Ze brachten maar één album uit, maar deze bands horen zeker in je platenkast!

Muziek | Sommige bands schrijven één hit en bouwen er een hele carrière rond. Andere maken één fantastische plaat en houden er dan mee op. Maar waarom zou je maar één succesvolle plaat maken? Meestal hadden de bands niets te brokken in wat het lot voor hen in petto had. Bij de ene band zorgde een drugsverslaving voor roet in het water, bij de andere was de inspiratie zoek na één plaat. De volgende tien platen zijn one-offs van bands die gerust langer hadden mogen bestaan.

Door MF

Gepubliceerd op 19.04.19

4min

Derek & The Dominos – Layla and other assorted love songs

‘Layla’? Het moet zowat de meest bekende song zijn van Eric Clapton – en zijn trawanten bij Derek & The Dominos. De band bracht maar één album uit, ‘Layla and other assorted love songs’, maar de songs op de plaat worden wel beschouwd als het beste werk dat Clapton ooit uit zijn hoed toverde. Titeltrack ‘Layla’ katapulteerde Clapton in de annalen van de rockgeschiedenis. De band wou nog een tweede album opnemen, maar het kwam er niet van: gitarist Duane Allman stierf in een verkeersongeval terwijl de band in de studio zat, en door een ruzie tussen Clapton en drummer Jim Gordon ging het slot er helemaal op.

Sex Pistols – Never mind the bollocks

Eén plaat maar? Werkelijk? Sex Pistols waren eind jaren 1970 zo alomtegenwoordig dat het vreemd is dat ze maar één plaat uitgebracht hebben. Je zou denken dat ze er – door alle commotie rond hun persoontjes – een tiental gereleaset hebben. Niet zo. ‘Never mind the bollocks’ was hun enige plaat. Toen de plaat verscheen waren ze al de meest gehate/geliefde band van de UK. Met de drop van dit album ontketenden ze een revolutie (‘God Saves the Queen’ kwam binnen – letterlijk en figuurlijk – op 2) en de officiële charts wilden de naam van de band niet printen. Sex? Kon niet. Twee maanden na de release blies Johnny Rotten de band op na een chaotisch optreden in San Francisco, met de legendarische woorden "Ever get the feeling you've been cheated? Good night!"

The Germs - GI

Pat Smear speelde bij The Germs en was een van de oprichters. Pat Smear speelde later als sidekick bij Nirvana en nu nog steeds bij Foo Fighters. Een oudgediende dus, die met The Germs maar één plaat uitbracht. Wel, twee eigenlijk, maar The Germs bracht maar één plaat uit na de dood van Derby Crash: ‘GI’, hun enige plaat, verscheen in oktober 1979. Opgenomen door Joan Jett – een held van de band sinds ze The Runaways hadden leren kennen. The Germs nam nog een ander album op, maar dat was de soundtrack voor een film met Al Pacino, ‘Cruising’. End of story voor de band was toen frontman Daby Crash zelfmoord pleegde.

The La's - The La's

The La’s releaseten met ‘There she goes’ een Britpop-parel, een song die opgenomen werd tussen de 50 meest coole anthems. Die kwam uit het album ‘The La’s’, een plaat die nogal wat voeten in de aarde had om ‘ter bestelling’ te komen. Lee Mavers begon aan de songs te schrijven in 1986, maar de plaat werd pas gereleased in 1990. Er waren tussen het begin en het eind een rits producers bij betrokken, in 12 verschillende studiosessies. Must have cost a ton. Waarom het zo lang duurde? Lee Mavers vond dat de producers er niet in slaagden op te nemen wat hij in zijn hoofd had. Toen het album uiteindelijk wel verscheen, nam de band er meteen afstand van. Ze brachten later nog een andere versie uit, opgenomen door Mike Hedges. The La’s: Deluxe Edition.

Temple of the dog - Temple of the dog

Cornell & Vedder, dat zijn de twee stemmen die je hoort op de het album ‘Temple of the dog’ van de gelijknamige band. Temple of the dog was eigenlijk een gelegenheidsband, opgericht als hommage aan Andrew Wood, de leadzanger van Mother Love Bone. We zitten in Seattle, grunge krijgt voet aan de grond, en met het succes komen ook de excessen. Soundgarden, Pearl Jam, Mudhoney, Alice in Chains, Nirvana, ... Ze onstaan quasi allemaal op hetzelfde moment. Andrew Wood, vriend van iedereen, heeft net met Mother Love Bone een prachtig album afgeleverd, maar dan slaat het noodlot toe: hij sterft. Ook een heroïne-overdosis. Vedder, Cornell (ex-roomie van Wood), Matt Cameron, Mike McCready en een trits andere muzikanten richten Temple of the dog op, releasen één album en schrijven een extra hoofdstuk aan het boeiende grungeverhaal. Ook Alice in Chains zou later een hommage schrijven: ‘Would’, uit het album 'Dirt'.

Jeff Buckley – Grace

The Mississippi took you away. Buckley, Jeff. Wat had die man ons nog kunnen geven, mocht hij nog in leven zijn? Buckley was een artiest die alles had: charisma, talent, de looks, en bovenal een prachtige stem. Hij had zijn neus al aan het venster gestoken met ‘Live at Sin-é’, een EP’tje dat de wegbereider leek voor wat komen zou: ‘Grace’, toch wel een van de platen van het jaar – wat zeggen we: van het decennium! Van de eeuw zelfs! Buckley liet op ‘Grace’ horen waar hij toe in staat was: hij legde zijn romantische ziel in zijn songs, bracht een van de mooiste versies van ‘Hallelujah’ ooit gezongen en laveerde tussen poëtische pop en stevige rock, gelardeerd met prachtige arrangementen. ‘Grace’ was een mijlpaal. Nog steeds.

Mad Season - Above

Alice in Chains: great band. Mad Season: supergroep. Ontstaan nadat Mike McCready (Pearl Jam) in een afkickkliniek John Baker Saunders van The Walkabouts ontmoette. De twee beginnen te praten en het klikt. Na hun ontslag belt McCready naar Barrett Martin van Screaming Trees en ze beginnen een ‘bandje’. Ze halen er Layne Staley erbij, en niet enkel om zijn stem. McCready denkt dat Staley komaf kan maken met zijn verslaving als hij zich omringd weet door ex-verslaafden. Ze startten als Gacy Bunch, treden op en gaan de studio in. Ze noemen zichzelf Mad Season en nemen een dijk van een plaat op: ‘Above’, een doorsnede van all things rock die dagen: van blues (Artificial Red) tot ballad (Long Gone Day, Wake Up) tot hard rock (November Hotel). Het bleef bij één plaat: Saunders nam een overdosis in 1999, toen de band moeizaam aan de tweede plaat was begonnen.

Buena Vista Social Club - Buena Vista Social Club

Hail to Ry Cooder! Cooder werd uitgenodigd in Havana om een plaat op te nemen met twee Malinese muzikanten en een groep Cubanen. De Malinezen kwamen niet – visumproblemen – en Cooder en wereldmuziekproducer Nick Gold besloten om wat songs op te nemen met een aantal lokale muzikanten. Naast de al aanwezige muzikanten, die zouden meespelen met de Malinezen – Orlando Lopèz, Eliades Ochoa, Juan Marcos de Gonzaléz – nodigden ze een stel andere muzikanten uit – Manuel Licia, Rubén Gonzaléz en Compay Segundo, toen al dik in de tachtig. Op zes dagen tijd werd het album opgenomen: 14 songs, met grotendeels standards en traditionals. Een schot in de roos, zo bleek, want ‘Buena Vista Social Club’ klom naar de 260ste plaats in de Rolling Stone 500 Greatest Albums of all Time.

Lauryn Hill – The Miseducation of Lauryn Hill

Wat moest Lauryn Hill doen na het succes van The Fugees? Op haar lauweren rusten, een gezin stichten en de rest van haar dagen lui op de porch zitten? Had gekund, maar la Hill pakte het anders aan. Hill trouwde met Rohan Marley – zoon van – en zette een kind op de wereld. Een nieuw leven, quoi, en zeer inspirerend, want er kwam een plaat van. Hill dook de studio in en blikte tussen 1997 en 1998 haar solodebuut in. Een plaat die vol staat met hiphop, r&b, soul en reggae en die bij de release gewoon binnenkwam op de eerst stek in de billboards. Met bijna 500.000 verkochte exemplaren in de eerste week verpulverde Hill zowat alle records. De plaat werd door recensenten aan de borst gedrukt, omdat ze weergaf hoe het was om een vrouw te zijn in ‘that day and age’. Met 5 Grammy Awards bevestigde het album het grote succes. 'The Miseducation of Lauryn Hill' is een van de belangrijkste platen van de jaren 1990.

New Radicals - Maybe You've Been Brainwashed Too

One hit wonder of one album wonder? Bij New Radicals is het niet helemaal duidelijk. De band rond Gregg Alexander kreeg wereldwijde faam dankzij de song ‘You get what you give’, uit ‘Maybe You’ve Been Brainwashed Too’, een plaat die aanleunde bij de muziek van Billy Corgan, Chumbawamba en The Rolling Stones. Hoe het ook zij, Gregg Alexander had er al twee releases op zitten, allebei flops. Met deze was het wel raak. ‘You get what you give’ deed het wereldwijd zeer goed, nummer één in Canada en Nieuw-Zeeland. Een jaar na de release bestond de band al niet meer: New Radicals stopte ermee in 1999.