Florence + The Machine: sirene aan!

Rock Werchter | Door de ene op handen gedragen, door de andere verguisd. Florence Welch, je bent ervoor of niet. Met haar krachtige stem - ze kan er zowel schepen mee op de klippen laten lopen als mensen tot tranen mee beroeren - weet ze velen te raken. De ene wordt blij, de andere loopt weg. Welch laat niemand onberoerd. Rock Werchter, be prepared!

Door MF

Gepubliceerd op 19.06.19

2min

Florence Welch. Vurig, krachtig en ook wat elfachtig. Welch lijkt een storm op zichzelf, iemand die enkel met haar stem dingen in beweging zet. Tien jaar geleden loste ze 'Lungs' op de wereld. Het succes was instant. Met 'Dog Days are Over' schreef ze een hymne en zette ze zichzelf op de muzikale wereldkaart. Bij de Brit Awards in februari 2009 kreeg ze de Critics' Choice Award, een door muziekcritici bepaalde prijs voor nieuw talent. Na 'Lungs' volgde 'Ceremonials'. Wie interviews uit die tijd ziet, ziet meteen dat Florence zich het succes - ook dat van 'Ceremonials' - nogal liet welgevallen: er werd veel gefeest, met veel benders en nachtelijke slemppartijen. Dat wreekte zich. De machine begon te haperen en Florence brak.

Liefdesverdriet
Het daaropvolgende album was een pak ingetogener en introspectiever. 'How Big, How Blue, How Beautiful' (2015) heeft liefdesverdriet als thema, en scoorde net zoals de voorgangers heel goed. Het laatste album 'High As Hope' kwam in juni 2018 uit. Een werkstuk waar Florence zelf nogal wat voor producete en waarvan 'Sky Full of Song' en 'Hunger' de vooruitgeschoven singles waren. Eén journalist omschreef de plaat als volgt (The Daily Telegraph): "Welch's singing throughout is extraordinary, shifting gears effortlessly from melancholic softness to high-powered exultation, even ululation. Every gasp, growl and fluttery trill seems perfectly placed."

Bijzondere artieste, want ...

Oma
Er is altijd iemand die het vuur aan de lont legt. In het geval van Florence Welch was dat haar oma, Cybill Welch, een Schotse furie die haar aanspoorde om het pad van de kunsten te volgen. Florence nam haar raad ter harte en deed wat grootmoeder zei. In een mooie wederkerigheid zijn een aantal songs op 'Lungs' opgedragen aan of geïnspireerd door haar grootmoeder. Oh, fijn weetje: Florence zong vroeger op begrafenissen.

Dog Days
Opgenomen in een studio ter grootte van een 'toilet' en zonder instrumenten. De song was geïnspireerd door het gelijknamige kunstwerk 'Dog Days Are Over' van de kunstenaar Ugo Rondinone, dat Welch elke dag zag toen ze met haar fiets over Waterloo Bridge reed. De clip is ietwat apart en ontstond volgens Welch heel spontaan: "We hadden één camera en trokken naar het bos. Ik liet mijn vader een clownspak aantrekken en het neefje van een vriend het pak van een babyclown. We kleedden het bos wat aan en begonnen te filmen. Je had de gezichten van de wandelaars moeten zien. Die wisten niet wat hen overkwam."

In 2010 kwam er een remake van de clip.

Florence de pletwals
Wie een concert van Florence + The Machine meemaakt, vergeet dat niet snel. Ze is een pletwals die alleen al met haar stem een hele weide stil krijgt. Of als een furieuze volksmenner de boel ophitst. Verwacht je dus aan nogal een trip. Check die dans de eerste minuten. Lijkt zo te zijn weggeplukt uit 'The OA', een serie die je zeker eens moet checken.

Drie keer Florence, drie keer 'nou moe!'

Wie bij Jools Holland mag gaan spelen, weet dat hij of zij het gemaakt heeft. Bij Holland komt het kruim van de internationale bands langs om er live te spelen. Welch en haar machinerie speelden er de nieuwe single 'Hunger'. Met verve!

Eerste keer Glastonbury, eerste keer helemaal waisted? Ja, zoals gezegd, Florence houdt van het succes en wentelt zich erin.

Je zou denken: artiesten willen na een tijdje on tour de deur achter zich dicht trekken en genieten van privacy. Welch ook, maar ze liet toch een ploeg binnen om haar stulpje te filmen. Heftig op het podium, stil in huis.