The Cure: meer dan veertig jaar weemoed

Rock Werchter | Met de revival van post-punk, new wave en alles wat daartussen ligt, wordt het de hoogste tijd om een van de belangrijkste bands die het genre voorgebracht heeft – en die eigenhandig de smoel van het genre mee hebben vormgegeven – even onder de aandacht te brengen.

Door MF

Gepubliceerd op 11.06.19

2min

Ze komen immers naar RW2019 en dat mag – néé, moet – wat duiding. Al-hoe-wel. We kunnen in het bestek van dit format amper vertellen hoe belangrijk The Cure geweest is. Opgericht in 1976. Ze vieren dus volgend jaar hun 43ste verjaardag. Al van het prille begin – ‘Three Imaginary Boys’ (1979) – weten Robert Smith en zijn trawanten zich omringd door een schare fans, steevast in het zwart, sommigen helemaal gehuld in het duister, als waren ze de promotors van zwarte gaten. En hun fanbase lijkt alleen maar te groeien. Hoe kan dat ook anders? The Cure is een van de weinige bands waar het label ‘integriteit’ op kleeft, al decennialang. Immer rechtdoor, zoekend en onderzoekend.

Hun eerste single?
‘Killing an Arab’, die al meteen voor controverse zorgde vanwege het vermeende racistische karakter (wat niet klopte). Door en door Brits bleven ze steeds trouw aan hun roots: de donkerte, de melancholie, met hier en daar een poppy uitschieter, zoals het megasucces ‘Friday I’m in Love’, spleen en de nostalgie naar een tijd die nooit geweest is. Tussen 1979 en 2008 (de release van hun laatste album ‘Dream’) ligt een gigantische muzikale wereld te wachten om ontdekt of herontdekt te worden. Parels, zo voor het grijpen, maar waar begin je in godsnaam?

Hier, bijvoorbeeld, een collectie, chronologisch:

Bijzondere band, want ...

Wat een verhaal
Schoolvrienden die een bandje beginnen, waar lazen we dat nog? En bestaan ze nog? U2 wel. Coldplay ook. En The Cure? Ja, maar van de allereerste bezetting – ze heetten toen nog Malice en speelden covers van David Bowie en Jimi Hendrix – blijft enkel nog Smith over, al maakt Simon Gallup (bas) ook al heel lang deel uit van de band. Hoe het ook zij: van Malice ging het naar The Easy Cure en naar The Cure. Toen ze als prille band een platendeal in de wacht sleepten bij Hansa Records, leek het even allemaal te gaan gebeuren, maar Hansa zag een ander verhaal voor The Cure en weigerde bijvoorbeeld om ‘Killing An Arab’ uit te geven. Smith daarover: “"We were very young. They just thought they could turn us into a teen group. They actually wanted us to do cover versions and we always refused."

Duister
Goth. Donkerte. Het zijn zaken die je met The Cure vereenzelvigt. En met Robert Smith, al worstelt die zelf nogal met dat imago. Smith is immers niet de duistere man voor wie hij altijd versleten wordt: “Ik schrijf als ik depressief ben, en dan lijkt het vaak alsof ik dat altijd ben, maar dat is niet zo.” Meer nog: dat The Cure in één adem met ‘gothic’ genoemd wordt, vindt hij soms een beetje té. De band is meer dan een genre. Hoe dan ook, het valt niet te ontkennen dat Smith een belangrijke rol heeft gespeeld in de ontwikkeling van de stroming, ook visueel.

Disintegration 1990
The Cure staat op T/W – toen nog Torhout-Werchter. Een jaar nadat ze ‘Disintegration’ op de wereld losten, een van hun meest succesvolle albums, met meer dan drie miljoen verkochte exemplaren. Het luidde een zeer succesvolle periode in, met songs als ‘Lullaby’, ‘Pictures of You’, ‘Fascination Street’, ... allemaal songs waarin je de invloed van drugs hoort. Smith was hervallen in het gebruik van hallucinogenen, iets wat je hoort in de muziek. Drie keer The Cure!

Waar begon het mee?
‘Killing an Arab’. Geïnspireerd op het boek ‘L’étranger’ van Albert Camus en verkeerdelijk beschouwd als een racistisch nummer.



Megasucces
Wie herinnert zich deze niet? ‘Lullaby’ – arachnafoben kijken beter niet naar dit door spinnenwebben geïnfecteerde clipje, maar het was wel een van The Cures grootste hits. De clip kaapte in 1990 de Brit Award weg voor beste videoclip.

Live.
Live! Een concert uit 2013, Lollapalooza. The Cure in goeden doen. Ga er even voor zitten.

The Cure, daar!
Soms wil je terug in de tijd. Omdat je dan een aantal gebeurtenissen kan meemaken waar je echt bij had willen zijn, zoals hier: The Cure, live in 1979. Heel pril, in Parijs.


Neen, er is niet altijd duisternis!

Soms worden de songs van The Cure gecovered. Bijvoorbeeld door een van de meest gestreamde artiesten ooit, Adèle.

Win hier je tickets voor de beste zomerfestivals!