P!nk: hitmachine met een scherpe tong

Rock Werchter | Ze bracht eind april haar achtste album uit en is een van de meest verrassende headliners van Rock Werchter dit jaar: P!nk is helemaal terug van weggeweest.

Door Pickx

Gepubliceerd op 15.05.19

5min

Ondertussen overspant de carrière van P!nk bijna twintig jaar: een periode waarin ze heel wat hits scoorde, maar zich ook liet opmerken met haar vaak uitgesproken mening. Een portret van het anti-popsterretje dat uitgroeide tot een van de grootste popsterren van het moment.

Koop nu je tickets voor Rock Werchter 2019

Doorbraak met R&B

Op haar veertiende stond Alecia Beth Moore al op het podium in clubs onder de naam P!nk. Geen verwijzing naar haar haarkleur, wel naar Mr. Pink, een personage uit de gewelddadige film Reservoir Dogs van Quentin Tarantino.

Op haar zestiende tekende ze haar eerste platencontract als deel van de meidengroep Choice. De platenmaatschappij zag potentieel en in februari 2000 kwam haar eerste solosingle uit: There You Go, dat al gauw ook een hit werd. Een paar maanden later volgde al haar debuutalbum Can’t Take Me Home met een R&B-sound, meteen goed voor dubbel platina in de Verenigde Staten. Met Most Girls en You Make Me Sick stonden op het album nog twee hits.

P!nk werd met haar rebels imago door de plaatmaatschappij geportretteerd als tegenpool van de popsterretjes van het moment Britney Spears en Christina Aguilera. Met die laatste zong ze in 2001 wel een cover van Lady Marmelade voor de soundtrack van de film Moulin Rouge!.

Nieuwe muzikale richting

Op haar tweede album wilde P!nk een andere muzikale richting inslaan, waarmee ze inging tegen haar eigen platenmaatschappij. Ze nam daarvoor Linda Perry onder de arm, de voormalige zangeres van de 4 Non Blondes. De naam van het album Missundaztood verwijst trouwens naar het verkeerde beeld dat over haar bestond.

Het album werd een groot succes en is met dertien miljoen verkochte exemplaren tot op de dag van vandaag haar best verkochte albums. Zowel Get the Party Started, Don’t Let Me Get Me en Just Like a Pill bereikten in 2002 bij ons de top tien, net als Family Portrait een jaar later, een lied over de pijnlijke scheiding van haar ouders. Op de Grammy Awards kreeg P!nk twee nominaties achter haar naam. Op de MTV Video Music Awards viel ze twee keer in de prijs voor Get The Party Started.

Letterlijk en figuurlijk Trouble

In 2003 volgde met Try This een derde album, dat de verwachtingen niet kon inlossen. P!nk werkte hiervoor samen met Tim Armstrong van de band Rancid. De singles Trouble en God is a DJ raakten niet in de top veertig in Amerika, in Europa was er meer bijval. Op het album ook het nummer Feel Good Time met William Orbit, dat ze maakte voor de soundtrack van de film Charlie’s Angels: Full Throttle.

Uiteindelijk vlogen er toch nog meer dan een miljoen exemplaren van het album over de toonbalk. Voor Trouble won P!nk bovendien de Grammy Award voor Best Female Rock Vocal Performance. Samen met Britney Spears en Beyoncé was ze ook te zien in een spectaculaire reclamevideo voor Pepsi.

Volgens P!nk zelf was het album minder succesvol omdat het minder persoonlijk was dan haar vorige album. Bovendien zei ze later dat ze door de platenfirma onder druk was gezet om snel-snel een album af te leveren. Het was dan ook haar laatste album voor Arista Records.

Nog lang niet afgeschreven

De comeback door de grote poort volgde in 2006 met de single Stupid Girls, een nummer over hoe vrouwen zich dommer voordoen dan ze zijn. P!nk liet zich zo van haar meest feministische kant zien. In de clip parodieert ze sterren als Lindsay Lohan en Paris Hilton. Het leverde haar de MTV Video Music Award op voor beste popvideo en een nominatie voor de Grammy Awards.

Ook de volgende singles van haar album I’m Not Dead, Who Knew en U + Ur Hand, werden succesvol. De laatste single werd wegens zijn ietwat controversiële tekst (die refereert naar masturbatie) van sommige radiostations geweerd. Ze mocht het nummer ook niet brengen in de tv-show American Idol.

Een boodschap aan president Bush

Eind 2006 bracht P!nk het nummer Dear Mr. President tijdens een showcase van Q-Music. Omdat de song daarna vaak aangevraagd werd, besloot de platenmaatschappij om het nummer als download beschikbaar te maken. Met succes: het nummer stond vier weken lang op nummer één in de Vlaamse Ultratop en werd zo haar eerste (en enige) nummer één hit bij ons. In het nummer, dat ze maakte met de Indigo Girls, richt ze zich tot toenmalig Amerikaans president George W. Bush en heeft ze het onder andere over de oorlog in Irak, zijn oppositie tegen het homohuwelijk en zijn eigen drankmisbruik tijdens zijn studententijd. Een boodschap die we in Vlaanderen duidelijk konden smaken!

Onlangs werd het nummer zelfs verkozen tot nummer één in de top 500 van de Nillies van QMusic, waarin P!nk ook al de meest genoteerde artiest was.

P!nk als songwriter

Naast haar eigen muziek schreef P!nk ook nummers voor andere artiesten. Zo scoorde Adam Lambert, die tegenwoordig optreedt met Queen, zijn grootste hit met Whataya Want from Me, een nummer dat P!nk oorspronkelijk schreef voor haar eigen album Funhouse. Het leverde Adam Lambert zelfs een nominatie op voor de Grammy Awards.

Daarnaast schreef ze nummers in verschillende genres, gaande van country voor Faith Hill, over rap met T.I. tot pop voor Hilary Duff, Cher, Mya en Celine Dion. Ze schreef zelfs een nummer voor onze eigen Natalia: I Will, dat op haar album Everything and More staat. Het was ook Natalia die P!nk een platina album mocht overhandigen voor I’m Not Dead tijdens haar optreden op TW Classic in 2007. Datzelfde jaar trad P!nk ook op op de Lokerse Feesten.

Liefdesbreuk wordt topalbum

Wanneer Pink in 2008 brak met haar echtgenoot Carey Hart was de inspiratie voor haar nieuwe album Funhouse niet ver te zoeken. De eerste single So What was meteen een schot in de roos en werd haar tweede nummer 1-hit in de Verenigde Staten. In de videoclip is motorcrosser Hart trouwens te zien. Ook opvolgers Sober, Please Don’t Leave Me en Funhouse gaan over de breuk en werden stuk voor stuk hits. Het leverde P!nk drie nominaties op voor de Grammy Awards en vijf voor de MTV Video Music Awards.

Tussen haar en Carey Hart zou het dankzij relatietherapie trouwens toch nog goed komen: in 2011 mochten ze hun eerste kindje verwelkomen, in 2016 kreeg dochter Willow er met Jameson nog een broertje bij.

Een toost op haar carrière

De jaren daarna hield P!nk zich vooral bezig met haar wereldtournee. Zo stond ze in 2010 een eerste keer op het hoofdpodium van Rock Werchter met een sterk en groots popspektakel. Bij haar optredens haalt P!nk vaak halsbrekende toeren uit. Eén keer ging het daarbij bijna mis toen ze in een harnas boven het podium zweefde en naar beneden viel op een stalen hek.

Eind 2010 bracht P!nk met Greatest Hits… So Far!!! een eerste compilatiealbum uit, na een carrière van tien jaar. Daarop ook drie nieuwe nummers, waaronder de hits Raise Your Glass en Fuckin’ Perfect. Het eerste nummer is een toost op al haar fans én op iedereen die zich wel eens een buitenbeentje voelt. Het werd haar derde nummer 1-hit in de Verenigde Staten

Een nieuw succesalbum

In 2012 volgde met The Truth About Love haar zesde studioalbum, duidelijk weer geïnspireerd door haar eigen niet altijd zo eenvoudige ervaringen in de liefde. Zowel Blow Me (One Last Kiss) als opvolger Try bleken wereldwijd top tien-materiaal. De meeste succesvolle single van het album werd Just Give Me A Reason, een duet met Nate Ruess van FUN. Het nummer was goed voor twee nominaties op de Grammy’s en een nieuwe MTV Video Music Award. Op het album staan ook samenwerkingen met Lily Allen (True Love) en Eminem (Here Comes the Weekend).

Ondanks het ontbreken van instant hits werd The Truth About Love haar meest succesvolle album sinds Missundaztood met 7 miljoen verkochte albums wereldwijd. De daaropvolgende tournee bracht haar in 2013 naar het Sportpaleis, haar laatste doortocht voorlopig in België.

Uitstapje in de filmwereld

Nadat ze eerder al een klein rolletje had in Charlie’s Angels: Full Throttle en een stemmetje insprak voor Happy Feet Two maakte ze haar echte filmdebuut als actrice in Thanks for Sharing (2012). De film met Mark Ruffalo, Tim Robbins, Gwyneth Paltrow, Josh Gad en Joely Richardson in de hoofdrollen kende zijn filmpremière op het filmfestival van Toronto en kreeg gemengde reacties. Over de prestaties van Pink, die op de affiche vermeld staat onder haar echte naam Alecia Moore, waren de kritieken wel uitsluitend positief. Thanks for Sharing vertelt het verhaal van drie personages die worstelen met een seksverslaving.

Terug van weggeweest

Na een uitstapje in de folkmuziek met de band You+Me in 2014 en de bescheiden hit Just Like Fire voor de soundtrack van Alice Through the Looking Glass (2016), zette P!nk zich in 2017 opnieuw op de kaart met What About Us. De eerste single van haar zevende studioalbum Beautiful Trauma was goed voor platina, geraakte net niet op de eerste plaats bij ons én leverde haar een nieuwe nominatie op voor de Grammy Awards.

Opvolger Revenge, een nieuwe samenwerking met Eminem, bleef onder de radar. Ook met titeltrack Beautiful Trauma kon ze haar grootste successen niet evenaren. Voor haar album werd ze wel genomineerd op de Grammy Awards, de twintigste nominatie al uit haar carrière.

Klaar voor Rock Werchter!

Vorig jaar scoorde P!nk opnieuw een grote hit met A Million Dreams van het album The Greatest Showman - Reimagined, een album met nummers van de musical gezongen door popartiesten. Ze nam zelfs een tweede versie van het nummer op waarop haar dochter Willow Sage meezingt.

Eind april bracht P!nk haar nieuwe album Hurts 2B Human uit. De eerste single Walk Me Home werd voorgesteld op de Brit Awards, waar P!nk als allereerste internationale ster de prestigieuze Outstanding Contribution to Music Award kreeg. Ze bracht er ook een medley van haar grootste hits: de perfecte voorbereiding voor haar optreden op Rock Werchter deze zomer!

Luister naar P!nk in je favoriete streaming-apps met eindeloze mobiele data, met Epic Beats