot ze officieel werden gereleaset als 'The Basement Tapes' in 1975. Maar voordien was er dus 'Music from the Big Pink', opgenomen in twee weken tijd. Rolling Stone blokletterde: "This album was recorded in approximately two weeks. There are people who will work their lives away in vain and not touch it."

John Hiatt - Bring the Family

John Hiatt - 'Have a Little Faith in Me' - kon wel wat geloof gebruiken in de periode voor hij dit album op de mensheid losliet. Hij zat met een knoert van een alcoholverslaving en wist even van geen hout pijlen meer te maken ... Zou hij ooit nog professioneel muziek maken? Zijn platenfirma had hem laten vallen. Wat moet je dan doen? Muziek spelen, om de duivel te bezweren. Hiatt speelde een paar sessies bij McCabe's Guitar Shop waar booker John Chelew hem overtuigde om niet te stoppen. Volgens Chelew waren de songs die hij er speelde de beste die hij ooit geschreven had. Hij trok de studio in - on a tight budget - en kwam buiten met een van de beste platen uit zijn oeuvre.

Chris Whitley - Din of Ecstasy

Veel te vroeg vertrokken naar de eeuwige bluesvelden, dit genie. Chris Whitley - vader van - bracht in zijn korte carrière toch quite a body of work uit. 'Din of Ecstasy' is gewoon een meesterwerk. John Mayer zei ooit over hem: "one of the most under appreciated losses in all of music". Hij had gelijk, en ook al zit Whitley niet helemaal in de hoek van de traditionele americana, toch maakt hij muziek met traditie en put hij uit de grote bron aan country, blues en folk. Een plaat die iedereen die het genre genegen is moet herontdekken. Restless, rechtdoorzee. Met Alan 'dEUS' Gevaert op bas. Checken die handel!

Los Lobos - Kiko

Exotisch en experimenteel album waarmee de band een nieuw uniek geluid aanboorde. Hun zesde studioplaat. Bijzonder fijn album. Een bruisend mengsel van stijlen, in een opvallende productie van Mitchell Froom. De toon wordt gezet door accordeon, melodica, orgel en Spaanse gitaar, wat het album zijn mysterieuze sound geeft. De meeste songs hebben hun voeten in de traditie - vooral in de Mexicaanse. Dat is goed hoorbaar op 'Saint Behind The Glass' en 'Rio De Tenampa'. Een mooie mix aan stijlen, gaande van blues naar country, maar bovenal uitstekende roots!

Drive by truckers - Decoration Day

Machtig mooie plaat, dat was de consensus. 'Decoration Day' behoort tot het beste wat de southern rock te bieden had anno 2003. Ook vandaag staat de plaat nog steeds mooi overeind. Hoe kan je een fantastische dubbelaar - 'Southern Rock Opera' - evenaren? Critici dachten dat het niet kon. "Drive By Truckers kunnen niet beter!" En toen kwam deze 'Decoration Day', een mooie aansluiting op de legacy van Lynyrd Skynyrd, The Allmann Brothers Band en Neil Young. De plaat nam de draad op waar Drive By Truckers hem had laten liggen, met een hecht geheel als resultaat. Pitchfork wist er dit over te melden: "And while its peaks fall just a whit short of those on its predecessor, Decoration Day's inward journeys nicely balance out Southern Rock Opera's bombastic expansiveness, and further confirm the Drive-By Truckers' status as the most poetic and insightful Southern rockers in existence today."

Emmylou Harris - Greatest Hits Collection

Geen plaat? Neen. Een collectie, want kiezen is in deze verliezen, al zouden we natuurlijk ook 30 platen kunnen opnoemen die Harris bijeen schreef ... Maar laten we er toch maar één kiezen: 'The ballad of Sally Rose', een van de platen die Emmylou Harris helemaal op de kaart zette, en die het verhaal vertelt - of de breuk laat helen - over haar relatie met die andere legende Gram Parsons. Prachtig album, net zoals 'GP' en 'Grievous Angel', de twee albums die ze met Parsons opnam, voordat hij in de nazomer van 1973 overleed aan een overdosis alcohol en drugs.

Grant Lee Buffalo - Fuzzy

R.E.M.'s Michael Stipe noemde het in 1993 het beste album van het jaar 'hands down'. Het debuut van Grant Lee Buffalo, met daarop het legendarische 'Fuzzy'. Vier platen brachten ze uit, waarvan het debuut het meest bekende is. Grant Lee Philips ging na de split solo en bracht vorig jaar nog een plaat uit, 'Widdershins'. Maar Grant Lee Buffalo, mensenlief. Wat een band, wat een charisma en wat een plaat. Philips' stem doet wat denken aan die van Frank Black (Pixies), wat perfect combineert met de 12-string gitaar en de stevige arrangementen. Een plaat om in huis te halen!

Bonnie 'Prince' Billy - I See a Darkness

Hij heet Will Oldham, maar ook Bonnie 'Prince' Billy. En onder die nom de plume brengt hij machtig mooie albums uit, zoals 'I See a Darkness'. Het is zijn zevende plaat, maar wel de eerste onder de naam Bonnie 'Prince' Billy. De geest van Johnny Cash waart rond doorheen 'I See a Darkness', en ondanks het feit dat Oldham op deze plaat amper 29 was, klinkt hij alsof hij er al een heel leven opzitten heeft. Kreunend, half struikelend en zoekend. 'I See a Darkness' is ondertussen 20 jaar oud, maar blijft een zeer relevante plaat, een deel van Oldhams zoekproces als artiest. Enola eindigde een veelzeggende recensie als volgt: "'I See a Darkness' doet pijn, maar troost op een of andere vreemde manier ook. Zo kan een plaat die overloopt van de eenzaamheid, je toch het gevoel geven niet alleen te zijn." Perfecte plaat voor een perfecte herfst.