Deze films haalden de bioscoop niet

The Interview werd door Seth Rogen en Evan Goldberg bedacht als een komedie waarin twee journalisten een interview willen afnemen van de grote leider. Het vraaggesprek is echter een smoesje van de FBI: in feite willen ze Kim gewoon omleggen. Het opgefokte sfeertje rond de film bereikte een hoogtepunt toen een anonieme groepering - volgens de Amerikanen aangestuurd door de Noord-Koreaanse overheid - ermee dreigde een aanslag te plegen tijdens de première. Bij Sony waren ze de hetze spuugzat, en de release werd geschrapt. Later haalden Rogen en Goldberg alsnog hun gram: heel wat bioscopen besloten The Interview toch te vertonen, en de film kon ook online bekeken worden.

Andere regisseurs hadden wel eens minder geluk: de volgende films haalden de bioscoop nooit.

Na het alom bejubelde 2001: A Space Odyssey had Stanley Kubrick de smaak te pakken. Zijn volgende project zou het levensverhaal van Napoleon Bonaparte in filmversie worden. Kubrick had aan David Hemmings gedacht als Napoleon, Audrey Hepburn was zijn ideale Joséphine. De regisseur raakte er uiteindelijk niet uit omdat hij zichzelf geregeld vastreed in z’n eigen oneindige research over Bonaparte. Toen hij eindelijk klaar was, reageerden de geïnteresseerde studio’s terughoudend: ze vreesden dat historische films uit de mode waren. Het script ligt nog altijd stof te vergaren.
 
 

Alfred Hitchcock vatte ooit het plan op om een ongemeen bloederige en expliciete film te maken over een bodybuilder-seriemoordenaar die het voorzien heeft op vrouwen. De New Yorkse politie zou ‘m dan proberen te pakken met behulp van een lokagente. De regisseur haalde voor Kaleidoscope de mosterd bij de misdaden die de Engelse seriedaders Neville Heath en John George Haigh pleegden. De moordscènes zouden achtereenvolgens plaatsvinden bij een waterval, op een oorloggschip en op de terreinen van een olieraffinaderij.

Zijn oude vriend Benn Levy hielp het idee mee uitwerken. Toen hij het scenario liet lezen aan zijn collega François Truffault, bleek die gechoqueerd door de gratuite seks en het nietsontziende geweld, ondanks het feit dat hij het verhaal wel kon smaken. Waar de plotlijnen in Psycho nog rond een moordmysterie geweven werden, en die film bol stond van de psychologische suspense, was de Fransman van mening dat de moordenaar in Kaleidoscope te veel de centrale figuur - of nog erger - de held van het publiek zou worden. Het filmidee belandde uiteindelijk in de vuilnisbak. Later blikte de meester der suspense Frenzy in, een thriller gebaseerd op het boek Goodbye Piccadilly, Farewell Leicester Square van Arthur La Bern, waarvoor hij enkele elementen die in Kaleidoscope hadden moeten zitten, uit zijn prullenbak viste. De scherpe randen werden er weliswaar zorgvuldig afgevijld.

De geroemde Franse regisseur Robert Bresson probeerde twee keer een filmversie te maken van Genesis, het eerste boek van de Bijbel. Bresson ondernam een eerste poging in 1963. Het plan mislukte jammerlijk, en hij wachtte 22 jaar vooraleer hij er opnieuw wilde aan beginnen. Tevergeefs: weer liep het af op een sisser. Aanvankelijk verklaarde hij gefrustreerd te zijn doordat de dieren die een rol speelden in de film niet deden wat hij wilde, maar uiteindelijk vond hij geen manier om het verhaal naar het witte doek te vertalen waar hij echt tevreden mee was.
 
 

Enkele jaren geleden ging het Belgische filmhuis Corsan op de fles. Topman Paul Breuls vloog de cel in op verdenking van fraude. De zakenman zou jarenlang miljoenen hebben opgehaald bij zelfstandigen en ondernemingen, die graag wilden investeren in zijn filmprojecten. Het merendeel van die films werd echter niet afgewerkt, waardoor het Antwerpse parket onraad rook.

Zo kwam het groots opgezette epos Emperor er nooit. De film met Sophie Cookson, Adrien Brody en Paz Vega vertelt het verhaal van Keizer Karel V, die zijn keizerrijk bij elkaar tracht te houden in een decor van weelde, losbandigheid en verraad. De opnames vonden deels plaats in Gent. Toen Corsan failliet ging, moest regisseur Lee Tamahori zijn werkzaamheden noodgedwongen staken. Of Emperor ooit zal worden afgewerkt, is hoogst twijfelachtig.

Aan het brein van Nick Cave ontsprooit ooit het bizarre idee om een vervolg in te blikken op Gladiator. Moeilijk, aangezien hoofdfiguur Maximus, met verve vertolkt door Russell Crowe, in het eerste deel bezweek. Maar het plan was om hem te laten verrijzen als een onsterfelijke, en de man getuige te laten zijn van de Tweede Wereldoorlog en de oorlog in Vietnam. Uiteindelijk zou hem een leven als kantoorklerk in het Pentagon beschoren zijn. Het was ongetwijfeld goed geweest voor een brok topentertaiment, maar er kwam nooit een film van.

Bij menig liefhebber van science fiction heeft The Tourist van regisseuse Clair Noto een welhaast mythische status. Het verhaal van H.R. Giger draait om een alien die in Manhattan woont en zich in menselijke vorm vermomt als de knappe Grace Ripley. Frogner, zelf een alien in de gedaante van een zakenman, onthult haar ware identiteit aan Harry Sloane, het hoofd van de ‘Manhattan Grief Clinic’. Die instelling is echter een dekmantel: in werkelijkheid huist in het gebouw ‘The Corridor’, waar andere buitenaardse wezens hun nutteloze leven op aarde slijten. Grace, die terug wil naar haar planeet, gaat op onderzoek, en ontdekt dat angst de wezens kan doden. Seks met een mens kan ertoe leiden dat hun aftakeling stopt, maar ook dat zowel de gekozen bedpartner als de niet-aardling zelf het loodje legt.

Noto vond begin jaren ’80 onderdak bij Universal, maar daar kwam het al snel tot creatieve meningsverschillen. De processie van Echternach leek een race vergeleken bij het productieproces van het sciencefictionverhaal met hoog neonoirgehalte, en een clausule in het contract van de filmmaakster gaf haar de mogelijkheid om uit te wijken naar een andere filmstudio. Ze koos voor de Zoetrope Studio van Francis Ford Coppola. Daar verzandde het project uiteindelijk in financiële beslommeringen, en tot overmaat van ramp vonden de bonzen van Universal dat alleen zij de film mochten uitbrengen.

In een interview liet Noto later optekenen dat ze voor de hoofdrol had gedacht aan Michelle Pfeiffer, Kim Basinger of Theresa Russell. Sommige liefhebbers van het genre zien Men in Black als een flauw, komisch afkookseltje van The Tourist.

Dat een film over een clown die tijdens de Tweede Wereldoorlog kinderen in concentratiekampen naar de gaskamers bracht, controverse zou opwekken, kon regisseur Jerry Lewis wel verwachten toen hij besloot dat het script van Joan O’Brien en Charles Denton het verfilmen waard was. Geldproblemen en onvrede over het uiteindelijke resultaat leidden ertoe dat de film er nooit kwam. Lewis vond de prent zelf zo slecht dat hij niet wilde dat iemand The Day The Clown Cried ooit te zien kreeg.

Bij 20th Century Fox waren ze eind jaren ’70 vastbesloten om een film over The Sex Pistols te maken. De film werd naar één van hun nummer, Who Killed Bambi?, genoemd. Montage en opnames verliepen vlot, maar nadat hij was afgewerkt, werd door Fox evenwel geoordeeld dat de prent zelfs met aanpassingen te opruiend was.